รักมั้ยคับพี่ชายรูมเมท ตอนที่ 2
2091 Words
พี่แวนยังคงจ้องผมไม่วางตาเลยในขณะที่ผมเหงื่อแตกเต็มตัวด้วยความกลัวและตกใจ
"ตกลงมึงเป็นอะไรไอ้ขุน"
นี่ถ้าผมบอกว่าผมเจอผีทุกคนคงจะหาว่าผมบ้าแน่ๆ
"ไม่มีอะไรคiyบพี่แวน ผมเจอแมลงสาบ"
"แมลงสาบ ไอ้ขุนในโรงแรม 5 ดาวเนี้ยนะ"
พี่เรสพูดขึ้นทำเอาผมสะดุ้งเลย เออวะแมลงสาบในโรงแรม5ดาว มึงคิดได้ไงวะไอ้บ้าขุนเอ้ย
"สงสัยผมจะตาฝาดนะครับ"
"มึงเอาให้แน่นะไอ้ขุน มึงเป็นอะไรแน่"
เสียงพี่แวนดูจริงจังมาก ผมจึงยิ้มให้พี่แวนและพยายามทำตัวปกติทั้งๆที่แม่งสั่นอย่างกับเจ้าเข้า
"ไม่มีอะไรจริงๆคับพี่"
"เออ งั้นก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ละ ครัวปิดแล้ว"
แล้วพี่แวนก็จูงมือผมเดินมาที่ล็อคเกอร์พนักงาน แต่ในขณะที่พี่แวนกำลังถอดเสื้อออกเพื่อเปลี่ยนไปเป็นชุดธรรมดา ผีผู้หญิงคนนั้นก็มายืนอยู่ข้างหลังพี่แวน โอ้ยยทรุดเลยคับ ผมเข่าอ่อนไปในทันที
"อ้าวเฮ้ย ไอ้ขุนเป็นอะไรไปอีกวะเนี้ย"
พี่แวนเข้ามาประคองผมแหมทำเหมือนพระเอกกำลังพยุงนางเอกที่อ่อนแอเลย บ้าเอ้ย คิดอะไรอยู่เนี้ย ผมสลัดหัวแล้วพยายามพยุงตัวเองขึ้นยืน
"ไม่เป็นอะไรคับพี่แวน ผมคงจะหิวอ่ะ"
"หรอวะ เออ งั้นไปหาอะไรกินกันไป"
พี่แวนเข้ามากอดคอผมเดินออกไปจากห้องทันทีแต่ก็ไม่วายที่ผีตัวนั้นจะพูดไล่หลังผมมา
"ช่วยด้วย. ช่วยฉันด้วย ช่วยด้วย"
โอ้โห!!มาขอให้ช่วยแต่แต่งผีมาเต็มยศเลยนะตายยังไงมาอย่างงั้นใครจะไปช่วยได้ฟะ กลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้วเนี้ย
ผมรีบโดดขึ้นมอไซค์พี่แวนอย่างไวเลยเพราะเธอคนนั้นกำลังคลานมาบนพื้นเพื่อขอให้ผมช่วย หัวใจจะวายแล้วนะกลัวจริงแล้วนะเนี่ย
"พี่แวนเร็วออกรถเร็วพี่"
"มึงจะรีบไปไหนวะไอ้ขุน ใจเย็น"
พี่แวนค่อยๆหยิบหมวกกันน็อคมาใส่ก่อนจะหยิบอีกใบใส่ให้ผมอย่างใจเย็น นี่ก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลยนะมันกำลังคลานมาแล้ว
"ปลอดภัยไว้ก่อน"
พี่แวนยิ้มมาให้ผมทำเอาผมเคลิ้มไปชั่วขณะเลย ผู้ชายอะไรเสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ แต่เสียงที่ร่างกายครูดไปกับพื้นก็ดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆขัดจังหวะโรแมนติกของผม
"พี่แวนรีบดิพี่เร็วววว"
"เออ หิวอะไรขนาดนั้นวะ"
