“พี่รุตต์” เสียงรวิทย์แทบกลืนหายในลำคอ
จักรินทร์จ้องมองไปยังหญิงสาว ซึ่งบัดนี้ดูสะสวยกว่าแต่ก่อน ทั้งกิริยาท่าทางก็ผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว หนุ่มใหญ่แทบไม่อาจทนเก็บความรู้สึกภายในเอาไว้ได้
“มัจ..” เขาเอ่ยเสียงแผ่วเรียกชื่อ มัจรีทอดสายตามอง แววตาเย็นชา
เธอเกลียดแสนเกลียดผู้ชายคนนี้ ถ้าไม่เพราะบุตรสาวแล้ว คงไม่มีวันมายืนตรงหน้า ไอ้คนสารเลวคนนี้แน่นอน
“มัจหายไปไหนมา ทำไมหนีไปแบบนั้น!”
“อย่ามารื้อฟื้นความหลัง ตอนนี้ฉันถามว่าทำไมคุณถึงทำร้ายมายา!” มัจจรีตวาดลั่น อย่างไม่เกรงกลัว เมื่อก่อนเธออาจไม่มีกำลังทำอะไร แต่ตอนนี้ไม่ใช่
“มันไม่ใช่แบบนั้นมัจ” สีหน้าจักรินทรร้อนรน หันมองภรรยา พิมพิมลทอดสายตามอง
“ที่เราทำแบบนั้น เพราะมายาไม่ให้เกียรติผู้ใหญ่” พิมพิมลตอบแทน
“แล้วผู้ใหญ่ให้เกียรติลูกสาวฉันหรือเปล่า ที่เห็นมีแต่คำด่าทอ ตำหนิติเตียนพร้อมลงไม้ลงมือ ไม่ใช่หรือไงกัน!”
ทุกคนพากันหลบตา ไม่กล้า
