เกิดใหม่อีกทีในร่างหลินฟางซี

ตอนที่ 13

สิบวันต่อมา

หลินฟางซีนั่งตัวสั่นอยู่บนม้าตัวใหญ่ ทั้งกลัวทั้งแค้นที่ถูกคนไม่มีสัจจะหลอกใช้ สิบวันที่นางช่วยเขาวางแผน ด้วยข้อตกลงที่ว่าเขาจะไม่ส่งนางลงสนามรบ แต่พอข้าศึกมายืนอยู่หน้าประตู เขากลับจับนางขึ้นหลังม้าให้มายืนประจันหน้ากับศัตรู ส่วนตัวเขานั้นกลับยืนหลบอยู่บนกำแพงเมือง!

“ท่านรองแม่ทัพขอรับ เหล่าทหารกำลังรอท่านสั่งการขอรับ”

นายกองมู่ตัดสินใจบอกนาง เพราะเห็นนางนั่งเงียบไม่ยอมสั่งการ สักที มือบางกำสายบังเ**ยนแน่น หันไปมองเหล่าทหารที่ต้องมาตายกับนางด้วยหัวใจที่สั่นรัว แค่ขี่ม้านางก็ยังทำไม่ได้ แล้วนางจะพาพวกเขารอดได้อย่างไร

“ข้าขอโทษ” นางพูดเสียงเบาสั่นเครือ ขบปากหลับตาแน่นก่อนจะลืมขึ้นมองข้าศึก แล้วตะโกนก้องสั่งการ

“วันนี้อาจเป็นวันสุดท้ายของพวกเจ้าและข้า แต่อย่างน้อยๆ พวกเราก็ได้ทำเพื่อคนที่เรารัก...ถึงตัวตายแต่ไม่ยอมพ่าย! เพื่อแคว้นต้าเหลียง เพื่อคนที่เรารัก! บุก!” ถึงจะประกาศก้องเสียงแข็งขัน แต่ใจดวงน้อยกลับสั่นรัวเต็มไปด้วยความกลัว แม้จะเคยตายมาแล้วแต่ก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี

“เพื่อแคว้นต้าเหลียง เพื่อคนที่เรารัก! เฮๆๆๆๆ!”

เสียงเหล่าทหารดังกึกก้องฮึกเหิม มือบางยกดาบสั้นชี้เข้าหาศัตรู น้ำตาแห่งความกลัวไหลลงมาเป็นทาง ก้มลงพูดกับม้าตัวงาม

“ชีวิตข้าฝากไว้ที่เจ้า ไป!”

เหมือนม้าศึกตัวงามจะเข้าใจที่นางพูด ออกวิ่งนำเหล่าทหารเข้าหาเหล่าข้าศึก ส่วนเหล่าข้าศึกก็วิ่งเข้าหาพวกนาง

‘เจ้ากำลังจะฆ่าข้า เจ้ากำลังจะพาข้าไปตาย ปล่อยข้าๆ’

เจ้าของร่างตะโกนก้องอยู่ในหัวของนาง

“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำเช่นไร! เก่งจริงเจ้าก็ออกมาสู้เองสิ!” เธอตะโกนตอบกลับทั้งน้ำตา ใช่ว่าเธออยากจะมาอยู่ตรงนี้

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ากลัว ฮึกๆๆ ข้าไม่ได้อยากมาอยู่ในร่างของเจ้าสักนิด!” ไม่มีคำตอบจากเจ้าของร่าง

มือบางจับดาบฟาดตวัดปัดคมดาบจากข้าศึกอย่างไร้ทิศทางเพื่อป้องกันตัวเอง แม้จะมีโอกาสฆ่าข้าศึก แต่เธอก็ทำใจฆ่าคนไม่ได้ แม้แต่ กบเขียดนางยังไม่กล้าฆ่าเพราะกลัวบาป แล้วจะให้เธอฆ่าคนได้อย่างไร

“ฉึก! ..โอ๊ย!” ร่างบางอ่อนยวบ เมื่อลูกธนูจากฝั่งตรงข้ามวิ่งผ่าอากาศเข้ามาปักที่ไหล่ด้านหลัง

เจ็บปวดรวดร้าวยิ่งกว่าตอนหัวฟาดก้อนหิน แต่กลับไม่ตาย….

“คุ้มกันท่านรองแม่ทัพ!” นายกองมู่กับเหล่าทหารรีบเอาตัวเข้ามาคุ้มกันนาง ทหารหลายนายต่างล้มตายบาดเจ็บ

“ฮือๆๆๆ ...อร๊าาาก!”

