Demir içeri girdiğinde hava hâlâ ağırdı. Sessizliğin ortasında sadece ayak sesleri vardı. Gözlerini bana dikti ama bakışları kaçaktı. O kapının önünde gördüğüm adam hâlâ üzerindeydi. O kadının adı, sesi, varlığı hâlâ aramızda dolaşıyordu. Her ne kadar yanında dursa da, zihni başka bir zamandaydı. Bunu anlamamak için kör olmak gerekirdi.
Oturduğu yerden bir şey demeden gözlerini kaçırdı. Sanki ben hiçbir şey sormayacakmışım gibi. Sanki her şey normalmiş gibi.
Ama değildi.
“Demir,” dedim sessiz ama net bir sesle. “O kadın kimdi?”
Başını öne eğdi. Elleri dizlerinde birleşti. Yanıma bile bakmadan “Geçmişten biri,” dedi. Bu kadar. Geçmişten biri.
“Geçmişten biri mi?” diye tekrar ettim, sesim bir adım daha yükseldi. “Beni karşısında aşağılar gibi süzen, gözümün içine bakıp ‘Demir’in yeni za
