PLAY BOY รักร้ายของนายเจ้าชู้

PLAY BOY....7 ยอมทุกอย่าง

เช้าวันต่อมา

ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ กลิ่นอายดินกลิ่นหญ้า เสียงนกร้องกับแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่สาดส่องเข้ามา อากาศบริสุทธิ์ทำให้เช้านี้ฉันรู้สึกสดชื่นกับการตื่นมาแล้วพบกับบรรยากาศแบบนี้ เมื่อคืนฉันใจอ่อนเพราะความกลัว กลัวเสียงฟ้าร้องกลัวถึงขั้นบางครั้งต้องนอนร้องไห้คนเดียว หลับไปภายใต้อ้อมกอดของคนตัวโต มันทำให้นึกถึงช่วงเวลาในวัยเด็กยังอบอุ่นเสมอ แต่ว่าตอนนี้รู้สึกเหมือนมีบางบางอย่างกำลังรุกล้ำหน้าอกฉันอยู่ อย่าบอกนะว่า

"กรี๊ด"

"หม่อนเป็นอะไร"

"มือ มือ เอาออกไปนี่มันนมหม่อนนะ "

"อุ๊ย พี่ลืมตัว ถึงว่าทำไมหลับสบายจัง" ไม่น่ายอมให้กอดเลย ไอ้คนลามก เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากญาติดีกับผู้ชายแบบนี้ ครั้งแรกก็แอบจับก้น ครั้งนี้ นม แล้วที่สำคัญ ฉันไม่ได้ใส่บลา หมดกัน ฉันดันตัวเองออกจากคนโรคจิตทันที บอกเลยว่าไม่พอใจแล้วก็โมโหมาก

"เพราะแบบนี้ไงจะให้พูดดีด้วยได้ยังไง ฉวยโอกาสตลอด หม่อนไม่ใช่ผู้หญิงของพี่นะ ที่จะมาทำอะไรตามใจกับร่างกายหม่อนก็ได้" คราวนี้ฉันจริงจัง คนตัวโตหุบยิ้มลงทันที หึ ทำหน้ารู้สึกผิด ฉันเกลียดที่สุดเลยผู้ชายก็เหมือนกันหมด พอไม่ได้สิ่งที่ต้องการก็จะออกไปหากินนอกบ้าน

"พี่ขอโทษครับ โกรธมากเลยเหรอ"

.........................................

งานเข้าอีกแล้ว คงเพราะความเคยชินมือผมไม่รักดีเผลอล้วงเข้าไปจับซาลาเปาลูกโตของยายตัวแสบ บอกเลยว่าพอดีมือผมมากแล้วยังนุ่มนิ่มน่าสัมผัสไม่เหมือนของผู้หญิงคนอื่นที่มีแต่ซีลิโคลนยัดจนไม่เป็นธรรมชาติ เธอเดินหนีออกไปข้างนอก สงสัยงอนจริงเมื่อคืนผมมีความสุขมากที่ได้กอดยายตัวเล็กทั้งคืน ไม่อยากปล่อยด้วยซ้ำ ผมกำลังหลงยายนี่อยู่รึเปล่า

"ขอบคุณมากนะครับผู้ใหญ่ไว้วันหน้าผมจะมาใช้บริการบ้านพักผู้ใหญ่ใหม่นะครับ"

"ยินดีมากเลยครับ "

"งั้นผมลากลับกันก่อนนะครับ "

เราทั้งคู่ขอตัวกลับ คิดว่าผมต้องกลับมาอีกให้ได้เพราะหลงรักบรรยากาศแบบนี้ซะแล้ว ฟ้าเปิดได้ไม่นานก็เริ่มครึ้มมาอีก เข้าหน้าฝนแล้วเป็นห่วงก็แต่คนข้างๆ เอาแต่ทำหน้าบึ้งตึงตลอดเวลา ถามอะไรก็ไม่พูดไม่จา

"หิวรึเปล่า แวะกินอะไรก่อนมั้ย"

"หึ"

"หนาวมั้ย "

"ไม่"

"หม่อนครับ พี่ขอโทษ จะให้พี่ทำอะไรพี่ยอมทุกอย่าง คุยกับพี่หน่อยได้มั้ยอย่าเป็นแบบนี้เลย" บอกเลยว่าไม่เคยง้อใครแบบนี้มาก่อน ผมไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไงแต่ตอนนี้ผมไม่อยากเสียเธอไปอีก อยากกอดยายนี่ไปตลอด

"หยุดพูดซะ! รำคาญ"

.........................................

