พ่ายรักร้ายนายแฟนเด็ก

12 : หงุดหงิด

เช้าต่อมา....

แสงแดดยามเช้าส่องกระทบหน้าต่างลอดผ่านผ้าม่านสีขาวบางๆ เข้ามาในห้องและกำลังแยงตาคนที่เพิ่งรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอยู่ พายค่อยๆ ขยับตัวเพราะตอนนี้เธอรู้สึกเมื่อยไปทั้งตัวเพราะแรงกอดรัดของคนที่นอนอยู่ข้างๆ ดวงตาหวานจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงหลับใหลอยู่และนอนตะแคงหันหน้ามาทางเธอ แขนแกร่งของเขากอดเอวเธอไว้เสมือนว่าเธอเป็นหมอนข้างของเขาก็ไม่ปาน

สายตาหวานจ้องมองใบหน้าของเวย์พลางในใจก็สับสนไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้ยอมให้เขานอนกอดอยู่แบบนี้ จะบอกว่าเพราะเขาขู่เธอก็ไม่ผิดแต่เธอก็มีทางเลือกอีกตั้งเยอะที่จะปฏิเสธ แต่ทำไมนะ... ทำไมกันเธอถึงได้รู้สึกดีเวลาที่อยู่ใกล้เขาแบบนี้ทั้งที่เธอและเขาไม่ได้รู้จักกันด้วยซ้ำ

“จะมองอีกนานไหมหรืออยากทำกิจกรรมยามเช้า... ได้นะฉันโคตรพร้อม”

เสียงทุ้มติดแหบเล็กๆ เอ่ยออกมาทำเอาพายที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ถึงกับรีบดีดตัวเองลุกขึ้นนั่งทันที และคำพูดของเขาก็ทำเอาเธอต้องมุ่นคิ้วเข้าหากัน

“ในหัวของนายนี่มันมีแต่เรื่องอย่างว่าหรือไง” เสียงหวานแหวกลับไป แต่คนฟังกลับยิ้มพลางยันตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับหาวฟอดใหญ่ทำตัวสบายเหมือนอยู่บ้านของตัวเองยังไงยังงั้น

“ตื่นแล้วก็ออกไปได้แล้ว!” พายเอ่ยปากไล่คนที่เพิ่งตื่นนอนก่อนที่เธอจะลุกออกจากเตียง

“เช้ามาก็ไล่กันเลยเหรอ ทีเมื่อคืนยังนอนกอดฉันแน่นอยู่เลย” เสียงทุ้มว่าขำๆ พร้อมกับยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงด้วยเช่นกัน

“พูดอะไรของนาย!! ฉันไปกอดนายตอนไหน นายต่างหากที่บังคับจะนอนในห้องของฉันน่ะ... ไปเลยออกไปได้แล้ว แล้วอย่าให้ใครเห็นด้วย” เอ่ยปากไล่และไม่ลืมที่จะกำชับเขาด้วย เพราะเธอกลัวว่าน้องชายของเธอจะมาเห็นเข้า

“ครับๆ พี่สาวเพื่อน...” เวย์ยักไหล่ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของพายมากนัก แต่ก่อนจะไปเขากลับเดินเข้ามาหาเธอแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนมุมปากหยักได้รูปนั่น

“แต่ถ้าเปลี่ยนใจอยากทำกิจกรรมยามเช้าก็ไปเคาะห้องฉันได้นะ หึหึ” พูดจบก็หมุนตัวเดินออกจากห้องของเธอไป คำพูดของเขาทำเอาพายถึงกับหน้าร้อนผ่าวเลยทีเดียว โกรธก็โกรธเขินก็เขิน

“ไอ้เด็กบ้า!!” เสียงหวานสถบไล่หลังเวย์ไป นี่เขากับเธอเจอกันแค่สองครั้งแต่เขากลับทำเธอหัวเสียได้ตลอด บ้าจริง!

พายหงุดหงิดโมโหอยู่คนเดียวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพราะถ้ายังมัวแต่โมโหคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วมันอาจจะทำให้เธอไปทำงานสายก็ได้

พายใช้เวลาในการอาบน้ำแต่งตัวไม่นานก็ออกมาจากห้องในชุดทำงานปกติเหมือนกับทุกวันพร้อมกับกระเป๋าสะพายใบเล็กที่เธอชอบใช้ประจำ เท้าเล็กเดินลงมาจากบันไดบ้านก่อนจะหยุดยืนอยู่กลางบ้านพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างทันทีเพราะสิ่งที่เห็นตรงหน้า สภาพบ้านตอนนี้ไม่เหมือนกับตอนก่อนที่เธอจะขึ้นไปนอนเมื่อคืนเลยจริงๆ

