ร่านรัก

19 นอนด้วยกัน

Ep 19 นอนด้วยกัน

"พี่ติน! หยุดนะ! หยุดเดี๋ยวนี้!!" ริสาวิ่งตรงเข้าไปคว้าเอวสอบเมื่อตินใช้เท้าเตะของกระจัดกระจายปลิวไปคนละทิศละทาง

"ไม่อยากได้ไม่ใช่หรอ!"

"แต่พี่ตินกำลังทำลายข้าวของ"

"ทำไม! เงินฉัน! ฉันจะทำอะไรก็ได้!!"

"..." ริสากอดเอวสอบไว้แน่นเมื่อตินค่อยๆสงบสติอารมณ์ลง ไม่รู้ว่าเขาไปอารมณ์เสียมาจากไหน ทำไมถึงได้มาลงที่เธอแบบนี้ แต่ก็ชินแล้วแหละ "เลิกได้ไหมคะนิสัยแบบนี้"

"เหอะ! จะว่าฉันนิสัยเสียงั้นสิ"

"พี่ตินชอบใช้อารมณ์ในการแก้ปัญหา หากไม่พอใจอะไรก็ชอบใช้เงินฟาดหน้า"

"แล้วจะทำไม ในเมื่อเงินมันสามารถแก้ไขปัญหาต่างๆได้"

"สารู้ค่ะว่าพี่ตินรวย แต่บางทีเงินมันก็แก้ไขปัญหาไม่ได้ทุกอย่างนะคะ"

"เหอะ! ทำไมเป็นพูดดี" ตินแกะข้อมือเล็กแล้วผลักร่างบางออกจากตัว "เมื่อคืนเธอหายไปไหนมา"

"เมื่อคืน..เอ่อ..สาไปทำรายงานค่ะ"

"ฉันก็นึกว่าไปเดิกตกท่อซะอีก หิวว่ะ"

"หิวข้าวหรอคะ"

"หิวเธอมั้งยัยเบอะ" ตินดีดหน้าผากของริสาแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น ไม่มีอะไรเลยนอกจากนมสองขวดกับน้ำเปล่า "บ้านของเธอนี่มันไม่มีอะไรให้ฉันกินเลยหรอ"

"สามีแค่ไข่กับมาม่าค่ะ"

"ทำอะไรก็รีบๆทำเถอะฉันหิว"

"ได้ค่ะ เดี๋ยวสาไปหุงข้าวแปปหนึ่ง พี่ตินจะกินไข่อะไรคะ"

"ไข่เจียว"

กึกก!

ริสาชะงัก ไข่เจียวงั้นหรอ...

ริสารีบวิ่งแจ้นเข้าไปในครัวแล้วจัดการหุงข้าวทันทีกลัวว่าตินจะรอนาน ที่บ้านของเธอมีแค่ไข่กับมาม่าเธอจึงสาละวนอยู่กับการทำกับข้าวให้ตินกิน โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาคมจ้องมองการกระทำของเธอไว้วางตา

ตินแอบมองอยู่อย่างนั้น เขาคลี่ยิ้มอ่อนๆเมื่อสมองของเขาจินตนาการไปว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคือไอริส ข้างหลังชั่งคล้ายคลึงกันยิ่งนัก

"อ้ะ! พี่ติน!!"

"ตกใจอะไร"

"พี่ตินมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง"

"เหอะ!" ตินหัวเราะในลำคอแล้วเดินเข้าไปดูไข่เจียวที่ริสากำลังตักใส่จาน มันน่ากินมากแถมกลิ่นยังหอมฉุนเตะจมูก

ฉับพลันตินก็วนกลับไปนึกถึงใครบางคนในอดีต เธอคนนั้นคือคนที่เขาใช้ไข่เจียวร้อนๆราดตั้งแต่หัวจรดเท้า ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนอื่น ตอนนั้นทุกคนยังเด็กมาก เธอคนนั้นวิ่งแจ้นไปฟ้องแม่แต่แม่ของเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะคิดว่าเด็กแค่แกล้งกัน

