ฉากที่แสงแดดสีทองและสง่างามส่องลงมายังพื้นที่รับประทานอาหารในช่วงเช้าตรู่มีความสวยงามอย่างไม่น่าเชื่อ คล้ายกับภาพเขียนสีน้ำมันอย่างมาก
ลอเรล เคลลี ตกตะลึงกับสิ่งที่เธอเห็น
จูลี่เงยหน้าขึ้นและสังเกตเห็นลอเรลยืนอยู่ข้างประตู ตาโตของเธอก็สว่างขึ้นทันใด และเธอก็โบกมือให้ลอเรลอย่างมีความสุข “คุณป้า ยืนตรงนั้นทำไม มากินข้าวเช้ากับเราสิ!”
“อรุณสวัสดิ์ที่รัก! คุณกำลังทานอะไรอยู่” เมื่อลอเรลกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เธอยิ้มด้วยความรักและเดินตรงไปหาพวกเขา
บัตเลอร์ ลี ซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ และรออยู่ที่โต๊ะอาหาร โค้งคำนับเธอแล้วพูดว่า “คุณลอเรล อรุณสวัสดิ์!”
“อรุณสวัสดิ์ บัตเลอร์ ลี!”
“แม่ อรุณสวัสดิ์! ฉันได้ยินมาว่าคุณไม่สบาย คุณสบายดีไหม” เมื่อแอนเซลเห็นลอเรลเข้ามา เขาก็วางภาชนะลงทันทีและถามเธออย่างกังวลใจ
หัวใจของลอเรลยินดีเป็นอย่างยิ่ง “แอนเซลเป็นเด็กที่น่ารักมาก ฉันสบายดี! ฉันเพิ
