รักที่เป็นไปไม่ได้

รักที่เป็นไปไม่ได้

รักที่เป็นไปไม่ได้!!

Ep1

เรา: ไม่เลยค่ะ หนูไม่ได้... เออคือหนูขอตัวก่อนนะคะ // เราพูดแล้ววิ่งออกมาเลย

...มาแล้วหรอจ่ะหนูมิ้น //ป้าพรพูดขึ้นเมื่อเห็นเรา

เรา: ค่ะ // เราพูดแล้วยิ้มแห้งๆให้ป้าพรไป สุดท้ายก็ไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำ ค่อยไปทีหลังก็แล้วกัน เราคิดในใจก่อนจะขายขนมต่อ

เรา: เค้าเป็นใครกันนะ // เราพูดขึ้นเบาๆเมื่อนึกถึงน้ำผู้ชายคนนั้น ก่อนจะสะบัดความคิดของตัวเองแล้วขายของต่อ

ตึกบ่าย.

ป้าพร : ขายดีทุกวันเลยนะ ป้าล่ะอิจฉาหนูจริงๆ ได้กลับบ้านเร็วทุกวันเลย

เรา: ขอบคุณค่ะป้า งั้นเดี๋ยวหนูกลับก่อนนะคะ หนูมีงานต่อ

ป้าพร :ที่ร้านอาหารเจ๊มลหรอหนูมิ้น

เรา: ใช่ค่ะ

ป้าพร: หนูนี่ขยันจริงๆไปเถอะลูก เดี๋ยวจะไปทำงานไม่ทัน

เรา : ค่ะป้า งั้นหนูไปก่อนนะคะ //เราพูดแล้ว กลับมาเก็บของที่บ้าน เพื่อที่จะอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานต่อ

เรา: สวัสดีค่ะแม่ //เรายกมือไหว้ เมื่อเห็นแม่นั่งอยู่หน้าบ้าน

แม่: อืม จะไปไหนก็ไป อย่ามายืนเกะกะเห็นไหมฉันทาเล็บอยู่

เรา : ค่ะๆ //เราพูดก่อนจะเอาของไปเก็บในครัว แล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวทันที

เรา : แม่คะ เงินที่ขายของได้วันนี้ค่ะ//เราพูดแล้วยื่นเงินให้แม่ เมื่อเดินออกมาหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ

แม่ : ได้แค่นี้เนี่ยนะ

เรา: ค่ะแม่ แต่มิ้นมีงานอีกเดี๋ยวมิ้นเอาค่าแรงมาให้แม่อีกนะคะ

แม่ : ดี แล้วอย่าให้ฉันรู้นะว่าแกแอบเอาเงินเก็บเอาไว้

เรา : ไม่มีหรอกค่ะแม่ งั้นเดี๋ยวมิ้นไปทำงานก่อน นะคะ

แม่: จะไปก็รีบไปสิ

เรา: ค่ะๆ//เราพูดแล้วออกมาจากบ้านทันที

ณ.ร้านอาหารเจ๊มน

...อ้าวมิ้นมาแล้วหรอ มาคนแรกตลอดเลยนะ

เรา: สวัสดีค่ะเจ๊

เจ๊มล : จ่ะๆ ร้านใกล้จะเปิดแล้ว มิ้นเข้าไปเตรียมของในครัวเถอะ

เรา: ค่ะเจ๊ //เราพูดแล้วตรงไปที่ห้องครัวของร้านทันที

...อ้าวมิ้น เรามาหลังมิ้นจนได้ แล้วนี่มานานหรือยัง //เสียงพูดขึ้นของแก้วเพื่อนสนิทของเราพูดขึ้นเมื่อมาถึง

เรา: เราก็เพิ่งมาเอง นี่พาใครมาด้วยหรอ

//เราพูดทักเมื่อเห็นผู้ชายได้ยืนอยู่ข้างๆแก้ว

แก้ว: อ๋อ นี่ตะวันเป็นลูกพี่ลูกน้องของเราเอง จะมาทำงานที่นี่ด้วย เริ่มวันนี้วันแรก ตะวันนี่มิ้นเพื่อนเราเอง

ตะวัน : หวัดดี มิ้น

เรา: หวัดดีตะวัน ป่ะไปเตรียมของกันดีกว่า //เราพูดแล้วเข้าไปเตรียมของต่อ

แก้ว : มิ้นๆ เราฝากเอาอาหารไปเสิร์ฟโต๊ะ 3 หน่อยสิ พอดีเรา ยังจัดจานนี้ไม่เสร็จเลย

เรา: ได้สิ //เราพูดแล้วกำลังจะยกอาหาร ออกไปเสิร์ฟลูกค้า

ตะวัน: มาเดี๋ยวตะวันช่วย โต๊ะ 3 ใช่ไหม

เรา :ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราไปเอง

ตะวัน: ไม่เป็นไรเราอยากช่วย มิ้นอยู่ช่วยแก้วข้างในนี่แหละ

เรา: ก็ได้ขอบใจนะ //ตะวันพูดจบก็นำอาหารออกไปเสิร์ฟ

แก้ว: ฉันว่า มันแปลกๆนะ สงสัยเพื่อนฉันจะไม่โสดแล้วสิ

เรา: แก้ว!!