แล้วพี่แวนก็ขับรถออกมาทำให้ผีตัวนั้นตามมาไม่ได้ผมจึงถอนหายใจออกมาพร้อมกับทิ้งตัวเอนไปข้างหน้าทำให้หัวผมชนกับหลังพี่แวน แล้วไม่นานพี่แวนก็พาผมมาที่ร้านเหล้าแบบว่านั่งชิวๆ มีพวกเพื่อนพี่แวนนั่งรอกันอยู่ 3-4คน
พี่แวนนั่งกินเหล้ากับเพื่อนส่วนผมพี่แวนไม่ให้กินเพราะมีเหตุผลที่ว่าผมต้องขับมอไซค์พาพี่แวนกลับหอนั่นเอง ผมจึงมองไปรอบๆร้านที่มีบรรยากาศอึมครึมซึ่งผมไม่ชอบเอามากๆเลยนะ แล้วสายตาผมก็ไปสะดุดกับรูปรูปนึง ซึ่งเธอคือผีผู้หญิงคนที่ตามผมอยู่ ผมจึงชี้ไปที่รูปอย่างตกใจพร้อมกับโวยวายด้วย
"อ๊ากกกกกก พี่แวน พี่แวน"
"อะไรของมึงวะ"
"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครพี่"
ผมชี้ไปที่รูปพร้อมกับเสียงที่ตะกุกตะกักพี่แวนจึงมองไปยังรูปที่ผมชี้
"พิ้งพราย เมียไอ้อ๊อด เจ้าของร้านนี้ไง"
"แล้วเธออยู่ไหนอ่ะพี่"
"ตายแล้ว เธอตายแล้ว"
มีผู้หญิงเอาจานมาวางตรงหน้าผมก่อนจะจ้องมองผม สีหน้าและแววตาเธอดูเศร้ามากๆ
"ผมขอโทษครับ"
"ไอ้แวนลูกน้องมึงแม่งปากเสียชิบหาย"
พี่อ๊อดแฟนผีผู้หญิงคนนั้นจ้องมองผมอย่างไม่พอใจ นี่ผมแค่พูดถึงเธอเองนะทำไมต้องโมโหด้วยอ่ะ"
"แล้วเขาตายยังไงอ่ะพี่ โดนฆ่าใช่มั้ยพี่"
เพล้ง!!!!!!
เสียงแก้วที่เคาเตอร์ร่วงแตกสีหน้าของพนักงานชงเหล้า ดูตื่นตะหนกมากเลย ผมว่านะงานนี้ผมเห็นละว่ามีผู้ต้องสงสัย 3 คน 1 ในคนที่ฆ่าพี่สาวคนนั้น ต้องเป็น 3 คนนี้แน่ๆ
"ไอ้ขุนมึงทำงานกร่อยแล้วนะไอ้เด็กเวร"
"ขอโทษครับ ผมขอโทษ"
แล้วผมก็ยกเอาน้ำอัดลมขึ้นมากินก่อนจะคอยสังเกตทั้ง3ผู้ต้องสงสัยไม่ให้คลาดสายตาเลย
แล้วในที่สุดพี่แวนของผมก็เมาอีกแล้วครับ ผมจึงต้องเป็นคนขับแล้วให้พี่แวนซ้อนท้ายกลับมาที่หอในขณะที่ผมกำลังพาพี่แวนเข้าห้อง ผีผู้หญิงคนนั้นก็มายืนขวางซึ่งพี่แวนแม่งก็หนักพอใจละยังมายืนขวางอีกทำเอาผมขาสั่นเลย
"ถอยไปก่อนนะครับ ผมกำลังหนักยังไงเดี๋ยวผมช่วย"
"ช่วยด้วยยยยยย"
แม่งหนักเว้ยผมจึงใช้เท้าถีบแม่งเลยพูดไม่รู้เรื่อง ทำให้ผีหายไปเลย เออ ดีวะถีบแล้วหายแบบนี้ ผมจึงพาพี่แวนเข้ามาที่ห้อง พร้อมกับพาพี่แวนนั่งลงบนเตียง
"ถึงห้องแล้วหรอ"
"ครับ พี่แวนจะอาบน้ำก่อนมั้ยคับ"
พี่แวนรั้งแขนผมให้ลงไปนั่งข้างๆก่อนจะเอามือขึ้นมาขยี้หัวผมเบาๆและยิ้มให้ผมด้วย
"มึงนี่เก่งวะพาพี่กลับถึงห้องด้วย"
แล้วพี่แวนก็ล้มตัวลงไปนอนเลย แต่ผมนี่ดิแอบตกใจที่พี่แวนเขาแอบอ่อนโยนขนาดนี้เลยหรอ
"ใจเย็นเว้ยไอ้ขุนพี่เขาแค่เอ็นดู"
