ชดใช้แทนตัวร้าย

ตอนที่ 19 : จุ่ดเริ่มต้นความสัมพันธ์(4) Nc18++

เธอจ้องหน้าเขาอยู่นาน แววตานิ่งงันราวกับกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาแต่ทิ่มแทง

“นายเป็นเพื่อนกับเติ้งหนิงเฉิงไม่ใช่เหรอ...เขาไม่เคยเล่าเรื่องของฉันกับเขาให้ฟังเลยเหรอ?”

คำถามนั้นทำเอาโม่โฉวชะงัก หัวใจเขาเต้นผิดจังหวะอีกครั้ง คำว่า “เรื่องของฉันกับเขา” มันคล้ายใบมีดบางเฉียบที่กรีดลงกลางใจ

“เรื่องอะไร?” เขาถามกลับ น้ำเสียงแผ่วลงโดยไม่รู้ตัว

แต่เธอกลับไม่ตอบ...สวีสิฮันเดินผ่านเขาไปอย่างช้า ๆ ราวกับกำลังวัดปฏิกิริยา ก่อนจะทรุดนั่งลงบนโซฟาไขว่ห้าง แล้วกระดิกนิ้วเรียกเขาเหมือนเชิญชวนเล่นเกมที่เธอเป็นคนตั้งกติกา

“ถ้านายทำให้ฉัน ‘พอใจ’ ได้...” เธอพูดเสียงเบาราวกระซิบ แต่แฝงด้วยความท้าทาย

“ฉันอาจ...ยกระดับความสัมพันธ์ให้นาย...สูงกว่าเพื่อนก็ได้นะ”

โม่โฉวเดินตรงเข้ามาหาเธออย่างช้า ๆ ตามคำสั่งนิ้วที่เธอกระดิกเรียก สายตาเขาวูบไหว ใบหน้าแดงระเรื่อ ราวกับพยายามควบคุมคลื่นอารมณ์ที่ซัดเข้ามาอย่างหนักหน่วง

เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ราวกับลูกศรที่ตกอยู่ใต้แรงโน้มถ่วง เธอดึงแขนเขาเบา ๆ ให้คุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ช้า ๆ ...แนบแน่น

ปลายนิ้วของเธอแตะลงที่ริมฝีปากเขา...นุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยแรงชักนำ สายตาเธอร้อนแรงราวกับเปลวไฟ เผาให้หัวใจของเขาแทบละลาย

เธอลูบไล้จากมุมปาก ไล่ลงไปยังแนวกราม และท้ายทอยของเขา...ก่อนจะดึงเขาเข้ามาใกล้อีกนิด จนลมหายใจแทบประสานเป็นจังหวะเดียวกัน

“อย่าหนี...” เสียงกระซิบของเธอนุ่มนวล แต่ทรงอำนาจ...และเขาก็ไม่คิดจะหนี ไม่คิดจะต้านทานอีกต่อไป

มือของเธอเลื่อนไปยังอกเขา และสัมผัสเบา ๆ …จังหวะหัวใจเขาเต้นรัวไม่เป็นส่ำ เธอค่อย ๆ ประคองใบหน้าเขา ให้แนบเข้ามาแนบเนื้อส่วนอ่อนไหว

“เลียตรงนี้ให้ฉัน” เรียวขาสวยกางออกไปด้านข้างจนเผยยอดดอกชูชัน หัวใจเขาเต้นระซ่ำ ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวก้มลงแน่นขึ้น ลำเลียดูดดื่มตรงส่วนนั้นรัวๆ เร็วๆ

สัมผัสแรกของริมฝีปาก อ่อนโยนแต่ร้อนแรง

“อ่าาา...ฉัน...ไม่คิดมาก่อนเลยว่า...อ่าาา...นายจะทำให้เสียวได้ขนาดนี้...อ่าาา” ยิ่งเธอร้องครางออกมามากเท่าไหร่ เขายิ่งตวัดลิ้นร้อนเร็วขึ้นเท่านั้น และกลายเป็นไฟที่เผาไหม้ทั้งสองให้หลอมละลายอยู่ในวินาทีนั้น

...ไม่มีคำพูดใด ๆ มีเพียงลมหายใจที่สอดประสาน ร่างที่ตอบสนอง และความรู้สึกที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนยากจะหยุดยั้ง

มือเรียวของสวีสิฮันยังคงวางอยู่บนใบหน้าเขา สายตาคู่นั้นจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของโม่โฉว ราวกับจะค้นให้เจอถึงหัวใจ

"ฉัน...ไม่ได้เกลียดนายเลยสักนิด" เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูเขา ละมุน เหมือนกระซิบกลางแสงเทียน

เขาเงยหน้ามองกลับไป ดวงตาคู่นั้นสั่นไหวด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้น...แต่ยังไม่ได้รับอนุญาต

จนกระทั่งเธอเป็นฝ่ายโน้มตัวเข้าไปอีกครั้ง จุมพิตอีกหนแนบแน่นและร้อนแรงกว่าเดิม หัวใจของโม่โฉวเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากอก

มือของเขาเลื่อนไปโอบรอบเอวเธอช้า ๆ ราวกับกลัวจะทำลายช่วงเวลานี้ เขาไม่รู้ว่าควรจะหยุดเมื่อไร หรือเริ่มตอนไหน รู้เพียงว่า...เขาอยากอยู่ตรงนี้ กับเธอ เพียงไม่นานทั้งสองร่างเปลืยเปล่าจากการต่างคนต่างรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองโยนทิ้ง

