Kurtulmayı düşünemeyecek kadar çok battım. Ölmeyi dileyecek kadar çok yokum. Aydınlığı göremeyecek kadar çok karanlığın içerisindeyim. Bilmediğim yollara girip hayatımı bırakıp gittim. Hataların insana ders vermesi gerekmez mi? Yokluğa sürükleyip bir başına bırakması ve geri dönüş yollarımı kapatması normal mi?
Yatağıma uzanmıştım. Etraf karanlıktı. Benim hayatım gibi. Kolumun teki başımın altında tavanı seyrediyordum. Beynim düşüncelerle savaşırken bedenim çökmüştü. Nereden güç alacağımı veya nerden tutunacağımı bilemesemde kendimi inandırmaya çalışıyorum. Sebebi olmadan yaşamaya ve sonunda iyi olacağıma inanmaya çalışıyordum. Beynim bunu gülerek karşılasa da kalbim soğuk kanlılığını koruyup olacakları bekliyordu. Kalbimde hissettiğim yara iyleşmedi ama genişlemedi de.
Yolun sonunda ay