"มาค่ะ เดี๋ยวสาไปตั้งโต๊ะให้"

"อืม"

ตินเลื่อนเก้าอี้ลงนั่งในขณะที่ริสานั่งฝั่งตรงข้าม เธอตักข้าวใส่จานแล้วยื่นให้เขา

"ไม่กินหรอ"

"สากินมาแล้วค่ะ"

ริสานั่งมองชายหนุ่มตรงหน้ากินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย ดีใจที่วันนี้เขาได้กินกับข้าวฝีมือของเธอถึงจะเป็นไข่เจียวก็เหอะ แต่รอยยิ้มก็ต้องหุบลงเหลือเพียงความเศร้าเพราะเธอเป็นแค่ตัวแทนของใครบางคนเท่านั้น คนที่เธอเทียบไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ

"แล้วนี่พ่อกับแม่เธอไปไหน"

"ไม่มีค่ะ"

"ฮ้ะ! เธออยู่คนเดียวหรอ"

"ค่ะ"

เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าๆของริสาทำให้ตินอดสงสารไม่ได้ ริสาเป็นเด็กกำพร้างั้นหรอ มีน่าล่ะเขามาที่นี่หลายครั้งแต่ไม่เห็นครอบครัวของเธอเลย ความจริงเธอก็น่าสงสารอยู่เหมือนกัน

"ขาดเหลืออะไรก็เอาบัตรฉันไปรูดละกัน" ตินถึงกับกินข้าวไม่ลง ตอนนี้ยอมรับว่ารู้สึกสงสารริสาขึ้นมาบ้างแล้ว ปกติผู้ชายอย่างเขาไม่จำเป็นต้องมาแคร์ความรู้สึกใครขนาดนี้

"ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกสาพอมีพอใช้ค่ะ"

"เธอนี่มันยังไงกัน พอฉันจะช่วยก็ปฏิเสธ"

"ถ้าช่วยเพราะสมเพชก็อย่าเลยค่ะ"

"ฉันช่วยเพราะฉันสงสารต่างหาก!" ตินพ่นลมหายใจขึ้นจมูกแล้วเบือนหน้าหนี ยื่นมือมาช่วยขนาดนี้ยังจะปฏิเสธอีก "คงทงค่าเทอมก็เหมือนกันเดี๋ยวฉันจ่ายให้"

"ขอบคุณพี่ตินมากนะคะ แต่..."

"ไม่มีแต่! เทอมหน้าฉันจะเป็นคนเคลียร์ค่าเทอมให้เธอเอง"

ริสาฝืนกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ ตินอาสาจะส่งเสียเธอเรียนงั้นหรอ อาทิตย์หน้าก็ปิดเทอมแล้วจากนั้นก็จะเข้าสู่เทอมสองซึ่งมหาวิทยาลัยของเธอปิดแค่ยี่สิบวัน เธอเริ่มมีสีหน้ากังวลจนอีกฝ่ายเห็นได้ชัด

"กังวลอะไร"

"เปล่าค่ะ พี่ตินอิ่มแล้วใช่มั้ยคะ เดี๋ยวสาขอเก็บโต๊ะเลยนะ"

"เดี๋ยว" ตินคว้ามือเล็กไว้

"คะ?"

"ทำไมเธอต้องหลบสายตาฉันตลอดด้วย"

"อะ..เอ่อ สาอายค่ะ"

"อายอะไร" ตินลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาเธอ ทำให้ริสารีบก้มหน้างุด

"กะ..ก็ พี่ตินหล่อ"

"ใครๆก็พูดแบบนี้ ไปเอาจานไปเก็บได้แล้ว"

"ค่ะๆ" ริสารีบวิ่งแจ้นเข้าไปในครัว หัวใจของเธอเต้นโครมคราม เธอยกมือขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้ายพร้อมสีหน้ากังวล

ไม่นานริสาก็เดินออกมาหลังจากล้างจานเสร็จพบว่าตินยังไม่กลับ เขายังนั่งเล่นมือถืออยู่ในบ้านของเธอ

"พี่ตินไม่กลับหรอคะ"

"ไล่ฉันหรอ?"

