รักที่เป็นไปไม่ได้!! 9

1129 Words

รักที่เป็นไปไม่ได้!! Ep9 เราตื่นขึ้นก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ห้องแล้ว เรา: หิวน้ำ // เราพูดเสียงแผ่วเบา ป้าเพ็ญ : นี่น้ำค่ะคุณมิ้น // ป้าเพ็ญหยิบน้ำมาให้เราดื่ม เรา: ขอบคุณค่ะป้า ป้าเพ็ญ: คุณมิ้นเป็นยังไงบ้างคะ เรา :มิ้นโอเคแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะป้าที่อยู่เฝ้ามิ้น ป้าเพ็ญ: คือว่า ป้าไม่ได้... แกร๊ก!! เสียงประตูเปิดเข้ามาก่อนที่เราจะหันหน้าหนีทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร ภาคิน: เธอจะไม่พูดกับฉันก็ได้ แต่ต้องลุกขึ้นมากินข้าว //เราไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไปเราไม่อยากพูดอะไรกับเขาแล้ว สิ่งที่เขาทำมันมากเกินไปที่เราจะรับไหว ภาคิน: ฉันบอกให้เธอลุกขึ้นมากินข้าว!! //เขาพูดขึ้นเสียงแข็งก่อนที่จะดึงเราขึ้นมา เรา: โอ๊ย ภาคิน: ยังเจ็บอยู่หรอ //เขาพูดขึ้นเสียงนุ่ม แต่เราไม่ตอบกลับ ก่อนจะหยิบข้าวต้มขึ้นมากิน พร้อมเขาที่นั่งมองเรากินอยู่ข้างๆ ภาคิน: นี่เธอ ไม่คิดจะคุยกับฉันเลยหรือไง //เราเหลือบไปมองเขา ก่อนจะหันมากินต่อก็อย่างที่เราบอก เรายังไม่อยากคุยกับเขาตอนนี้ ภาคิน: มิ้น!! // เขาพูดขึ้นเสียงดังก่อนจะเข้ามา จับแขนเรา ภาคิน: ด่าฉันสิ ว่าฉันเลย แต่อย่าเงียบแบบนี้ฉันไม่ชอบ เรา: ฉันด่าแล้วมันจะได้ประโยชน์อะไร มันจะทำให้หนี้ฉันหมดไหมก็ไม่ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่ฉันต้องพูด //เราพูดขึ้นเสียงนิ่ง ภาคิน: ถึงเธอจะโกรธหรือเกลียดฉันเธอก็ต้องอยู่กับฉัน!! เรา ใช่ แต่ถ้าฉันหาเงินมาใช้นายครบเมื่อไหร่ เงื่อนไขบ้าๆนั่นก็จะจบลง ภาคิน: นี่เธอหมายความว่าเธอจะกลับไปหา ไอ้เนสอีกงั้นหรอห่ะ!! // เขาพูดแล้วบีบแขนเราแรงขึ้น เรา: มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องตอบ ออกไปซะ!! ภาคิน: แม่งเอ้ย!! // เขาพูดอย่างหยุดหงิดแล้วเดินออกไป เรา: แม่คะ มิ้นคิดถึงแม่จังแม่จะรู้ไหมว่ามิ้นต้องเจอกับอะไรบ้าง // เราพูดพร้อมน้ำตาที่ไหนออกมาอีกครั้ง Talk...ภาคิน ณ.ผับ!! ตุบ!! ~~~ เสียงทุบโต๊ะเสียงดัง ผม: ให้มันได้แบบนี้ดิว่ะ แม้ง!! เจมส์: เป็นเหี้ยอะไรของมึงไอ้คิน ภูวิน: กูว่าเรื่องเมื่อบ่ายชัว มึงก็เหี้ยจริงๆนั่นล่ะที่ไปทำกับน้องมิ้นแบบนั้น จัสติน: อ้าว ไอ้วินแทนที่จะให้กำลังใจมันดูมึงพูด ภูวิน: ก็มันจริง ดูมันทำดิ ผม: ถ้ามึงจะมาด่าก็กลับไป!! จัสติน: ใจเย็นๆ น้ำผึ้ง: น้ำผึ้งว่าเรามาหาวิธีทำให้มิ้นหายโกรธดีกว่าไหมคะ ผม: ยังไง?? // ผมรีบพูดออกไปทันควัน น้ำผึ้ง: แล้วพี่คินรู้ไหมคะว่ามิ้นชอบอะไร ผม: หือ น้ำผึ้ง: อาหารที่ชอบล่ะคะ ผม: ไม่ น้ำผึ้ง: งั้นงานยากแล้วค่ะ ฟ้าใส: เอาแบบนี้ไหมคะ เบสิคเลยเอาดอกไม้ไปให้แล้วพี่คินก็ไปขอโทษมิ้น สายน้ำ: แต่เราว่าคนอย่างมิ้น ไม่น่าจะชอบดอกไม้ ผม: แล้วชอบอะไร?? สายน้ำ: ตั้งแต่พี่คินรู้จักมิ้นมา มิ้นห่วงอะไรมากที่สุดล่ะคะ // ผมคิดอยู่นานก็จะนึกขึ้นได้ว่า ผม: แม่? น้ำผึ้ง: นั่นล่ะค่ะตอบโจทย์ที่สุด ผม: แล้วมันจะได้ผลหรอ?? จัสติน: ก็ต้องรอง มึงมีทางเลือกทางเดียวแล้วไอ้คิน // มันพูดแล้วตบไหล่ผมเบาๆ สายน้ำ: แต่ถ้าได้ผล แล้วถ้าครั้งหน้าพี่คินทำให้มิ้นเสียใจอีกพวกเราจะไม่ช่วยแล้วนะคะ น้ำผึ้ง: ใช่ค่ะ ถึงจะโมโหแค่ไหนก็ไม่ควรทำร้ายร่างกายโดยเฉพาะผู้หญิง!! จัสติน: ใช่ที่สุด ดูกูสิ กูไม่เคยทำให้น้ำผึ้งเสียใจเลยใช่ไหมครับที่รัก พวกมัน: หรอออออ // หลังจากฟังจบผลก็สั่งให้ลูกน้องไปจัดการทันที เช้าวันต่อมา. Talk...มินตรา เราตื่นขึ้นก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวถึงร่างกายจะยังอ่อนเพลียอยู่แต่ก็ดีขึ้นแล้ว ก่อนจะลงมาด้านล่าง เรา: แม่!! // เรารีบวิ่งลงไปทันทีที่เห็นแม่นั่งอยู่ที่โซฟา เรา: แม่เป็นไงบ้างคะ แม่หายไปไหนมามิ้นเป็นห่วงแม่มากเลยนะคะ แม่: ฉันสบายดี แล้วแกเป็นยังไงบ้างทำไมหน้าตาดูไม่โอเคเลย // แม่พูดแล้วเข้ามาจับหน้าเรา ตั้งแต่เกิดมาเรายังไม่เคยเห็นแม่เป็นห่วงเราแบบนี้เลย เรา: มิ้นสบายดีค่ะแม่ // เราพูดพร้อมน้ำตาที่ คลอเบ่าเราดีใจที่แม่เป็นห่วงเรา แม่: แล้วจะร้องไห้ทำไม ไม่ต้องร้องแล้ว // แม่พูดแล้วเชิดน้ำตาให้เราก่อนที่เราจะเขาไปกอดแม่ทันที เรา: มิ้นรักแม่นะคะ มิ้นคิดถึงแม่ที่สุด แม่: แกอยู่นี่ก็สบายกว่าตั้งเยอะ แกอยากไปทำงานงกๆเหมือนเมื่อก่อนหรือไง เรา: มันก็ยังดีกว่าที่นี่ เรากลับไปอยู่บ้านเรากันนะคะแม่ มิ้นจะหาเงินมาใช้เขาเอง พรึ่บ!! ~~~เมื่อเราพูดจบแม่ก็ปล่อยเราทันทีก่อนจะผลักเราออก แม่: ไม่ได้ แกต้องอยู่ที่นี่ เรา: แต่มิ้นอยากอยู่กับแม่ มิ้นไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว แม่กลับไปอยู่กับมิ้นนะคะ แม่: ถ้าแกยังอยากเจอฉันอีก แกต้องอยู่ที่นี่!! เรา: แต่มิ้นไม่มีความสุข มิ้นเจ็บแม่รู้ไหมว่ามิ้นเจ็บ // เราพูดแล้วทรุดลงนั่งกับพื้น พรึ่บ!!~~~แม่เข้ามากอดเรา แม่: แม่ขอโทษ // แม่พูดจบก็เดินออกไปทันที เรา: แม่คะ แม่ แม่กลับมาหามิ้นก่อน แม่... ภาพตัด Talk...ภาคิน พรึ่บ!!~~~ผมเข้าไปรับเธอไว้ทันทีที่เธอเป็นลม ผม: ไอ้เจมส์ออกรถฉันจะพามิ้นไปโรงพยาบาล เจมส์: ครับนาย!! // หลังจากนั้นผมก็อุ้มมิ้นขึ้นรถแล้วตรงไปโรงพยาบาลทันที หมอ: คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ แต่ร่างกายคนไข้อ่อนเพลียมากหมออยากให้นอนพักฝืนให้หายดีก่อนซัก1-2วัน ผม: ได้เลยครับคุณหมอ ขอให้เธอปลอดภัยก็พอ หมอ: ได้ครับ งั้นหมอขอตัวก่อน // หลังจากหมอพูดจบก็เดินออกไป " ผมคงทำกับเธอมากเกินไป " ผม: ฉันขอโทษ // ผมพูดแล้วเข้าไปจับมือเธอแน่น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more