รถเคลื่อนตัวออกไปจากหมู่บ้าน ตลอดทางเขาไม่พูดกับฉันอีกเลย ไม่รู้ว่าพูดแรงเกินไปรึเปล่า ก็โมโหนี่ เซ้าซี้อยู่ได้ คนตัวโตสีหน้าเรียบเฉยผิดกับก่อนหน้านี้ รอยยิ้มขี้เล่นหายไปหมด ชักอึดอัดแล้วสิ ฝนเริ่มลงเม็ดจนหนักขึ้นเรื่อยๆ การมองเห็นเริ่มลดลง อากาศภายในรถก็เริ่มเย็นลงด้วย ฉันใส่เพียงเสื้อยืดตัวบางกับกางเกงขาสั้นเท่านั้น ฉันปรับเบาะเอนลงแล้วขดตัวเพื่อเพิ่มความอุ่นจากนั้นก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย

"อืม " รู้สึกอุ่นดีจัง เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่ามีผ้าห่มผืนเล็กคลุมอยู่ที่บนตัว คงไม่ใช่ใครที่ไหน

"ถึงไหนแล้ว"

"ใกล้ถึงแล้ว" ใกล้ถึงแล้วทำไมมันเป็นป่าอยู่เลยแล้วยังมีภูเขาเต็มไปหมด เขาคงไม่พาฉันกลับมาที่เดิมหรอกใช่มั้ย

'ไร่ใบหม่อน'

นี่มัน บ้านแม่นี่ เขาพาฉันมาหาแม่ ฉันหันมองคนตัวโตที่เอาแต่มองไปข้างหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย ผิดกับฉันที่กำลังดีใจและตื่นเต้นยกใหญ่ที่จะได้เจอแม่

"ขอบคุณนะ" ไม่คิดเลยว่าจะจำคำพูดที่เคยให้ไว้กับฉัน ว่าแต่เขารู้ได้ยังไงว่าไร่ของแม่ฉันอยู่ที่นี่

"รู้สึกดีขึ้นมาบ้างรึยัง"

"ก็นิดหนึ่ง" ฉันอดยิ้มไม่ได้ต้องหันหน้าหนีไปทางอื่น เดี๋ยวได้ใจ สิ่งที่เขาทำให้ทุก อย่างมีผลกระทบต่อความรู้สึกฉันมาก ถึงแม้จะพยายามสร้างกำแพงขึ้นมาบดบังแต่สิ่งเหล่านี้ก็พยายามแทรกซึมผ่านกำแพงเข้ามาทีละน้อย เราอาจเคยเล่นด้วยกันตอนเด็กๆ แต่ก็นานมากแล้ว ตอนนี้เราทั้งโตมากพอที่จะรู้สึกนึกคิดเองได้ ฉันยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นคนแบบไหนสิ่งที่สัมผัสได้คือเขาไม่น่าไว้ใจ เจ้าชู้ นี่คือสิ่งที่ฉันรู้สึกได้ เรื่องวัยเด็กฉันยังจำได้ทุกเรื่องไม่เคยลืม เด็กผู้ชายที่มีความเป็นผู้นำ คอยปกป้องฉันตลอดเวลา วันนี้จะยังเป็นเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่าไม่อาจคาดเดาได้เลยจริง ๆ

.....................................

ผมโทรไปหาไอ้มิกิให้มันส่งโลเคชั่นบ้านแม่ของใบหม่อนมาให้ ผมสัญญากับเธอไว้แล้วว่าจะพามา ตลอดทางฝนตกหนักคนร่วมทางก็นอนหลับขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มที่ผมนำติดรถมาด้วยอย่างสบายใจ ต่อไปผมคงต้องเลิกนิสัยบ้าๆ แบบนี้สักที ขืนยังทำตัวมือไวใจเร็วแบบนี้มีหวังเสียใบหม่อนไปอย่างแน่นอน ใบหม่อนไม่เหมือนคนอื่น ฉะนั้นต้องค่อยเป็นค่อยไป ส่วนไอ้มิกิกำชับนักหนาว่าห้ามทำอะไรใบหม่อน ไอ้นี่หวงน้องยิ่งกว่าอะไร ผมพอทราบเรื่องการแยกทางของพ่อแม่ใบหม่อนบ้าง ผู้หญิงตัวเล็กแค่นี้ต้องอดทนต่อสู้กับแม่เลี้ยงใจร้ายมาตั้งแต่เด็ก เพื่อรักษาผลประโยชน์ที่แม่แท้ๆ ของเธอควรจะได้รับ

ไร่แห่งนี้เป็นไร่เล็กๆ อยู่ทางภาคเหนือ ไม่ไกลมากจากหมู่บ้านที่ผมนำทุนการศึกษาไปมอบให้ ชื่อไร่คือใบหม่อน ตั้งแต่ทางเข้ามีต้นหม่อนปลูกเรียงรายเป็นแถว ผมเลี้ยวรถเข้ามาจอดภายในบ้านที่มีต้นไม้น้อยใหญ่เกิดร่มเงาน่าอยู่มากแลัวยังมีสวนดอกไม้นานาพันธุ์นั่นอีก

"แม่ขา "

"อ้าวใบหม่อนมาได้ยังไงลูก " คงจะคิดถึงกันมาก ยายเด็กแสบน้ำตาคลอตั้งแต่ลงจากรถ

"มากับใคร แฟนเหรอ"

"ครับแม่"

..................................