คนเป็นแม่รีบรั้งข้อมือลูกไว้ เพื่อให้ก้าวตาม แต่เด็กสาวกลับทรุดกายลงนั่งกุมข้อเท้านิ่วหน้า
“แม่หยาเจ็บข้อเท้า” เธอร้องบอก
เจตนิพนธ์รีบรุดเข้ามาดู จับข้อเท้าแล้วบีบเบาๆ ก็เห็นเด็กสาวนิ่วหน้า
“ข้อเท้าคงแพลงน่ะครับ”
มัจจรีหนักใจ เพราะลูกมาเจ็บเลยเดินไปไหนไม่สะดวก รถก็ยังต้องเข็นไปอีก
“ผมไปส่งไหมครับ” เขาอาสา
“อย่าดีกว่าค่ะ” มัจจรีปฏิเสธ
“ถ้าเดินมากกว่านี้ระวังบวมหนักกว่าเดิมนะครับ”
มายามองแม่ ดูท่าทางแม่แปลกกว่าทุกวัน
“ฉันต้องเข็นรถกลับไปด้วยน่ะ”
“เดี๋ยวผมจ้างคนแถวนี้เข็นไปส่งก็ได้ครับ ไม่ต้องห่วง”
เธอเป็นห่วงลูก แต่ก็ไม่อยากเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้ กระนั้นก็จำต้องยอมรับการช่วยเหลือ เพราะไม่อยากให้มายาต้องเจ็บหนักกว่านี้ เจตนิพนธ์จ้างคนแถวนั้นให้เข็นรถไปส่งให้ ซึ่งเป็นคนที่มัจจรีรู้จักคุ้นเคยกันดี เลยเบาใจว่ารถน่าจะถึงบ้านแน่นอน สองแม่ลูกเปิดประตูรถนั่งเบาะหลัง รถแล่นเข้าสู่ตัวหมู่บ
