บทที่ 7 สมบัติ
พาธีร์ขับรถพามนลดามาส่งที่คอนโดของเธอ ตลอดการเดินทางเต็มไปด้วยความเงียบ เขาปรายตามองเธอมาตลอดทาง หญิงสาวมีสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆ ออกมาให้เขาเห็นแม้แต่น้อย คงเป็นเขาเองที่อึดอัดใจที่คนตัวเล็กไม่สนใจ
"ปิดร้านสักลายนั้นซะ"
มนลดา หันมามองเขาอย่างเอาเรื่อง "นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้ฉันปิดร้าน มันเป็นอาชีพของฉัน"
"อย่าให้ต้องพูดซ้ำ ฉันจะเลี้ยงเธอเอง"
"ไม่จำเป็น"
"อย่าลืม เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ต้องเชื่อฟังฉัน ไม่อย่างนั้น..." พาธีร์เว้นระยะพูด แล้วยิ้มมุมปาก
"ห้ามทำอะไรน้องฉัน ฉันจะทำตามนายทุกอย่าง"
"ดี!!! ต่อไปนี้เธอคือสมบัติของฉัน ถ้าฉันเรียกหาต้องมาเจอ ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่มาให้ตรงเวลา ไม่งั้นเธอโดน..."
"แล้วเมื่อไหร่ฉันจะใช้หนี้หมด"
"ต่อไปนี้เรียกฉัน พี่ที เธอชื่ออะไรนะ"
"มิลิน" หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ พร้อมหันหน้าหนี
"หนี้ของเธอขึ้นอยู่กับความพอใจของฉัน ฉันอ
