8 : ทำตัวไม่ถูก

2615 Words

พัตพอเดินมาถึงรถเขาก็อ้อมไปเปิดประตูฝั่งคนขับซึ่งตอนแรกเขาตั้งใจจะขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับแต่กลับเห็นพายนั่งอยู่ก่อนแล้ว “เป็นไรไปพี่... คิ้วขมวดเชียว?” พัตที่เข้ามานั่งในรถได้ก็เอ่ยถามพี่สาวของตัวเองพร้อมกับยื่นขวดน้ำดื่มไปให้เธอด้วย พายรับขวดน้ำเย็นเฉียบจากมือของน้องชายมาแล้วเปิดฝายกขึ้นดื่มทันที “เฮ้ยๆ! เบาๆ!... ไปหิวน้ำมาจากไหนพี่ เดี๋ยวก็สำลักหรอก!!” พัตที่เห็นพายกระดกน้ำไปครึ่งขวดรีบร้องห้ามพี่สาวของตัวเองไว้ “พี่คอแห้งน่ะ” พายว่าพลางใช้หลังมือเช็ดขอบปากของตัวเองไปด้วย ทำเอาพัตถึงกับส่ายหัวเลยทีเดียว “รู้ว่าอยากกินน้ำ... แต่ใช้หลอดก็ได้ไหม... แต่งตัวสวยซะเปล่าแต่มานั่งกระดกน้ำจากขวด... เสียลุคหมด” พัตบ่นพึมพำก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกมาจากลานจอดรถของคณะวิศวะฯ พายที่อยู่ๆ ก็รู้สึกร้อนเธอจึงลดกระจกรถลง แต่ที่ร้อนนั้นไม่ได้เกิดจากอากาศแต่อย่างใดแต่เป็นเพราะภายในใจของเธอต่างหากที่มันรุ่มร้อนและร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก เพียงแค่ได้สบตากับเขามันก็ทำเอาเธอแทบจะเป็นลมซะให้ได้... พายหวังว่าลมที่พัดเข้ามาจะทำให้เธอเย็นลงและมีสติได้บ้าง รถเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ ก่อนที่พัตจะเบรกแล้วลดกระจกฝั่งคนขับลงพร้อมกับตะโกนออกไปหาใครบางคนที่ยืนอยู่ริมฟุตบาท “ไอ้เวย์! กูลืมบอกไป... เดี๋ยวคืนนี้กูส่งรายงานส่วนของกูให้มึงดูนะ” พายหันไปมองตามเสียงของน้องชาย ก่อนที่สายตาของเธอจะสบเข้ากับสายตาคมของใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างริมฟุตบาทพร้อมกับสาวสวยที่เธอเห็นก่อนหน้านี้ และสาวสวยคนนั้นก็กำลังยืนคล้องแขนของเขาอยู่ด้วย เพียงแค่นั้นพายก็รู้ได้ทันทีว่าสาวสวยคนนั้นเป็นแฟนของเวย์อย่างแน่นอน และอยู่ๆ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็กระแทกหน้าเข้ามา ...นี่เรานอนกับคนที่เขามีเจ้าของแล้วเหรอวะเนี้ย โอ้ยยย! อยากจะบ้า... “เออ...” คนถูกเรียกตอบกลับมาเสียงนิ่ง แต่สายตาคมของเวย์กลับจ้องมองผ่านพัตไปยังพายที่นั่งอยู่ข้างๆ แบบตาไม่กระพริบเลยทีเดียว พายเองก็เม้มปากแน่นก่อนจะรีบหันหน้าไปอีกทางทันที จากนั้นพัตก็กดปิดกระจกแล้วขับรถออกจากมหาวิทยาลัยไป...... ........................... พอกลับมาถึงบ้านพายก็ขึ้นห้องนอนของตัวเองทันที เธอทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างก่อนจะยกมือขึ้นทาบกับอกของตัวเอง “เขาคนนั้น.... เป็นเด็กดริ้งค์.... เป็นเพื่อนกับพัต.... เด็กกว่าเรา.... แถมมีแฟนแล้วด้วย....” เสียงหวานพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น พร้อมกับมือที่ยกขึ้นกุมขมับของตัวเอง “เอาไงดีวะพาย.... ถ้าเจอกันอีกต้องทำหน้ายังไงวะเนี้ย” พายส่ายหัวไปมาเพราะคิดไม่ตกในเรื่องนี้ เพราะในเมื่อเขาเป็นเพื่อนกับน้องชายของเธอนั่นก็แปลว่าเธอและเขาอาจจะต้องได้เจอกันอีกน่ะสิ โอ้ยยยย.... ปวดหัว! Rrrrr.... แต่ก่อนที่สติของพายจะแตกไปมากกว่านี้เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาซะก่อน มือบางหยิบมันขึ้นมาดูแล้วก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของเพื่อนรักอย่างริชา เธอจึงรีบกดรับสายทันที “ว่าไงริชา” “(พายเมิงถึงบ้านหรือยังเนี้ย... เมื่อเย็นกรูไปหาที่บ้านแต่ไม่มีคนอยู่ หรือเมิงกลับอยุธยาไปแล้ว?)” “เปล่ากรูกลับพรุ่งนี้.... พอดีกรูไปรับพัตที่มหา’ลัยมาน่ะ... เมิงมีอะไรหรือเปล่า?” “(มี... พอดีแม่กรูเขาไปเที่ยวทะเลมา แล้วเขาก็ซื้อของมาเพียบเลยก็เลยว่าจะเอาไปฝากเมิง แล้วก็จะฝากเอาไปให้คุณยายกับแม่ของเมิงด้วย)” “เออๆ ได้ๆ ขอบใจนะ... กรูอยู่บ้านนี่แหละ... เมิงมาได้เลย” “(เออ... เครๆ แล้วเจอกัน)” พายวางสายจากริชาพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ อย่างน้อยก็อาจจะมีริชาที่เธอจะสามารถระบายความอึดอัดที่อยู่ในใจตอนนี้ได้...... พายเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เดินลงมาชั้นล่าง ก่อนจะเห็นพัตที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่หน้าโซฟากลางบ้าน เธอเลยเดินเข้าไปหาน้องชาย “พัตจะกินอะไรไหม... พี่จะทำข้าวเย็น” “ข้าวผัดก็ได้พี่... ง่ายดี” พัตเองก็ตอบรับแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอ “อื้ม.... “ พายที่ได้คำตอบแล้วก็หมุนตัวตั้งท่าจะเดินเข้าครัว แต่แล้วเธอก็หยุดเดินแล้วหันไปหาน้องชายอีกครั้ง “พัต” “ครับ?” “คือว่า... ผู้ชายรุ่นเดียวกับพัตน่ะ... เขานิยมทำงานกลางคืนกันเหรอ?... แบบว่าเป็นเด็กดริ้งค์เด็กชงเหล้าอะไรประมาณนั้นน่ะ” “ถามอะไรของพี่? มีอะไรหรือเปล่า?” พัตที่ได้ฟังคำถามของพี่สาวเขาถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมามองเธอพร้อมกับย่นคิ้วเข้าหากัน เพราะเขาไม่ค่อยเข้าใจคำถามของพายมากนัก “เปล่า.... ก็แค่ถามเฉยๆ” “ก็มีบ้างแหละที่ทำงานแบบนั้น... แต่มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ ทำงานหาเงิน... ดีออก… ผมเองยังอยากทำเลย แต่ติดที่ว่าช่วงนี้เรียนหนักแถมงานเยอะเลยไม่มีเวลา” “พัตก็อยากทำเหรอ!? แล้ว....แล้วพัตมีเพื่อนที่ทำงานแบบนั้นบ้างไหม” พายแทบช็อกที่ได้ฟังคำตอบของน้องชาย เพราะในความคิดของเธอตอนนี้งานที่ว่าคืองานในแบบที่เธอคิดว่าเวย์ทำ “ตกใจอะไรของพี่? ก็แค่ทำงานพิเศษหรือเปล่า... แล้วเพื่อนของผมก็ไม่ได้ทำงานพิเศษกันหรอก แค่ทุกวันนี้เอาตัวรอดจากงานที่อาจารย์สั่งได้ก็บุญแค่ไหนแล้ว... แล้วไหนว่าจะไปทำข้าวเย็นไง?