ณ วังหลวง ตำหนักส่วนพระองค์ของฮ่องเต้เสียงสายลมพัดผ่านม่านแพรเบา ๆ ก่อนจะถูกกลบด้วยสุรเสียงทุ้มกังวานของใต้หล้า“เห็นทีเราคงต้องให้เจ้ารับอนุคนใหม่เข้าจวนแล้วกระมัง”
หลิวเซียนมิได้ก้มศีรษะหรือกระวนกระวาย หากแต่เอนกายอย่างสบายอารมณ์ ราวกับมิใช่กำลังเผชิญหน้าจักรพรรดิผู้ครองใต้หล้า แต่เป็นเพียงสหายเก่าที่คุ้นชินตั้งแต่เยาว์วัย
“เหตุใดต้องเป็นกระหม่อมเล่า” น้ำเสียงเขาสุขุม ทว่ามีแรงกดดันแฝงเร้น
พระพักตร์สูงศักดิ์เพียงยกยิ้มบาง ไม่ทรงกริ้ว ทว่าดวงเนตรคมวับสะท้อนเลศนัยอันลึกซึ้ง“ตระกูลซ่งหมายตาเจ้าไว้ เราเองก็วางใจได้เพียงเจ้า หากมิใช่หลิวเซียนแล้วจะเป็นผู้ใด”
บรรยากาศเงียบลงชั่วขณะ ก่อนเสียงหนักแน่นของหลิวเซียนดังขึ้นสะท้อนในโถงกว้าง“ฝ่าบาททรงทราบแก่พระทัย ว่ากระหม่อมได้สาบานต่อสกุลหลินว่าจะไม่รับอนุเข้าจวน หากวันนี้จะทรงบังคับ... เช่นนั้นประหารกระหม่อมเสียเถิด!”
“ใจเย็นเถิดหลิวเซียน หากอย
