ตอนที่ 1 โลกทั้งใบกลายเป็นสีเทา
1201 Words
“มัจอาหารเช้าใกล้เสร็จหรือยัง คุณผู้ชายตื่นแล้ว”
เสียงเรียกด้านนอกครัวดังขึ้น มัจจรีแม่บ้านรีบเร่งมือทำข้าวต้มปลา อาหารโปรดของคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงของบ้าน เพราะรสมือค่อนข้างดี เลยทำให้ได้งานที่คฤหาสน์หลังนี้
“ใกล้เสร็จแล้วพี่นึก”
“งั้นฉันไปจัดโต๊ะก่อนก็แล้วกัน” สมนึกบอกแล้วเดินห่างออกไป
เจ็ดโมงอาหารถูกจัดเรียงไว้เรียบร้อย มัจจรียืนรอเพื่อช่วยสมนึกดูแลเจ้านาย จักรินทร์เดินลงมาจากชั้นบนพร้อมภรรยาคือพิมพิมล สองร่างนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกัน คุณผู้หญิงของบ้านหันมาทางมัจจรีแล้วยิ้มบางๆ
“วันนี้มีอะไรทานเหรอมัจ”
“ข้าวต้มปลาค่ะคุณพิม”
เมื่อเปิดโถข้าว ข้าวต้มส่งกลิ่นไปทั่ว มัจจรีรีบตักให้เจ้านายทั้งสองคน เรียบร้อยแล้วมายืนชิดกำแพง จักรินทร์ตักอาหารใส่ปากอดชื่นชมกับรสชาติไม่ได้ ตั้งแต่มัจจรีมาอยู่เขาเจริญอาหารมากขึ้นทุกวัน
“ฝีมือมัจอร่อยมากนะ” เขาเปรยแล้วเหลือบมองสาวใช้หน้าตาหมดจด
คุณพิมพิมลพยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงเห็นด้วย ไม่ได้สังเกตสายตาสามียามมองมาที่สาวใช้แม้แต่น้อย จักรินทร์ลอบสังเกตมัจจรีบ่อยครั้ง พึงพอใจในรูปร่างหน้าตามานาน เพียงแต่ยังเกรงใจภรรยาเท่านั้น เขายังคิดหาโอกาสขออนุญาตภรรยามีเมียอีกสักคน และคนนั้นก็หวังใจให้เป็นมัจจรี
ทว่าสาวอายุยี่สิบหกเช่นมัจจรีกลับไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น เธอเห็นท่าทางคุณผู้ชายพอทราบความต้องการ จึงพยายามหลบเลี่ยงเท่าที่ทำได้ เธอยังมีแฟนรออยู่ที่ต่างจังหวัด และติดต่อหากันเสมอ คาดหวังอนาคตจะใช้ชีวิตร่วมกับชายผู้นั้น ไม่เคยคิดฝันไปเป็นเมียน้อยใคร
จบมื้ออาหารจักรินทร์หยิบกระเป๋าเอกสารเพื่อไปทำงาน พิมพิมลเดินลงบันไดด้านหน้าเพื่อส่งสามีที่รถ ส่วนมัจจรีเลี่ยงไปหลังครัวเพื่อล้างจานและเตรียมอาหารมื้อต่อไป
“คุณพิมกับคุณจักรรักกันดีเนอะ” สาวใช้นามศจีบอก แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“คุณพิมดีออกอย่างนั้น ใครไม่รักก็บ้าแล้ว” สมนึกโพลงออกมา
มัจจรีได้ฟังบทสนทนา จึงถอนหายใจยาว หวังว่ามันคงเป็นแบบนั้น เพราะเธอไม่อยากให้คุณผู้ชายมาวุ่นวาย คุณพิมพิมลเป็นคนดีมาก มากจนเธอคิดว่าคุณผู้ชายคงคิดได้ว่าไม่ควรทำอะไรไม่ดี
“มัจได้ข่าวว่าแกจะกลับบ้านเหรอ” ศจีถาม ทำให้ทุกคนในครัวหันมามองด้วยความสนใจ
“จ้ะ ฉันจะกลับไปแต่งงาน ว่าจะอยู่ที่นั้นเลย”
“เฮ้ย จริงเหรอวะ แบบนี้พวกเราก็เหงาแย่ แกทำอาหารอร่อยจะตาย ถ้าไม่มีแกไปคนพวกฉันลำบากแน่” สมนึกบ่น
“ทำไงได้ล่ะนึก ฉันเองไม่อยากทำงานก้นครัวจนตาย ไปทำสวนเอาดีกว่า ทำงานที่นี่คงหาผัวไม่ได้แน่เลย!” มัจจรีแสร้งเย้า คนฟังเลยพากันหัวเราะ
“เออจริง มัวแต่ทำงานในครัว จะไปหาผัวจากไหนได้” ศจีเห็นด้วยอีกคน
เสียงหัวเราะเรียกความสนใจสาวใช้ประจำกายพิมพิมล ป้าสมใจเดินมาร่วมวงอีกคน ภายในวงสนทนาเลยครึกครื้นกันยกใหญ่
ห้าโมงเย็น เสียงรถจอดเทียบบันไดด้านหน้า เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าคุณผู้ชายของบ้านกลับมาแล้ว สมใจเลยรีบไปพบคุณพิมพิมลเพื่ออยู่คอยต้อนรับเป็นเพื่อน มัจจรีลงมือทำกับข้าวมื้อเย็นทันที
