Sabah, pencerenin ince tülüyle oynayan hafif rüzgârın sesiyle uyandım. Göz kapaklarım hâlâ ağırdı ama içimdeki o ezici baskı bir nebze hafiflemiş gibiydi. Sessizlik, evin her yerine sinmişti. Gözlerimi araladığımda, Demir hâlâ yanımda yatıyordu. Yüzü huzurlu, elleri göğsünün üstünde duruyordu. Uyuyordu.
Sessizce doğruldum. Ona bakarken içimde garip bir kırılganlık hissettim. Kalbim hâlâ yaralıydı ama aynı zamanda onun bu hâli, yani savunmasız ve yanında oluşu, beni sarmalıyordu. O an ilk kez düşündüm: Belki de ilişki denen şey, sadece güvenmek değil… aynı zamanda affetmeyi de öğrenmekti. Ve ben henüz öğrenmeye hazır mıydım bilmiyordum.
Yavaşça yataktan çıktım, ayağım halıya bastığında bir ürperti geçti içimden. Odayı terk etmeden önce bir kez daha Demir’e baktım. Uyandığında yanımda olma