ขวดเบียร์และกระป๋องเบียร์เปล่าวางเกลือนอยู่บนพื้นตรงโซฟาหน้าทีวีกลางบ้าน พร้อมกับซองขนมขบเคี้ยวที่ก็ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะตัวเล็กหน้าทีวีเหมือนกัน แถมยังมีทั้งแล็ปท็อปและแท็บเล็ตที่ถูกวางทิ้งไว้ด้วย ความรกที่น้องชายและเพื่อนๆ ทำไว้เมื่อคืน ทำเอาพายถึงกรอกตามองบนทันทีแต่เธอไม่มีเวลาที่จะมาทำความสะอาดหรอก เธอเลยเลือกที่จะส่งข้อความไปสั่งน้องชายตัวดีว่าให้เคลียร์ทุกอย่างให้เป็นเหมือนเดิมก่อนที่เธอจะกลับมาจากทำงาน

พายเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับก้มหน้าก้มตาควานหากุญแจรถในกระเป๋าของตัวเอง ก่อนที่มือบางจะหยิบมันออกมาจากกระเป๋า แต่ทันทีที่เธอเดินออกมาถึงหน้าบ้านเธอก็ต้องชะงักเท้าไว้เพราะคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านทำเอาเธอเหมือนถูกแช่แข็ง

“พาย...” เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยแต่เธอไม่คิดเลยว่าจะได้ยินมันอีก และเธอก็ไม่คิดที่จะอยากได้ยินมันด้วยซ้ำ คิวท์ ยืนรอเธออยู่ที่หน้าบ้านตั้งแต่เช้า ใบหน้าของเขาระบายไปด้วยรอยยิ้มซึ่งแตกต่างจากพายที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอเรียบเฉยไร้ความรู้สึกใดๆ ต่อคนตรงหน้า เธอหยุดยืนมองเขาครู่หนึ่งก่อนจะละสายตาจากเขาแล้วเดินไปทางรถของเธอที่จอดอยู่ แต่ก่อนจะได้เปิดประตูรถข้อมือเล็กของเธอก็ถูกรั้งไว้ด้วยฝ่ามือหนาของคิวท์

“เดี๋ยวสิพาย คุยกับคิวท์ก่อนได้ไหม?”

“ปล่อย!” พายตอบกลับนิ่งๆ พร้อมกับปรายตามองข้อมือของเธอที่ถูกกอบกุมเอาไว้ แต่คิวท์ไม่ได้มีท่าทีที่จะปล่อยเธอเลยเขากลับจับมันแน่นขึ้นด้วย พายพยายามบิดข้อมือของตัวเองออกจากมือของคิวท์แต่ก็ไม่เป็นผล จนเธอต้องผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง

“คิวท์ขอโทษ...”

“ขอโทษเรื่องอะไร”

“สำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา... คิวท์ขอโทษนะพาย”

“ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นแล้ว... แล้วก็ช่วยหลบไปด้วยฉันจะไปทำงาน” พายเอี้ยวตัวเพื่อที่จะเดินไปเปิดประตูรถแต่คิวท์ยังคงจับข้อมือของเธอไว้แน่น

“คุยกับคิวท์ก่อนสิพาย คิวท์มีเรื่องอยากคุยด้วย”

“แต่ฉันไม่มี!!” พายกระแทกเสียงใส่หน้าคิวท์อย่างเหลืออดเพราะเธอไม่อยากจะคุยกับเขาเลยจริงๆ

แต่ในขณะที่พายและคิวท์กำลังยืดยุดฉุดกระชากกันอยู่นั้น สายตาคมของใครบางคนกลับกำลังจ้องมองพวกเขาจากด้านในของตัวบ้าน ก่อนที่ร่างสูงของเขาจะเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าของคนทั้งคู่พร้อมกับเสียงทุ้มเข้มที่เอ่ยออกมาและฟังดูเหมือนเจ้าตัวจะหงุดหงิดมากด้วย

“หลบ!! คนจะเดิน!!” ว่าแล้วเวย์ก็เดินเข้าไปแทรกกลางระหว่างพายและคิวท์ก่อนที่จะปรายตามองพายด้วยสายตาดุดันและเดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ จากนั้นก็เดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว พายเองก็มองเวย์ด้วยเหมือนกันแต่สายตาที่เขามองเธอนั้นกลับทำให้เธอรู้สึกประหม่า ก่อนที่เธอจะใช้จังหวะนั้นรีบขึ้นรถของตัวเองทันทีแล้วขับออกจากบ้านไปโดยไม่สนใจคิวท์ที่ยืนมองอยู่เลย

ตลอดระยะทางพายเอาแต่นึกถึงสายตาของเวย์ที่มองเธอกับคิวท์ เอาจริงๆ เธอควรขอบใจเขาด้วยซ้ำที่ทำให้เธอหนีคิวท์ออกมาได้ แต่สายตาที่เขาใช้มองเธอนั้นเธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่......