ร่างกายแนบชิดกันอีกครั้ง เสียงลมหายใจดังประสาน เธอพาเขาเอนลงบนโซฟานุ่ม แล้วค่อย ๆ วางตัวลงทาบทับ ในท่านนั่ง ก่อนจะหยิบส่วนอ่อนไหวของเขาที่ชูชันขึ้นมาถูตรงส่วนยอดกุหลาบของตัวเองขึ้นลง แล้วค่อยๆสอดเข้าไปจนมิด

สะโพกสวยค่อยๆขยับขึ้นลง เธอหอบหายใจ หน้าอกกระเพือมขึ้นลงถี่รัวต่อหน้าเขา ร่างเปลือยเปล่าเผยให้เห็นทุกส่วนที่เขาโหยหา

“อ่า...ซิ๊ดด...อ่า...ผมรักคุณนะครับ” เขากระซิบแหบพร่า เขาจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตาหน้าอกสวยชูชันน่าหลงไหลชวนให้เขาไม่อาจจะต่อต้านความต้องการของตัวเองได้ต่อไป ความต้องการปะทุดั่งแรงพายุโหมกระหน่ำถาถมเข้ามา เขารีบพลิกตัวเธอลงแนบกับโซฟา ก่อนจะเร่งบั้นท้ายเข้าหาเธอรัวๆ พร้อมกับโน้มตัวจุมพิษเธออย่างร้อนแรง

“อ่าาาา...นายทำฉันเสียวไปหมดแล้ว...อ่าาา...” เสียงหวานร้องคราญครางออกมาดังสนั่นห้องรับแขกในห้องของโม่โฉว

สายตาคมกริบของเขากวาดมองเธออย่างหิวกระหาย ริมฝีปากยกยิ้มอย่างพอใจ ริมฝีปากร้อนผ่าวลากไล้ลงไปเรื่อย ๆ ทาบทับไปทั่วแผ่นเนื้อ ก่อนจะมาหยุดที่อกสวยชูชัน ลิ้นร้อนตวัดขึ้นลงจนร่างบางร้องเสียงหลงออกมาอีกครั้ง เขาทำราวกับว่าจะละลายเธอทั้งร่างให้หลอมรวมกับตัวเขา

ตลับ...ตลับ...ตลับ...

เสียงกระแทกของโซฟากระทบผนังดังเอียดอ้าดเป็นจังหวะถี่รัว สองร่างบนโซฟาขยับประสานกันอย่างไร้ซึ่งช่องว่าง ร้อนแรง เร่งเร้า และดุดันราวกับพายุที่ปลดปล่อยทุกความรู้สึกที่เคยเก็บกดไว้

กระทั่งทุกอย่างพุ่งสู่จุดสูงสุด...ร่างสูงสะท้านเล็กน้อยก่อนจะปล่อยน้ำขุ่นๆขาวๆออกมาด้านนอก ก่อนทิ้งตัวลงทับเธออย่างหมดแรง เสียงหอบหายใจของทั้งสองประสานกันในความเงียบ เสียงเดียวที่ยังคงมีอยู่คือเสียงหัวใจที่เต้นแรง และไออุ่นที่แผ่ซ่านในอากาศ

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

โม่โฉวลุกจากโซฟาด้วยท่าทางเหนื่ยอ่อน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

“โม่โฉว นายเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่มาเรียน?”

เสียงเพื่อนในสายฟังดูตกใจปนเป็นห่วง

เขาเหลือบมองหญิงสาวที่ยังหอบหายใจอยู่บนโซฟา รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้า ก่อนจะตอบกลับไปเสียงแผ่ว

“ฝากบอกอาจารย์ทีว่ากูไม่สบาย มาพักอยู่ที่คอนโด พรุ่งนี้ค่อยเข้าเรียนแล้วกัน”

“อ๋อ ได้ ๆ แล้วตอนเย็นให้พวกกูเอายาไปให้ไหม?”

โม่โฉวชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ แล้วตอบกลับ

“ไม่ต้องหรอก ฉันมี...แม่มาดูแลแล้วน่ะ”

สายตาเขาเหลือบไปมองสวีสิฮันที่ยังนอนหอบหายใจอยู่บนโซฟา ก่อนจะกดวางสายไปโดยไม่ให้เพื่อนทันถามอะไรอีก

“แม่นายไม่อยู่ต่างจังหวัดเหรอ? แต่ ก็คงใช่แหละมั้ง” เพื่อนในสายพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะปล่อยเรื่องไปโดยไม่คิดมาก

ในขณะเดียวกัน

สวีสิฮันเองก็เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาช้า ๆ พิมพ์ข้อความสั้น ๆ ลงในกลุ่มไลน์ของเพื่อนว่า

“เราไม่สบาย คงไม่ได้ไปเรียนนะ”

ไม่มีใครรู้รายละเอียด ไม่มีใครรู้เหตุผลเบื้องหลัง

รู้เพียงว่าทั้งสอง...หายไปจากห้องเรียนวันนั้น

และทั้งสองคน...ก็ใช้เวลาในวันนั้น “ต่อบทรักอันเร่าร้อนไปตลอดวันไม่หยุดพัก” ที่เริ่มต้นไว้จนถึงเช้าของอีกวัน