… ไปทำได้แล้วผมหิว” พัตว่าปัดๆ พร้อมกับก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อ พายยืนมองน้องชายของตัวเองครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะหมุนตัวแล้วเดินเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น พลางในใจเธอก็คิดว่าพัตคงไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาอย่างเวย์รับงานแบบนั้นด้วย แต่แล้วความคิดบางอย่างก็แทรกขึ้นมา “ก็จริงอย่างที่พัตพูด มันก็แค่งานพิเศษ... แล้วฉันจะมาคิดมากทำไมวะเนี้ย... เฮ่ออออ” พายสะบัดหัวตัวเองแรงๆ ก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหารเย็น และไม่นานนักริชาก็โผล่เข้ามาในครัว ริชาใช้เวลาเดินทางมาบ้านของพายไม่นานเท่าไรเพราะบ้านของเธอกับพายอยู่ไม่ไกลกันมากนัก “จ้ะเอ๋... เพื่อนสาว ทำกับข้าวอยู่เหรอ... หอมเชียว” “อื้อ... ทำข้าวผัดอ่ะ กินด้วยกันไหมเดี๋ยวฉันทำเผื่อ” “ดีเลย... กำลังหิวเลยอ่ะ” ริชาว่าพลางลูบท้องตัวเองปรอยๆ พร้อมรอยยิ้มสดใสของเธอ แต่แล้วริชาก็ต้องหุบยิ้มลงเพราะสังเกตุเห็นสีหน้าของเพื่อนรักที่ดูไม่ค่อยจะดีสักเท่าไร “เป็นไรไปวะ? มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า? หน้าเครียดเชียว” ริชาย่นคิ้วเข้าหากันพร้อมกับจ้องหน้าของพายนิ่ง พายเองพอถูกถามแบบนั้นเธอก็เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นแต่ยังไม่ยอมพูดอะไรออกไป “เมิงมีอะไรจริงๆ ใช่ไหม... อะไร? ไหนเล่ามาสิ!” ริชาว่าพลางก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าของพาย สีหน้าและท่าทางของเธอดูกดดันพายเอามากๆ “คือว่า....” “อะไร???” เพียงแค่พายเอ่ยปากจะเล่าริชาก็รีบเร่งคาดคั้นเธอทันที ทำเอาพายถึงกับทำหน้างอใส่เพื่อน “อย่ากดดันได้ไหม กรูกำลังจะเล่านี่ไง!” “เมิงก็เล่ามาเร็วๆ สิ… กรูตื่นเต้นอ่ะ… ตกลงมีเรื่องอะไร?” “คืน... วันนี้กรูไปรับพัตที่มหา’ลัยมาใช่ไหม... แล้วกรูก็ไปเจอกับ.....” “กับใคร??” “เพื่อนของพัต” “เพื่อนของพัต?? ก็แค่เพื่อนของน้องป่าววะ... แล้วเมิงจะทำหน้าเครียดทำไมเนี้ย” คิ้วเรียวของริชาย่นเข้าหากันทันทีเพราะเธอไม่เข้าใจว่าอะไรที่ทำให้พายมีสีหน้าเครียดแบบนี้ เพราะก็เป็นการเจอกับเพื่อนของน้องชายธรรมดาๆ เท่านั้น “ก็เพื่อนของพัตน่ะคือคนในคืนนั้นน่ะสิ” และพายก็ตอบข้อสงสัยนั้นออกไปพร้อมกับมองหน้าของริชาพลางเม้มปากเข้าหากันไปด้วย ริชาที่ได้ฟังแบบนั้นถึงกับเบิกตากว้างขึ้นมาทันที “คนที่เมิงมีอะไรด้วยน่ะเหรอ?!!” “เออ... เบาๆ สิ.! เมิงจะพูดเสียงดังทำไม เดี๋ยวพัตมันได้ยิน” พายรีบยกมือขึ้นไปปิดปากของเพื่อนรักไว้เพราะกลัวว่าน้องชายที่นั่งอยู่ข้างนอกจะได้ยินเข้า และมันก็คงจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ถ้าพัตรู้ว่าเธอกับเวย์เคยมีอะไรกัน “พาย... เมิง... เมิงนอนกับเพื่อนของน้องชายเหรอ... ได้กับเด็กมหา’ลัย.... แซ่บอ่ะเมิง” ริชาที่ตอนแรกมีอาการตกใจแต่ในนาทีต่อมาเธอกลับยกยิ้มกรุ้มกริ่มล้อเลียนพาย