ผมนั่งรอยัยแสบมากินข้าวเที่ยงด้วยกัน วันนี้นัดกันไว้แล้ว จนป่านนี้ยัยแสบยังไม่มา ผมมองหาแล้วหาอีก
"ไอ้รุจเมียมึงกับเพื่อนยังไม่มาเหรอวะ" ผมเริ่มกระวนกระวาย ไม่รู้ว่าแพตตี้ทำไมถึงยังไม่มา โทรไปก็ไม่รับสาย ไลน์ถามว่าอยู่ไหนก็ไม่ตอบ
"นิชาบอกว่าไม่มาแล้ว มีธุระนิดหน่อย ให้ฉันกินไปเลย ว่าแต่มึงถามหาเมียกูทำไม หรือว่ามึงยังไม่เลิกชอบเมียกูวะ" มันก็คิดไปได้ หวงเมียน่าดู เออรู้น่าว่าเมียเพื่อน แต่ก่อนเคยชอบนิชาก็ยอมรับ แต่พอรู้ว่านิชาชอบไอ้รุจ ผมถอยออกมาตั้งนาน นิชาคือเพื่อนเมียตอนนี้ แค่นั้นเลย ผมหลงเมียจะตาย
"ไอ้เชี่ยรุจ มึงก็คิดไปได้ กูไม่บ้าถึงขนาดคิดกับเมียเพื่อนไม่ดี กูแค่สงสัยทำไมแพตตี้ถึงไม่มา กูโทรไปก็ไม่ยอมรับสายกู" ก่อนที่ไอ้รุจมันจะคิดมากไปกว่านี้ ผมจึงรีบบอกมัน
"อ่อ ที่แท้มึงจะถามถึงเพื่อนเมียกูว่างั้น" มันรู้ว่าผมกระวนกระวาย ยังจะล้อเล่นกับผมอีก
"เชี่ยรุจกวนตีนกู แพตก็เมียกูไหม
