วันรุ่งขึ้น
แม่ทัพหลินนั่งตัวเกร็ง เมื่ออยู่ดีๆ อ๋องแปดก็มาเยือนแต่เช้า พอหันไปมองบุตรสาวที่เดินเข้ามาในเรือนรับรอง เขาก็ยิ่งเกร็งจนแทบเหน็บกิน เพราะด้านหลังนั้นคือชินอ๋องที่เดินตามมา
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่พระองค์มาอยู่ที่นี่?
“คารวะชินอ๋อง” แม่ทัพหลินโค้งหัวให้ชินอ๋อง
“ท่านพ่อตาตามสบายเถิด” ชินอ๋องเอ่ยออกไปด้วยเสียงอ่อน
“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”
แม่ทัพหลินเหลือบตาไปมองบุตรสาว ยังไม่แต่งแต่กลับเรียกว่าพ่อตาเสียแล้ว หากเป็นคนอื่นเขาคงได้เอาดาบมาจ่อคอไปแล้ว ที่มาทำข้ามหน้าข้ามตา มาอยู่กับบุตรสาวก่อนแต่งเช่นนี้
“คารวะพี่ใหญ่” อ๋องแปดโค้งตัวทำความเคารพอย่างนอบน้อมให้พี่ชาย
ชินอ๋องมองน้องชายด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ในอกนั้นกลับเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง น้องชายผู้ไม่สนสิ่งใดนอกจากเสียงพิณอยู่ แต่เหย้าเฝ้าแต่เรือนเพราะร่างกายอ่อนแอ แต่วันนี้กลับมาเยือนจวนแม่ทัพได้นั้นต้องมีสิ่งดึงดูดใจมากทีเดียว แ