แก้ว: อ่ะๆไม่แซวก็ได้ แต่ถ้าแกชอบ ฉันเชียร์นะ ตะวันมันเป็นคนดี ฉันการันตีได้

เรา: หยุดพูดเลยนะแก้ว

แก้ว: โอเคๆไม่เล่นแล้ว ทำงานดีกว่า// แก้วพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะหน้าที่ตัวเองต่อ

เรา : อาหารเสร็จแล้วแต่เราออกไปเสิร์ฟก่อนนะ แก้ว: ok ok //หลังจากที่แก้วพูดจบ เราก็เดินออกมาเสิร์ฟอาหาร

เรา : ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะ//เราพูดแล้ว นำอาหารเข้าไปเสิร์ฟ ก่อนจะอึ้งเมื่อลูกค้า ที่นั่งอยู่ คือผู้ชายคนที่เราพึ่งชนเขาไปเมื่อเช้า

เรา: ขอตัวนะคะ //เราพูดแล้วเดินออกมาทันที "ทำไมถึงได้มาเจอกันอีก" เราคิดขึ้นในใจ ถึงครั้งแรก เราจะอึ้งในความหน้าตาดีของเขา แต่พอได้เจอเขาอีกครั้ง มันกลับทำให้เรากลัว

กลัว แววตาของเขา ที่มองมาที่เรา แต่ทำไมนะมันรู้สึกว่าเราคุ้นดวงตาคู่นี้จัง

...มิ้นๆ //เสียงของแก้วเรียก ทำให้เราหลุดออกจากความคิด แล้วหันมาสนใจคนข้างๆ

แก้ว: เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า

เรา: เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไร แค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ

แก้ว: โอเคไม่เป็นไรก็ดีแล้ว //หลังจากนั้นเราก็ทำงานต่อ จนร้านปิด

แก้ว: กลับกับเราไหมมิ้น

เรา: ไม่เป็นไร

แก้ว :อย่าบอกนะว่าแกมีงานต่อ

เรา: ใช่

แก้ว: มิ้น!! แกจะทำงานหนักไปแล้วนะ ตอนเช้าแกก็ต้องทำขนมมาขาย ตกบ่ายก็ต้องมาทำงานที่ร้านเจ๊ แล้วนี่ 21:00 น แล้วแกยังจะไปทำงานต่ออีกหรอ

เรา: แกก็รู้ว่าเราต้องหาเงิน

แก้ว : ฉันรู้ว่าแกต้องหาเงินไปให้แม่แต่มัน ไม่หนักไปหรอมิ้น แกต้องห่วงสุขภาพตัวเอง ด้วยสิ ถ้าแกป่วยขึ้นมาจะทำยังไง

เรา: เราไหว

แก้ว : แกก็พูดแบบนี้ตลอด งั้นเดี๋ยวเราจะไปด้วย

เรา: ไม่เป็นไร

แก้ว : แกไม่ต้องมาห้ามเราเลย เราจะปล่อยให้แกไปทำงาน ที่ผับคนเดียวได้ยังไง ป่ะเดี๋ยวเราไปด้วย

เรา : ก็ได้

...คุยอะไรกัน//ตะวันพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามา

แก้ว: ตะวันเดี๋ยวนายกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวเราตามไป

ตะวัน: อ้าวไม่กลับพร้อมกันหรอ

แก้ว: นายกลับไปก่อน

ตะวัน: โอเค ก็ได้ๆ พรุ่งนี้เราจะได้เจอมิ้นอีกไหม เรา: ได้เจอสิ

ตะวัน: แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ

เรา: อืม

ตะวัน: งั้นเราไปก่อนนะ// ตะวันพูดแล้วเดินออกไป

ณ.ผับแห่งหนึ่ง

เรา: เจ๊พราวสวัสดีค่ะ

เจ๊พราว: อ้าวมาแล้วหรอมิ้น แก้วก็มาด้วยหรอ พอดีเลย คนขาดอยู่พอดี รีบไปเปลี่ยนชุดสิ

เรา : ค่ะเจ๊ //เราพูดแล้วเข้าไปเปลี่ยนชุด ทุกคนอาจจะสงสัย ว่าเรามาทำงานตำแหน่งอะไร หน้าตาบ้านๆอย่างเราเนี่ยนะ จะทำตำแหน่งอะไรได้ นอกจากเด็กเสิร์ฟ

Talk...ภาคิน

... ได้ข่าวว่า มึงจะขยายสาขา ผับไปนอกเมืองหรอว่ะ // เสียงของภูวินพูดขึ้น

ผม: อืม

ภูวิน: จะรวยไปถึงไหนคร้าบเพื่อน อุ้ยๆเจอช้างเผือกแล้วว่ะ //ภูวินพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองหญิงสาวด้านล่าง ก่อนที่ผมจะหันไปมองตาม

ผม :เธอ?! //ผมพูดขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนที่มองอยู่ คือคนที่ผมพึ่งเจอไปเมื่อเช้า และที่ร้านอาหาร

ภูวิน: เดี๋ยวๆ อย่าบอกนะว่ามึงได้แล้วอ่ะ

ผม: ยัง!!

ภูวิน: งั้นดีเลย กูจะได้...

ผม: คนนี้ของกู !!//ผมพูดขัดขึ้นทันที

ภูวิน: เดี๋ยวๆ กูไม่เห็นว่ามึงจะสนใจใคร ทำไมกับเด็กคนนี้ถึง? หรือมันมีอะไรมึงบอกกูมาเลยนะ

ผม: เรื่องของกู //ผมพูดแล้วหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านล่าง