Hastaneden çıkış saatim yaklaştığında çantamı topladım, formamı çıkardım ve saçımı gevşek bir atkuyruğu yaptım. Yorucuydu, evet. Ama yorgunluk huzurluydu bugün. Kapıdan çıkarken telefonumu çantamdan çıkarıp Demir’e mesaj atmak üzereydim ki arka taraftan bir ses duydum:
“Lara!”
İsmimi bu ses tonuyla duymayalı çok olmuştu. Yavaşça arkamı döndüm. Ve karşımdaki kişiyi görünce, bütün kaslarım gerildi. Emre.
Aylar önce hayatımdan çıkmış, daha doğrusu ben onu atmıştım. Aldattığını öğrendiğimde dünyam yıkılmıştı. Ama kendimi toparlamış, geçmişin kırıklarını silmiştim. Şimdi karşımda sapasağlam, pişkin bir yüz ifadesiyle dikiliyordu.
“Sen… buraya neden geldin?” dedim soğuk bir sesle.
“Seninle konuşmam lazım. Ne halt etmeye bir başkasıyla evlendin ha? Nasıl biter bitmez gidip nikah kıyarsın? Bu
