อ๋องเมิ่งฉิน & อ๋องฮุ่ยเปียว
มือบางกอบกุมหน้าอกไว้แน่น เจ็บปวดปานขาดใจแต่ก็ต้องฝืนใจพูดกับเขา “หม่อมฉัน...อยากกลับไปหาแม่”
ชินอ๋องพยักหน้ารับ แล้วสั่งคนขับรถม้า
“ไปจวนแม่ทัพหลิน”
“พ่ะย่ะค่ะ” คนขับรถม้าขานรับก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางตามคำสั่ง
“เพ่ยซานไปตามหมอหลวงมาที่จวนท่านแม่ทัพหลิน”
ชินอ๋องสั่งองครักษ์เสียงเครียด จับร่างบางให้นั่งตรง กดฝ่ามือลงบนแผ่นหลัง ส่งพลังปราณเข้าช่วย
“ไม่เพคะ...อย่าตามหมอมา” หลินฟางซีเอ่ยขัดขึ้นทันที
ให้คนไปบอกบิดาว่าเหนื่อยจึงขอกลับก่อน หากตามหมอมา พวกท่านต้องรู้ว่านางป่วยและเป็นห่วงแน่ๆ
“หม่อมฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”
เพียงแค่ฝ่ามือหนากดลงบนแผ่นหลัง สัมผัสอุ่นร้อนก็วิ่งไปตามร่าง อาการแน่นหน้าอกก็ทุเลาลง
“เจ้าป่วยขนาดนี้ยังจะไม่ยอมรักษาอีกรึ!” แม้จะเพียงน้อยนิดก็อยากจะยื้อนางไว้
ดวงหน้าสวยหันไปขมวดคิ้วมองคนหน้าเหี้ยม ก่อนจะแสร้งทำตัว ร่าเริงหัวเราะขำออกมา
“อิ
