เขายืนนิ่งเหมือนถูกสาป มองทางคนบนเตียง เห็นก้มหน้าไม่สบตา เจตนิพนธ์สับสนมึนงงไปหมด ทว่าเหตุการณ์ที่เกิด มันกลับประจวบเหมาะจนเกินไป มีแต่ความน่าสงสัย ดวงตาเรียวคมหรี่มอง ผู้ใหญ่และบรรดาคนใช้ ซึ่งกำลังแสดงทีท่าตระหนกตกใจ แต่บางคนกลับยืนนิ่ง
“เจตกับพินแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วลงไปคุยกับข้างล่างเถอะจ้ะ” พิมพิมลเอ่ยปาก
“ได้ครับ”
ประตูห้องปิดตามเดิม เจตนิพนธ์หันมองอีกคน เธอเอาแต่หลบเลี่ยงสายตา รีบสวมเสื้อผ้าจนเรียบร้อย
“พินแต่งตัวให้เรียบร้อยเถอะ พี่ออกไปรอนอกห้อง”
เมื่อเห็นเขาออก พินนรินทร์รีบลุกจากเตียง หยิบเสื้อผ้าแต่งตัว แล้วเดินออกมาด้านนอกห้อง สองคนก้าวลงบันไดมายังห้องรับแขก แล้วหย่อนกายลงตรงข้ามผู้ใหญ่ทั้งสอง จักรินทร์ชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าที่ลูกเขยในทันที
“เรื่องที่มันเกิดขึ้น เจตจะเอายังไง!” จักรินทร์ถามเสียงเครียด
“ไม่เอายังไงครับ ถ้าผมทำผมรับผิดชอบ”
“ถ้าอย่างนั้น เราคว