ผมหันไปมองพี่แวนที่นอนอย่างสบายใจ ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ ถ้าไม่อาบนี่คงนอนไม่ได้แน่ๆ
ผมค่อยๆขยับตัวเพราะแสงแดดจากระเบียงมันแยงเข้าตา แต่ผมก็ต้องตกใจ เพราะพี่แวนกำลังนอนมองหน้าผมอยู่ แบบว่าใกล้กันสุดๆอ่ะ
“เฮ้ยยย พี่แวน ทำไรอ่ะ”
“พี่ก็นอนมองหน้ามึงอยู่ไง”
“มองทำไมพี่”
“ก็หน้ามึงสวยเหมือนผู้หญิงเลยอะดิ”
“ผมแค่หน้าเหมือนแม่เฉยๆ”
ผมลุกขึ้นนั่งพร้อมกับรีบหันหน้าหนี แต่พี่แวนกลับลุกตามมาแล้วพยายามจะมองหน้าผม
“อย่าบอกนะว่ามึงเขินอ่ะไอ้ขุน เขินพี่เนี้ยนะ มึงเป็นผู้ชายนะโว้ย 555”
พี่แวนเอามือขึ้นมาขยี้ผมอย่างเอ็นดูพร้อมกับเอาแขนมากอดคอผมไว้
“มึงนี่แน่นอนจริงๆ พาพี่กลับมาถึงห้องอีกแล้ว”
“มันช่วยไม่ได้นี่ครับ ผมไม่อยากนอนข้างทางนี่”
“ไอ้ปากดี”
“ผมว่าเรารีบไปอาบน้ำไปทำงานกันดีกว่านะครับ”
“นี่มึงไม่รู้หรอ ครัวที่โรงแรมเราปิดวันอาทิตย์”
“อ้าว แล้วถ้าแขกจะกินข้าวอ่ะ”
“ทางโรงแรมจัดบุฟเฟ่ต์ไว้ให้ในห้องอาหาร เฉพาะวันอาทิตย์เท่านั้น เจ๋งปะละ”
“เจ๋งครับ”
“งั้นมา วันนี้พี่จะทำกับข้าวให้มึงกินเอง”
แล้วพี่แวนก็ถอดเสื้อออก แล้วเดินไปในห้องครัว นี่จะถอดเสื้อทำกับข้าวจริงๆเหรอเนี้ย
“มึงอยากกินอะไรวะไอ้ขุน”
“อะไรก็ได้พี่ ผมกินได้หมดแหละ”
“มึงนี่น่ารักชิบหายเลยวะ”
พี่แวนหันมายิ้มให้ผม ผมจึงอึ้งไปเลย นี่ผู้ชายเขาชมผู้ชายด้วยกันว่าน่ารักเหรอวะ ทำไมใจสั่นแบบนี้
แล้วผมก็เห็นพี่แวนทำกับข้าวอย่างกับมืออาชีพเท่โคตรๆก็แน่ละพี่เขาเป็นเชฟนี่เนอะ แล้วไม่นานพี่แวนก็ตักอาหารใส่จานแล้วยกมาให้ผม
“มาแล้ว ข้าวผัดพี่แวนกับน้องขุน”
“อะไรนะพี่”
“ก็ข้าวนี่ไงพี่ใส่สูตรพิเศษ มีแค่มึงกับพี่เท่านั้นที่ได้กิน มันเลยชื่อข้าวผัดพี่แวนกับน้องขุนไง”
ผมจึงหยิบช้อนแล้วตักขึ้นมากิน โอ้โห ข้าวผัดธรรมดาจริงดิ ทำไมมันอร่อยแบบนี้อ่ะ
“อร่อยมั้ยวะ”
“สุดๆเลยพี่ มันอร่อยมากๆ”
“มันแน่อยู่แล้ว และมึงจำไว้นะ สูตรนี้มีแค่มึงกับพี่เท่านั้นที่จะได้กิน”
“ครับ”
“เออ รีบกินไปเดี๋ยวพี่จะพามึงไปดูหนัง อยากดูหนังมานานละ แต่แม่งไม่มีคนไปดูเป็นเพื่อน”
“แล้วทำไมพี่ไม่พาสาวๆไปดูด้วยละ”
“เออเวลาไปกับสาวนะ แม่งจะดูแต่หนังโรแมนติค น่าเบื่อ”
“แล้วพี่จะดูเรื่องอะไรละ”
“หนังผี”
โอ้โห หนังผี ผมขอถอนตัวได้มั้ยเนี้ย มันต้องน่ากลัวแน่ๆ แล้วสุดท้ายผมก็มาถึงโรงหนังจนได้ พี่แวนซื้อป็อบคอนและโค้กมาให้ผมพร้อมกับยื่นตั๋วหนังมาให้ด้วย หนังผีจริงๆด้วย ผมจะบ้าตาย
