Gözlerimi yeniden açtığımda odanın loş ışığı hâlâ değişmemişti, ama zaman sanki saatlerdir üzerimden geçip gitmişti. Göğsümün altında hâlâ o hafif baskı, karnımda ince bir sızı… Başımı yastığa biraz daha yasladım. Gülce ile Elif bir süre önce çıkmıştı, yerlerine sessizlik oturmuştu. Tam gözlerimi kapatıp dalacakken kapı hafifçe aralandı. İçeri ilk adım atan Melek oldu. Yüzünde tedirgin bir gülümseme vardı, ardından Özcan girdi. Elinde küçük bir çiçek buketi, ama gözleri bana değil, sanki odanın havasına bakıyordu.
“Geçmiş olsun, Lara,” dedi Melek, yanıma yaklaşarak. Sesi yumuşaktı, içinde dostça bir endişe taşıyordu. “Duyunca hemen geldik.”
İçimden geçenleri yüzüme yansıtmamaya çalıştım. “İyiyim,” dedim kısaca, ama sesim bile yorgundu. “Merak etmeyin, doktorlar ilgileniyor.”
Özcan sanda
