ตนเองมาก่อนแท้ ๆ กับนังนั่นแค่กลับมาจากเมืองนอกไม่นาน ทำไมพี่เจตถึงดูห่วงหามันขนาดนั้น แล้วกับเธอที่คบหาสองปี ไม่มีความหมายเลยหรือไร พยายามทำดีก็แล้ว ร้ายก็แล้ว สุดท้ายยังคงไม่เคยได้พี่เจตคนเดิมกลับมาเสียที มีทางไหนบ้าง ที่ทำให้เขากลับมาเอาใจใส่กันเหมือนก่อน
อาหารถูกพนักงานนำมาวางไว้ พินนรินทร์ตักใส่จานให้อีกคน ทว่าเขากลับตักมันทานแค่เพียงนิด ก็รวบช้อน คิ้วบางขมวดเข้าหากัน
“อิ่มแล้วเหรอคะพี่เจต” เธอถาม สีหน้ากังวล
“พี่อิ่มแล้วครับ”
ชายหนุ่มครุ่นคิด ป่านนี้สองคนนั้น ไปทานข้าวกันที่ไหน กลับกันมาหรือยัง ในหัวมีแต่เรื่องของมายาเต็มไปหมด
“อาหารยังเหลืออีกเยอะเลยค่ะ ไม่ทานอีกหน่อยเหรอคะ”
“ไม่ล่ะครับ”
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอด เพื่อระงับโทสะ ก่อนตัดสินใจโบกมือเรียกพนักงาน
“ช่วยห่อให้ด้วยค่ะ”
“ได้ค่ะ” พนักงานยกจานอาหารที่เหลือ นำไปห่อใส่กล่องให้
“ทำไมพินไม่ทานต่อล่ะครับ พี่รอได้”
“ไม่เ
