Pareho na kaming basang-basa ng ulan pero wala na akong pakialam pa. Basta mahigpit naming niyakap ang isa't-isa habang patuloy ang malakas na pagbuhos ng ulan, pag-ihip ng malamig na hangin, pagsiklab ng kulog at kidlat.
And I feel safe in his arms.
Nang bumitaw kami ng yakap ay agad kaming napangiti sa isa't-isa at bahagya pang napatawa.
He softly touched my face. “Nabasa ka na ng ulan, sweetheart.”
“Ikaw rin naman, pareho na tayong basa.”
A warm smile appeared on Terron's lips. “Baka magkasakit ka pa.” Hinawakan na niya ako sa kamay at pinagsiklop ang aming palad. “Let's go.”
Sabay naming tinakbo ang malakas na buhos ng ulan nang magkahawak kamay. Pagkalabas ng cemetery ay agad na binuksan ni Terron ang pinto ng kanyang sasakyan para sa akin.
“Get in, sweetheart. Ihahatid na kita
