“ท่านพี่!!”
หนิงซินยืนโบกมือทักทายบุรุษรูปงามที่กำลังก้าวออกจากสำนักศึกษา เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเหล่าบัณฑิตรอบกายทำให้บรรยากาศชื้นชุ่มฝนกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย อาจารย์หลิวยังมีสตรีมารับ แล้วพวกเจ้าล่ะมีผู้ใดมารับบ้าง?”
“นั่นสิ ๆ น่าอิจฉาท่านอาจารย์จริง ๆ!”
เสียงหัวเราะเอ่ยเรียงเป็นท่วงทำนอง ทำให้หลิวเซียนผู้ยืนสงบนิ่ง ถึงกับเลิกคิ้วเบา ๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปหาร่างเล็กตรงหน้า
“ข้ามารับท่าน”
หนิงซินยื่นร่มให้เขาด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน ดวงตาแฝงความห่วงใยอย่างท่วมท้น แตกต่างจากมองบุรุษที่เพิ่งจะหนีมาเมื่อครู่ราวฟ้ากับเหว
“มารับข้าทำไม ฝนตกเช่นนี้ เจ้าควรอยู่ในเรือน เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้”
“ท่านไม่ต้องห่วงข้า ข้าแข็งแรงดี”
หลิวเซียนอมยิ้มเบา ๆ นึกในใจ ความตรงไปตรงมาของนาง แม้ไม่หวานละมุนเย้ายวน แต่กลับอบอุ่นหัวใจ เป็นราวสายลมสดชื่นพัดผ่านในวันที่ชื้นชุ่มฝน
“หลู่เจิน เจ้ากลั