โดยไม่ได้สนใจความลำบากใจของเพื่อนเลย “แซ่บบ้าแซ่บบออะไรหละ! ทำตัวไม่ถูกหละสิไม่ว่า... แถมหมอนั้นยังมีแฟนแล้วด้วย… เมิงรู้ไหมพอกรูเห็นหน้าเขานะ กรูแทบช็อกเลย... ทำอะไรไม่ถูกเลยเมิง” “แล้วเขาจำเมิงได้ป่ะ?” “ก็น่าจะได้นะ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรอ่ะ... เอาแต่มองหน้ากรูนิ่งๆ” พายว่าพลางผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ “เริ่ดดดดด เพื่อนกรูกินเด็ก ฮ่าๆๆ” ริชาที่เห็นท่าทางของพายเธอก็หัวเราะร่วน “หยุดขำก่อน มาช่วยกรูคิดก่อนว่าต่อจากนี้จะเอาไง เพราะเขาเป็นเพื่อนกับพัต นั่นก็หมายความว่ากรูกับเขาอาจจะได้เจอกันอีกก็ได้... กรูทำตัวไม่ถูก!” “คิดอะไรมากวะเมิง เมิงบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเขามีแฟนแล้ว แล้วถ้าเขามีแฟนแล้วแต่ยังมานอนกับเมิงได้ก็แสดงว่าเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก... แถมพอเจอหน้าเมิงเขาก็ไม่ได้พูดอะไร เมิงก็ทำเป็นเฉยๆ ไปสิ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอ่ะ” “..............” พายนิ่งและคิดตามคำพูดของริชาไปด้วย “เชื่อกรูพาย อย่าคิดมาก... การที่เรานอนหรือมีอะไรกับใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องเสียหายนะเว้ย... มันเป็นเรื่องปกติของมนุษย์... คิดซะว่าเป็นประสบการณ์ชีวิต... แต่เมิงอ่ะได้กำไรตรงที่เมิงมีประสบการณ์ร่วมกับเด็กมหา’ลัยแบบที่คนอื่นๆ เขาอยากมีอ่ะ... เรียกง่ายๆ ว่าโชคดีที่ได้กินเด็กอ่ะเมิง... เอ๊ะ? หรือว่าเด็กกินเมิง ฮ่าๆๆ” “หยุดพูดไปเลยเมิง!” พายถลึงตาใส่เพื่อนที่ทำท่าทางทะเล้นใส่เธอ แต่ริชากลับไม่ได้ใส่ใจเธอเอาแต่หัวเราะกับท่าทางของพายไม่เลิก “อะไรเล่า... ก็กรูอิจฉานี่หว่า อยากกินเด็กบ้างอ่ะ ฮ่าๆๆ” “ริชา!” “ฮ่าๆๆ” พายไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ปรึกษาเรื่องนี้กับริชา แต่เอาตามตรงเธอเองก็คิดเหมือนกับริชานั่นแหละ เธอไม่ควรคิดมากเพราะเรื่องแบบนั้นใครๆ เขาก็ทำกัน และถ้าเขาคนนั้นไม่พูดถึงมัน เธอเองก็จะไม่พูดเหมือนกัน......... ................................. คอนโดกลางกรุง...... “อ๊ะๆๆ พี่เวย์ขา... ดีจังเลย อ๊าาา... แรงๆ เลยคะ มิลอยากได้แรงๆ คะ” ภายในห้องนอนกว้างสองหนุ่มสาวที่ร่างกายเปลือยเปล่ากำลังกอดรัดโยกขยับกันไปมาบนที่เตียงกว้างด้วยแรงอารมณ์ปรารถนาที่ถาโถมเข้าใส่กันและกัน แต่ทว่าสายตาของชายหนุ่มที่กำลังสอบเอวเข้าใส่ร่างบางของสาวสวยที่นอนครวญครางอยู่ใต้ร่างของเขาอยู่นั้นกลับเห็นเป็นใบหน้าของใครบางคนลอยวนทับซ้อนคนที่กำลังครวญครางเพราะเขาอยู่ “พี่เวย์.... อ๊าาาา อื้ออออ” มิลร้องครางแทบไม่เป็นสรรพเมื่อเวย์กระแทกกระทั้นเอ็นร้อนเข้าหาเธอถี่ระรัว แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มที่กำลังโยกเอวอยู่เหนือร่างกายของเธอนั้นในหัวของเขากำลังจินตนาการถึงใครอีกคน “อ่าห์....” เวย์ขยับสะโพกให้เร็วขึ้นในช่วงสุดท้ายก่อนที่เขาจะชักแกนกายใหญ่โตภายได้เครื่องป้องกันออกมาปลดปล่อยข้างนอก เวย์หอบหายใจถี่พร้อมกับจ้องมองร่างเล็กของมิลที่นอนหอบหายใจถี่อยู่ใต้ร่างของเขา พลางคิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากันเพราะความหงุดหงิดที่แล่นเข้ามาภายในใจกำลังทำให้เขาหมดอารมณ์ “พี่เวย์จะไปไหนคะ?” มิลรั้งแขนแกร่งของเวย์ไว้เพราะเขากำลังก้าวขาลงจากเตียง “ไปอาบน้ำ” “พอแล้วเหรอคะ ปกติพี่ไม่เคยทำแค่ครั้งเดียวนี้คะ” “โทษทีนะ... วันนี้พี่ไม่ค่อยมีอารมณ์น่ะ” เวย์ตอบกลับมิลแค่นั้นแล้วเดินเข้าไปจัดการกับร่างกายของตัวเองในห้องน้ำก่อนจะเดินกลับออกมาหลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว “พี่เวย์... คืนนี้อยู่กับมิลไม่ได้เหรอคะ” “พี่มีงานที่ต้องทำน่ะครับ อีกอย่างมิลก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าพี่ไม่ชอบค้างกับใคร” “แต่เราเป็นแฟนกันนะคะ!” ใบหน้าสวยของมิลงองุ้มด้วยอาการงอนพลางมองหน้าเวย์ไปด้วย แต่สายตาคมของเวย์ที่มองหน้าของเธออยู่นั้นกลับว่างเปล่าไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ “เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอครับว่าเราเป็นอะไรกัน... แต่ถ้ามิลอยากเป็นมากกว่านั้นเราคงต้องจบกัน เพราะพี่ยังไม่พร้อมจะใช้คำนั้นกับใคร... หวังว่ามิลจะเข้าใจพี่นะ” คำพูดแสนเย็นชาพร้อมกับสายตานิ่งเรียบถูกเอ่ยออกไป ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินออกจากห้องของเธอ แต่แขนเล็กของมิลกลับรั้งเขาไว้อีกครั้ง เธอวิ่งเข้ามากอดเขาจากด้านหลัง “มิลขอโทษค่ะ... พี่เวย์อย่าทิ้งมิลนะคะ... มิลรักพี่นะคะ มิลอยู่ในสถานะอะไรก็ได้ มิลยอมทุกอย่างเลย... ขอแค่พี่เวย์ไม่โกรธมิลก็พอ...” มิลกอดเอวของเวย์ไว้แน่นพร้อมกับถ้อยคำขอร้องอ้อนวอนที่ถูกเอ่ยออกมา เวย์ยืนนิ่งก่อนจะหันกลับไปหาเธอ เขายกยิ้มบางๆ ให้เธอพร้อมกับยกมือขึ้นจับแก้มขาวของเธอเบาๆ “พี่ไปก่อนนะ” จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องของเธอโดยไม่หันกลับไปมองเธออีกเลย...... ................ ภายในรถสปอร์ตสีดำที่จอดสนิทอยู่ภายในลานจอดรถของคอนโดหรู เวย์ที่เข้ามานั่งประจำตำแหน่งคนขับแล้วค่อยๆ เอนกายพิงไปกับเบาะรถ สายตาคมทอดมองไปด้านหน้า พลางในหัวก็คิดถึงกิจกรรมที่เขากับมิลเพิ่งร่วมกันทำ แต่ใบหน้าที่เขาเห็นและฉายชัดในดวงตาของเขากลับเป็นของผู้หญิงอีกคน ผู้หญิงที่ทำให้เขาไม่สามารถลืมสัมผัสของเธอได้ ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะยกยิ้มและพึมพำเสียงทุ้มต่ำออกมา “เราต้องได้เจอกันอีกแน่.... พาย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more