“มะ..หม่อมฉันไม่เป็นไรแล้วเพคะ”
นางใช้ช่องว่างระหว่างชนชั้นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากเลือดที่ไหล คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย เชยคางนางขึ้นให้มองสบตา
“เจ้ารู้ว่าข้าเป็นใคร?” นางพยักหน้าน้อยๆ ตอบ ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเลือดให้ตัวเอง
“แต่เจ้าก็แกล้งทำเป็นไม่รู้” นางส่ายหน้าตอบ “หม่อมฉันเพิ่งรู้ก่อนออกเดินทางเพคะ”
มิน่าล่ะที่ทำตัวสงบเสงี่ยมเพราะรู้ว่าเขาเป็นใครนี่เอง
“อืม...รู้ก็ดี เพราะต่อจากนี้เจ้าคือชายาของข้า”
หลินฟางซีมองหน้าเขาตาปริบๆ ยกนิ้วขึ้นแคะหูตัวเองก่อนจะหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆ สงสัยน้ำจะเข้าหู หม่อมฉันขอกลับกระโจมก่อนนะเพคะ”
พูดจบนางก็พยุงตัวลุกขึ้น มือหนาจับแขนนางไว้แล้วกดให้นอนลง รู้สึกเสียหน้าอย่างไรไม่รู้ที่นางทำเหมือนปฏิเสธ
“เจ้าได้ยินไม่ผิดหรอก ต่อจากนี้เจ้าคือชายาของข้า และไม่ต้องดีใจไป ที่ข้ารับเจ้าเป็นชายา เพราะสงสารบิดาของเจ้าที่มีบุตรีทำตัวเช่นนางจากหอแดง”
ว่าไปแล้วก็อยากจะตบ