“เฮ้ยได้เวลาแล้วไป”
พี่แวนจูงมือผมเข้าไปทำให้คนต่างพากันมองใหญ่เลย
“เฮ้ยพี่แวน ปล่อยมือผมก่อน”
“ทำไมวะ”
“ก็คนมองเต็มเลย พี่ไม่เห็นไง๊”
“ เออ นั่นดิ แล้วยังไง มึงนี่เรื่องมากไปๆ พี่จะดูหนัง”
แล้วพี่แวนก็ดึงมือผมไปนั่ง แล้วพอหนังเริ่มฉายพี่แวนก็จับมือผมแน่นเลย พร้อมกับเอาขาขึ้นมาด้านบนด้วย นี่อย่าบอกนะว่าพี่แวนกลัวผีอ่ะ ผมซึ่งที่ว่ากลัวผียังนั่งดูชิวๆเลย แต่พี่แวนนี่ดิกลัวหนักมากขนาดที่แหกปากลั่นโรงอ่ะ ผมจึงรีบเอามือขึ้นมาปิดปากพี่แวนเอาไว้อย่างตกใจ แล้วสิ่งที่ทำให้ผมแทบช็อคคือ อยู่ๆก็มีหัวคนโผล่ขึ้นมาจากเก้าอี้โซนด้านหน้าทีละคนทีละคน จนแม่งแน่นโรงอ่ะ แล้วแอร์ก็เริ่มไม่เย็นจนผมเหงื่อแตกเต็มเลย
“เฮ้ยไอ้ขุนมึงเป็นไรวะ ร้อนหรอ”
พี่แวนหันมากระซิบที่ข้างหูผมที่ตอนนี้กำลังหลับตาปี๋เพราะกลัวผีบรรดาพวกผีที่นั่งอยู่ข้างหน้าเป็นโขยงเลย
“พี่แวนผมอยากกลับแล้วอ่ะพี่”
“อะไรของมึง เออ ก็ได้ ไปๆ”
แล้วพี่แวนก็ลุกขึ้นแล้วจูงมือผมเดินออกมาจากโรงทันที ผมออกมาได้ก็อ้วกแตกใส่ถังขยะเลย พี่แวนเลยเดินมาตบหลังให้ผมเบาๆ
“ไหวมั้ยวะมึงไอ้ขุน”
“ไหวพี่ไหวแต่ผมขอเวลาแปบ”
แล้วพออ้วกจนหมดไส้หมดพุง พี่แวนก็แวะพาผมไปที่ตู้ร้องคาราโอเกะ พร้อมกับเอาของกินออกมาเยอะแยะเลย
“มาทำไรที่นี่อะพี่”
“มาร้องเพลงไง มึงไม่ชอบดูหนังผี งั้นมาร้องเพลงแก้เครียดแล้วกัน”
ผมหันไปมองหน้าพี่แวนที่ยิ้มระรื่นอย่างอึ้งๆ นี่พี่แวนคิดได้ไงเนี้ยพาผมมาร้องเพลงคาราโอเกะ ยิ่งอยู่ด้วยกันมากขึ้นผมยิ่งหลงพี่แวนมากขึ้นไปทุกวันเลยนะผมควรทำไงดีเนี้ย
พี่แวนพาผมร้องเพลงจนหมดเงินไปหลายร้อยเลย ร้องได้เรื่อยๆไม่มีหยุด จนผมเริ่มทำหน้าเซ็งๆอ่ะและดูเหมือนพี่แวนจะรู้นะเพราะพี่แวนดึงผมให้ลงไปนั่งข้างล่างพร้อมกับเอาขามาหนีบตัวผมเอาไว้ แล้วก็ร้องเพลงต่อจนจบ
“ทำไมทำหน้างั้นวะ เบื่อหรอ”
“นิดหน่อยครับ”
“ขุนมึงรู้ป่าวการร้องเพลงเป็นการระบายความเครียดอย่างนึงเลยนะ”
“แต่นี่ร้องไปหลายร้อยแล้วนะพี่แวน ผมว่าน่าจะหายเครียดได้แล้วมั้ง”
“เออๆ มึงนี่เรื่องมาก แล้วไง มึงอยากไปไหนต่ออ่ะ”
“พี่จะพาผมไปหรอ”
“อืม”
“ไปร้านพี่อ๊อดได้มั้ยพี่”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่แวนที่ก้มลงมามองหน้าผมเช่นกัน เฮ้ย นี่ใกล้กันเกินไปแล้วนะ ใจเริ่มเต้นเร็วแล้วด้วย
“มึงจะไปทำไม”
- Writer