นางตะโกนก้องด้วยความเสียใจและโกรธแค้น ดวงตาสีม่วงเต็มไปด้วยแววสังหาร ดีดตัวออกจากหลังม้าวิ่งเข้าฆ่าฟันข้าศึกอย่างเอาเป็นเอาตาย ยิ่งเห็นเลือดนางยิ่งหยุดไม่ได้

“ปั้งๆๆ”

เสียงจุดพลุดังสนั่นเพื่อเรียกเหล่าทหารให้วิ่งกลับ เพื่อล่อศัตรูให้วิ่งตาม ตามที่วางแผนไว้ แต่รองแม่ทัพกลับไม่ยอมสั่งการ จนคนที่ยืนดูอยู่บนกำแพงเมืองต้องกระโดดลงไปขึ้นหลังม้า แล้วขี่ออกไปสั่งการแทน

“ถอยทัพ!” เขาตะโกนก้องสั่งเสียงเหี้ยม กวาดสายตามองหาคนเสียสติจนเจอ ร่างบางโชกไปด้วยเลือด แววตาเต็มไปด้วยแววสังหารไม่เหมือนนางคนเดิมที่เขารู้จัก

“หลินฟางซี ถอยทัพ! เคร้งๆๆๆ”

เขาเรียกนางเสียงดัง ในขณะที่มือก็ฟาดฟันข้าศึกที่วิ่งเข้าหา ก่อนจะบังคับม้าทะยานเข้าคว้าตัวนางให้ขึ้นมานั่งบนม้า แล้วพาวิ่งกลับไปที่กำแพงเมือง

“ถอยทัพ!”

เหล่านายกองต่างตะโกนบอกเป็นทอดๆ พอทหารถอยมาใกล้กำแพงเมือง ชินอ๋องจึงยกดาบขึ้นสั่งการอีกครั้ง

“เริ่มได้!” สิ้นเสียงสั่ง ระเบิดที่วางไว้ก็ถูกจุด

“ตู๊มๆๆๆ”

“อร๊าาาก..โอ๊ย!” ข้าศึกร่างกระเด็น ส่วนที่ไม่ถูกระเบิดก็ต่างพากันวิ่งถอยหลัง

“ตู๊มๆๆๆ”

แต่พวกเขาก็ต้องล้มตายเพราะระเบิดที่ถูกวางดักไว้ด้านหลัง

“ยิง!” อ๋องหยางเล่อตะโกนสั่ง มองข้าศึกที่ถูกลูกไฟเผาไหม้ด้วย แววตาเรียบนิ่ง แต่คนที่เพิ่งได้สติกลับกรีดร้องด้วยตัวสั่นเทา

“กรี๊ดๆๆๆ ฮือๆๆ ข้ากลัวแล้วๆ เอาร่างของเจ้ากลับคืนไป ข้าไม่อยากจะมีชีวิตแบบนี้”

“หลินฟางซี เจ้ามันคนไม่ได้เรื่อง! เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเมื่อครู่เจ้าเกือบทำให้แผนการทุกอย่างที่วางไว้เกือบพัง เจ้าทำให้ทุกคนเกือบตายเพราะเจ้า!”

ชินอ๋องตะคอกเสียงดังใส่หน้าหลินฟางซี ที่ตอนนี้กลับมานั่งร้องให้เป็นเผาเต่าอย่างหมดสภาพ

“เพราะท่าน! หากท่านไม่ผิดคำพูด ทุกอย่างก็คงไม่เป็นเช่นนี้!ฮือๆๆๆ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้คนไม่มีสัจจะ” มาลีในร่างหลินฟางซีไม่ยอมแพ้ เธอจ้องหน้าชินอ๋อง และตะโกนใส่หน้าเขากลับไปอย่างไม่กลังเกรง และ..

“ฮือๆๆ หลินฟางซีเจ้าก็เช่นกัน! เจ้ามันคนไร้หัวใจ เจ้าทำให้ข้ามือเปื้อนเลือด เจ้าทำให้ข้าฆ่าคน หากเจ้าควบคุมข้าได้ ทำไมไม่เอาร่างของเจ้ากลับไปเสียล่ะ เจ้ารู้หรือไม่ว่าฆ่าคนนั้นบาปหนักแค่ไหน เจ้าทำให้ข้ามีบาปติดตัว เกิดชาติหน้าข้าคงไม่พ้นได้เกิดมาใช้กรรมเป็นกิ้งกือไส้เดือนแน่...ฮือๆๆๆ” เธอด่าเขาเสร็จก็ด่าตัวเอง

ส่วนชินอ๋องก็ได้แต่นั่งกลอกตามองบนให้คนเสียสติ คนดีๆ ที่ไหนจะมานั่งด่าว่าตัวเองเช่นนี้

…..