ตอนที่ 1
821 Words
สวัสดีค่ะ คุณนักอ่าน ในที่สุด ไรต์ก็เขียนเรื่องราวของคุณลุงหมอกับอาแสนรักจบแล้วนะคะ เรื่องนี้ใช้ตัวละครจากเรื่อง “หม่ามี้บอกหนูว่าป๊ะป๋าไปสวรรค์แล้วค่ะ” แต่อ่านแยกได้ ไม่งงนะคะ เพราะไรต์ปูพื้นเรื่องในเรื่องนี้ให้ด้วยค่ะ
ทั้งสองเรื่องในเซตนี้เป็นนิยายปลอดดราม่า ปมบางเบาดั่งปุยนุ่น มีแต่ฉากฟิน ๆ น่ารักค่ะ
ขอให้ทุกท่านอมยิ้มและมีความสุขกับการอ่านนิยายของไรต์นะคะ...
บทนำ
“เจ้าบ่าวเจ้าสาวยิ้มหน่อยครับ ขยับเข้าไปชิดกันเลยครับ เจ้าบ่าวกอดเจ้าสาวด้วยครับ เจ้าสาวซบอกเจ้าบ่าวหน่อยครับ ดีครับ แบบนั้นแหละครับ”
ช่างภาพบอกเป็นครั้งที่เก้าสิบแปดเห็นจะได้ แต่เจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ยังดูแข็ง ๆ เหมือนคนแปลกหน้ามาแต่งงานกัน จะกอด จะซบ ก็ดูประดักประเดิดไปเสียหมด เห็นแล้วก็ถึงกับแอบถอนหายใจ แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพ เขาต้องทำให้ดีที่สุด ทำให้วันสำคัญวันนี้เป็นความทรงจำที่งดงาม ตอนที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวเปิดความทรงจำนี้ดูเมื่อไร พวกเขาจะได้อิ่มอกอิ่มใจมีความสุข
เพราะไม่อยากบอกเจ้าบ่าวเจ้าสาวเป็นครั้งที่เก้าสิบเก้า ช่างภาพจึงหันไปพยักพเยิดให้ผู้ช่วยซึ่งเป็นผู้หญิง ช่วยไปจัดท่าทางเจ้าบ่าวเจ้าสาวให้ได้ตามที่เขาต้องการ
ผู้ช่วยช่างภาพเองก็ขัดหูขัดตามานานแล้ว พอลูกพี่ใช้สายตาสั่ง เธอก็รีบเดินเข้าไปจัดท่าทางตามที่ช่างภาพต้องการ
“โอเคครับ เยี่ยมมาก สวยมากครับ”
ช่างภาพกดชัตเตอร์รัว ๆ โดยมีผู้ช่วยคอยดูแลเจ้าบ่าวเจ้าสาวอยู่ใกล้ ๆ
“เรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณมากครับ”
ช่างภาพยิ้มให้คู่บ่าวสาวแล้วแอบก้มหน้า พ่นลมออกจากปากอย่างโล่งใจ
พอช่างภาพบอกว่าเรียบร้อยแล้ว วงแขนที่โอบกอดเจ้าสาวอยู่ก็คลายออก ร่างสูงผละห่างอย่างรวดเร็ว ทำให้คนตัวเล็กที่อิงแอบอกเขาอยู่ไม่ทันระวังตัว เจ้าสาวคนสวยเซเกือบล้ม
เธอหันไปถลึงตาใส่เจ้าบ่าวด้วยความโมโห จะปล่อยก็ไม่บอกกันก่อน คนนิสัยไม่ดี
โชคดีที่แขกพากันออกไปรับประทานอาหารจัดเลี้ยงด้านนอกแล้ว ภายในห้องที่ถูกตกแต่งด้วยดอกกุหลาบสีขาวและของตกแต่งโทนสีขาวเขียว จึงมีเพียงบ่าวสาวและช่างภาพที่ต้องการถ่ายภาพเฉพาะบ่าวสาวเก็บไว้อีกหนึ่งอัลบั้ม
พิธีต่าง ๆ เสร็จสิ้นลงอย่างสมบูรณ์แบบ รวมถึงการจดทะเบียนสมรส ระหว่างนายแพทย์มาวิน กุมารแพทย์โรงพยาบาลประจำอำเภอ กับนางสาวแสนรัก ลูกสาวคนเล็กของกำนันไสว
เมื่อพิธีแต่งงานช่วงเช้าที่จัดอย่างใหญ่โตเสร็จสิ้นลง แขกเหรื่อแยกย้ายกันกลับบ้าน เหลือเพียงญาติใกล้ชิดและคนสนิท ที่ยังนั่งดื่มและพูดคุยกันอยู่ในบริเวณบ้านของกำนันไสว ส่วนเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็เข้าห้องหอไปพักผ่อน ก่อนจะออกมาต้อนรับแขกอีกครั้งในช่วงงานเลี้ยงตอนเย็น งานนี้กำนันไสวจ้างหมอลำคณะใหญ่มาเฉลิมฉลอง เนื่องในโอกาสลูกสาวแต่งงาน
พอเข้ามาอยู่ในห้องหอลำพังกันสองคน ต่างฝ่ายต่างเงียบ ไม่พูดคุยกันสักคำ เรียกว่าไม่มองหน้ากันเลยจะดีกว่า ทั้งสองผลัดกันทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็นอนพักผ่อน หมอวินอาบน้ำก่อน เขาเลยขึ้นเตียงก่อน
“พี่หมอไปนอนโซฟา รักจะนอนเตียง”
“ไม่… พี่จะนอนเตียง”
“เอ๊ะ! เป็นคุณหมอประสาอะไร ไม่มีน้ำใจ”
“เกี่ยวอะไรกับการเป็นหมอ พี่จะนอนเตียง ถ้ารักอยากนอนก็มานอนด้วยกันสิ”
หมอวินบอกแล้วยิ้มพราว เขานอนตะแคง หันไปมองเจ้าสาว แล้วตบมือลงบนที่นอนเป็นเชิงเรียกให้เธอมานอนด้วยกัน
“ไม่ค่ะ พี่หมอลืมข้อตกลงของเราแล้วเหรอคะ เราแต่งงานกันเพื่อให้ผู้ใหญ่สบายใจเท่านั้น เราสองคนจะไม่มีเพศสัมพันธ์กันค่ะ”
ว่าแล้วแสนรักก็สะบัดหน้าหนี
เธอนอนที่โซฟาก็ได้
คุณหมอหนุ่มหัวเราะขำ เขาขยับตัวนอนหงายด้วยท่าทางสบาย ๆ แล้วพูดขึ้นมาลอย ๆ ว่า
“อย่ามาขึ้นขย่มพี่ก็แล้วกัน”
แสนรักแบะปาก “ไม่มีทางค่ะ!”
แสนรักเอนกายลงนอนบนโซฟา เธอนอนหันหลังให้เจ้าบ่าว เธอเหม็นขี้หน้าเขา ไม่อยากจะมอง ไม่อยากเข้าใกล้ ก็เพราะเขานั่นแหละ ทำให้เธอต้องจำใจแต่งงานด้วย เพื่อรักษาเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเอง และเพื่อหน้าตาของพ่อ ถ้าวันนั้นเขาไม่จูบเธอ เรื่องมันก็ไม่บานปลายมาถึงขั้นต้องจำใจแต่งงานกัน ทั้งที่ไม่ได้รักกันสักนิดหรอก!!!
- Writer