"เปล่าค่ะ ปกติพี่สาเห็นพี่ตินอยู่บ้านสาไม่เกินหนึ่งชั่วโมง" เขารังเกียจบ้านซังกะบ้วยของเธอจะตาย ผู้ชายลูกคุณหนูอยู่ในบ้านสภาพแบบนี้ได้ไม่นานหรอก

"แล้วถ้าวันนี้ฉันจะอยู่ทั้งคืนเธอมีปัญหาอะไรมั้ย"

"มะ..หมายความว่าไง!"

"ก็หมายความว่าฉันจะนอนที่นี่ไงล่ะ"

"ไม่ได้นะ!!"

"ทำไม" ตินหรี่มองพรางสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆ เห็นริสาเลิ่กลั่กจนเหงื่อตก เหมือนเธอกำลังมีบางสิ่งบางอย่างปกปิดไว้

"บ้านสาเล็กพี่ตินนอนไม่ได้หรอก"

"ถ้าบอกว่าจะลองนอนดูล่ะ"

"อะ..เอ่อ แต่ห้องสาแคบมาก แถมยังอับด้วย พี่ตินนอนไม่สบายตัวแน่ๆ แฮ่ๆๆ" ริสายิ้มแห้งๆพรางยกมือเกาหัว เมื่อตินเห็นรอยยิ้มของเธอกลับทำให้นึกถึงรอยยิ้มใครบางคน เป็นครั้งแรกที่ริสายิ้ม ปกติเธอจะทำหน้าอมทุกข์อยู่ตลอดเวลา "พี่ตินเป็นอะไรคะ"

ริสาถามขึ้นเมื่อเห็นฝ่ายเงียบ

"ฉันจะนอนที่นี่ เธอไม่มีสิทธิ์ห้ามเพราะต่อจากนี้ฉันคือเจ้าชีวิตของเธอ!!" ริสายืนอ้าปากค้างเมื่อตินเดินกระทบไหล่ของเธอเข้าไปในห้อง "หยุดเดี๋ยวนี้นะ ออกมาค่ะ!!"

ตินไม่ฟังเขาล้มตัวลงนอนบนฟูกเก่าๆแล้วเคลื่อนผ้าห่มของริสาเข้ามาห่มอย่างถือวิสาสะพร้อมสำรวจข้าวของเครื่องใช้ในห้องที่มีแค่พัดลมหนึ่งตัวและก็โต๊ะทำงาน

"ออกมานะ ว้ายย!!!"

ตินดึงร่างบางเข้าไปสวมกอดแล้วเอื้อมมือไปปิดโคมไฟเหนือหัว เขากอดเธออยู่อย่างนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ดวงตาคมมองฝ่าความมืดแล้วถอดแว่นของเธอออก ความมืดทำให้เขาไม่สามารถเห็นหน้าเธอตอนไม่ใส่แว่น

ริสานอนหัวใจเต้นตึกตัก และไม่นานตินก็เข้าครอบครองริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล ริสาหลับตาพริ้มปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่หัวใจต้องการ คืนนั้นตินครอบครองเรือนร่างของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้จักอิ่มเอม จนเกือบรุ่งเขาพล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อย เธอคลี่ยิ้มเศร้าๆให้เขาแล้วเผย่อปากหอมแก้มสากด้วยความรู้สึกบางอย่างที่มันก่อตัวจนเอ่อล้นหัวใจ

อนาคตจะเป็นอย่างไรไม่มีใครรู้ ขอแค่ตอนนี้เธอได้นอนกอดเขาก็พอ