ฟูกยวบลง พิมพิมลนอนหันหลังให้ รับรู้ว่าสามีกลับมาตั้งแต่เที่ยงคืน แต่เธอเลือกไม่สนใจ เพราะในอกมันกำลังร้าวระบมอยู่ตอนนี้ ไม่อยากรับรู้อะไรกลับทำไม่ได้ สงสารเด็กที่เกิดมาจึงจำยอมรับสภาพให้สามีมีเมียบ่าวในบ้าน โชคดีที่บ่าวไพร่ในบ้านจงรักภักดีมากพอไม่เอาความนัยไปพูดนอกบ้าน ไม่เช่นนั้นเธอคงอับอายใครต่อใครไปแล้ว
ร่างบางถูกโอบกอด แม้พยายามขัดขืนแต่กลับสู้แรงไม่ได้ จักรินทร์พลิกกายภรรยาเพื่อให้หันมาเผชิญหน้า เธอสบตาสามีน้ำตาคลอ
“ให้ผมไปดูมัจ แล้วคุณมานอนร้องไห้แบบนี้นะเหรอ” เขาบอก แล้วใช้นิ้วกรีดน้ำตาภรรยาออก
“ฉันมีจิตสำนึกมากพอ”
“ผมรู้ว่าคุณสงสารเด็ก แล้วคุณไม่สงสารตัวเองบ้างเหรอ”
“ฉันสงสารตัวเอง สงสารลูก สงสารทุกคนที่เกี่ยวข้องยกเว้นคุณที่ฉันไม่สงสาร!”
เขาระบายลมหายใจ พักหลังเข้าหน้าภรรยาไม่เคยติดเลย มาวันนี้อยากปรับความเข้าใจกันเสียที กลัวบุตรสาวคนโตจะก้าวร้าวและตำหนิพ่อคนนี้
“พิมพอเถอ