เวลาล่วงเลยจนถึงหกโมงครึ่ง อาหารเย็นเรียบร้อย สมนึกศจีจึงช่วยกันยกอาหารออกไปวาง สองสามีภรรยาพากันออกมาจากห้องนั่งเล่น มองดูอาหารมากมายบนโต๊ะ มัจจรีเดินออกมาจากครัวหลังจากทุกอย่างเรียบร้อยเพื่อคอยดูแลเจ้านายอีกคน
“ของโปรดของฉันอีกแล้วสินะ” คุณพิมพิมลเปรยแล้วหันมองแม่ครัวฝีมือดี มัจจรียิ้มกว้าง
“ค่ะ”
อาหารถูกตักเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย มัจจรียิ่งดีใจเมื่อเห็นคนทานดูเจริญอาหารทุกครั้งที่ตนเองลงมือเข้าครัว กับข้าวพร่องไปมาก เจ้านายทั้งสองรวบช้อน
“วันนี้คุณอยากนวดไหมคะ” พิมพิมลถามสามี
จักรินทร์คิดสักพัก “ก็ดีนะ”
“ฉันจะให้สมใจมันนวดให้ ฝีมือมันดีมากค่ะ”
“ผมรู้แล้วล่ะ เห็นคุณนวดทุกวัน” เขาบอก แล้วเหลือบไปมองมัจจรี “แล้วมัจล่ะ ไม่มีฝีมือนวดบ้างเหรอ ฉันอยากให้มานวดให้บ้าง เผื่อเจริญหูเจริญตากว่าสมใจมัน” เหมือนคำพูดหยอก ทว่าแววตาเจ้านายกลับแปลกชอบกลยามมองมา
คนถูกถามส่ายหน้าปฏิเสธทันที “มัจนวดไม่เป็นหรอกค่ะคุณผู้ชาย”
“ถ้าคุณจะให้มัจเก่งไปทุกอย่าง ฉันคงต้องเพิ่มเงินเดือนให้แล้วล่ะค่ะ” พิมพิมลแซวสามี
พิมพิมลลุกจากโต๊ะอาหาร มีสมใจตามไปติดๆ จักรินทร์ก้าวตามภรรรยาแล้วหันมามองสาวใช้หน้าตาหมดจด ก่อนละความสนใจแม้สุดแสนเสียดาย
มัจจรีถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูท่าเธอคงต้องคุยเรื่องลากลับบ้านกับคุณผู้หญิงเสียที ขืนอยู่ต่อไปคงได้เกิดเรื่องวุ่นวายแน่ ไม่รู้คุณจักรินทร์คิดเช่นไรกันแน่ รู้สึกไม่ไว้ใจสายตาของเขาเอาเสียเลย
สองทุ่มตรง มัจจรีอาบน้ำเรียบร้อยแล้วตัดสินใจไปหาเจ้านายที่เรือนใหญ่ ห้องนั่งเล่นพิมพิมลกำลังดูรายการโทรทัศน์กับสามี เธอเดินตรงไปหาแล้วทรุดกายลงพับเพียบกับพื้น ทำเอาพิมพิมลแปลกใจกับการมาหาที่เรือนใหญ่ของสาวใช้ฝีมือทำกับข้าวรสเลิศ
“มีอะไรหรือเปล่ามัจ” พิมพิมลเอ่ยถาม
“พอดีมัจมีเรื่องอยากมาเรียนคุณพิมน่ะค่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอ”
บทสนทนาทำให้จักรินทร์เริ่มสนใจ
“พอดีมัจจะมาขอลาออกค่ะคุณพิม”
คนฟังยกมือทาบอกสีหน้าตระหนกตกใจ อะไรกัน ทำไมมัจจรีถึงอยากลาออก เธอไม่อยากเสียสาวใช้ฝีมือดีเช่นนี้เลย
“เกิดอะไรขึ้นเหรอมัจ ทำไมถึงจะลาออก ฉันเสียดาย”
มัจจรีตีหน้าเครียด “พอดีมัจจะกลับไปแต่งงานค่ะ แฟนมัจพร้อมมาสู่ขอแล้ว”
พิมพิมลระบายลมหายใจ หากเป็นเรื่องนี้เธอคงไม่หวงห้าม เพราะอย่างไรมันก็คืออนาคตและความสุขของลูกจ้าง เธอคงเห็นแก่ตัวไม่ได้
“จะไปวันไหนเหรอมัจ ฉันจะได้หาคนใหม่”
“อาทิตย์หน้าค่ะ”
“จะหาทันเหรอเนี่ย ไว้ให้หาคนมาใหม่ก่อนได้ไหม แล้วค่อยไป” คุณผู้หญิงของบ้านลองต่อรอง
“มัจคงต้องไปตามกำหนดค่ะคุณพิม เพราะที่บ้านเขาหาฤกษ์ไว้ให้แล้ว”
พิมพิมลถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าเครียดขึ้น
“งั้นไม่เป็นไรจ้ะ ไว้ฉันจะรีบหาคนแทนมัจแล้วกัน”
มัจจรียกมือไหว้แล้วลากลับมายังห้องพักตนเองที่เรือนด้านหลัง ทิ้งกายลงนั่งบนเตียงกว้าง ต่อให้ฤกษ์แต่งอีกสามเดือนข้างหน้าก็ตาม แต่เธอไม่ขออยู่บ้านหลังนี้ ระยะเวลาเกือบปีที่ทำงาน ก็ระวังตัวแจอยู่ตลอด พักหลังคุณผู้ชายยิ่งทำให้กลัวอยู่ทุกขณะ เธอขอหาทางเอาตัวรอดดีกว่า เพราะที่บ้านยังมีคนที่เธอรักรออยู่
- Writer
