ตอนที่ 1
1263 Words
“วันนี้ข้าจะไปเข้าพบท่านพ่อ”
“จริงเหรอเจ้าค่ะ ข้าขอไปด้วยได้หรือไม่” หญิงสาวเอ่ยบอกด้วยความตื่นเต้นวันนี้เธอเฝ้ารอคอยก็มาถึงหนึ่งปีเต็มที่เธอต้องเล่นละครตบตาเขา แม้เธอจะรู้สึกดีกับเขาแต่นั้นก็ไม่ได้ช่วยให้ความปรารถนาของเธอลดลง
“เจ้าอยากไปหรือ”
“ข้าอยากไปเจ้าค่ะ”
“ได้สิข้าจะพาเจ้าไปด้วย”
เมื่อเข้ามาถึงในที่พักของบิดา ชายหนุ่มเดินเข้าไปยังตัวเรือนโดยมีหญิงสาวติดตามไม่ห่าง
“ท่านพ่อเป็นเช่นไรบ้าง ข้าได้ข่าวว่าท่านป่วย ไยท่านไม่เอ่ยบอกข้า”
“ข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก เจ้าไม่ต้องห่วง”
“ข้านำผลไม้มาฝาก ท่านพ่อทานหน่อยนะ มาเดี๋ยวข้าประคองขึ้นนั่ง”
“อืม” เจ้าเมืองลุกขึ้นนั่งตามคำขอของชายหนุ่ม
“นายท่านขอรับ ด้านนอกมีเรื่องทะเลาะกันขอรับ ข้าห้ามเท่าไหร่พวกมันก็ไม่ยอมฟัง”
“ข้าไปดูเอง”
“ขอรับ” ข้ารับใช้เดินนำออกไป
“ข้าฝากเจ้าเอาผลไม้ให้ท่านพ่อของข้าหน่อยนะ”
“เจ้าค่ะ นายท่าน” ในที่สุด ไม่คิดเลยว่าสวรรค์จะเข้าข้างข้าขนาดนี้ ช่วงเวลาที่ได้อยู่ตามลำพัง ข้าจะทำให้เจ้าชดใช้สิ่งที่เจ้าทำกับข้า
“ท่านเจ้าเมืองทานผลไม้สิเจ้าคะ ดูเหมือนตอนนี้ท่านจะอ่อนแอเป็นอย่างมาก ให้ข้าช่วยท่านดีไหมเจ้าค่ะ”
“อย่างเจ้าจะมาช่วยอะไรข้าได้ เด็กอย่างเจ้าอย่ามาเข้าใกล้ข้า”
“จะตายวันตายพรุ่ง ท่านยังปากดีไม่เปลี่ยนเลยนะเจ้าคะ”
“เจ้าบังอาจยิ่งนัก”
“ทำไมเจ้าคะ” หญิงสาวใช้มีดที่เตรียมมากรีดลงไปที่คอของคนที่นั่งอยู่อย่างเบามือ
“เจ้า!!” ชายชราตกอยู่ในความหวาดกลัวอย่างสุดขีด เพราะตอนนี้เขาอยู่กับเธอแค่เพียงลำพัง
“ข้าอยากให้ท่านรู้เอาไว้ว่าสิ่งที่ท่านทำกับข้ามันผิดมากแค่ไหน ท่านควรสำนึกผิดที่ฆ่าครอบครัวของข้า”
“ครอบครัวเจ้า เจ้าหมายถึงผู้ใด?”
“ท่านจำข้าไม่ได้เหรอ พ่อของข้าคือที่ปรึกษาของท่านไง คนที่ท่านสั่งให้ฆ่าทิ้งทั้งครอบครัวอย่างไรละเจ้าคะ”
“นี่เจ้าเป็นลูกกบฏสินะ”
“อย่ามากล่าวหาพ่อข้าเช่นนั้น”
“พ่อเจ้ามันชั่วแค่นั้นมันยังน้อยไป แต่เจ้าโชคดีมากเลยนะที่รอดมาได้”
“พ่อข้าไม่ใช่คนเช่นนั้น”
“เจ้ารู้จักพ่อเจ้าดีแล้วหรือ”
“ข้าฟังท่านพูดมาเกินพอแล้ว ได้เวลาที่ท่านต้องตามพ่อข้าไปเสียที”
“นี่เจ้าจะทำอะไร” สิ้นคำพูดหญิงสาวใช้มีดแทงเข้าไปตรงกลางหัวใจของเขา เธออยากให้เขารับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เธอต้องพบเจอ แต่ดูท่าแล้วจะให้คนคนนี้สำนึกผิดก็คงเป็นไปได้ยาก
“ช่วยด้วย” คนเจ็บนอนทุรนทุรายแต่หญิงสาวตรงหน้าไม่มีทีท่าจะช่วยแต่อย่างใด ความเคียดแค้นก่อนหน้าทำให้เธอหลงลืมผิดชอบชั่วดี
“นั้นเจ้าทำอะไรพ่อข้า!!” ชายหนุ่มที่เดินกลับมาเข้ามา เห็นพ่อของตนนอนทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดรีบวิ่งเข้าไปเพื่อดูอาการทันที
“ข้าก็ฆ่าพ่อของท่านเหมือนกับที่เขาฆ่าพ่อของข้าไง” หญิงสาวตอบกลับเสียงแข็ง บัดนี้เธอไม่มีความรู้สึกใด ๆ อีกแล้ว นอกจากความเคียดแค้น
“เจ้า!!”
“อย่าเข้ามาดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าไม่สนว่าท่านจะดีกับข้าแค่ไหน แต่ท่านจะช่วยคนคนนี้ไม่ได้เด็ดขาด” หญิงสาวชักดาบออกจากกระบอก
ที่ตนพบเมื่อครู่ ชี้ตรงไปยังชายหนุ่ม
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ฆ่าข้าอีกคนสิ”
“อย่ามาท้าทายข้านะเจ้าคะ บัดนี้ข้ามิได้มีอะไรจะเสียแล้ว”
“นั้นจะช้าอยู่ไย”
“อย่าเข้ามานะเจ้าคะ” หญิงสาวประหม่าเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเดินเข้ามาหาเธอ
ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาเธอเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวคนที่ถือดาบอยู่ตรงหน้า ด้วยเพียงความหวังว่าเธอจะหยุดมัน และคิดเหมือนกับเขา แต่เปล่าเลยหญิงสาวใจแข็งมากพอที่จะแทงดาบเข้าไปที่ท้องของชายหนุ่ม
“อึก!!” เสียงร้องของชายหนุ่มดังขึ้น
หลังจากหญิงสาวแทงเข้าไปที่ท้องของชายหนุ่ม เธอก็ตกใจเป็นอย่างมากที่เขาไม่หลบแถมยังเดินเข้ามาหาคมมีดด้วยตัวเอง
“เจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าอุตส่าห์รักเจ้าหมดหัวใจ”
“ทำไมข้าจะทำไม่ได้ พ่อของเจ้ามันชั่วร้ายยิ่งหนัก”
“พ่อข้าไปทำอะไรให้เจ้า เจ้าถึงข้าพ่อข้าอย่างโหดร้ายเช่นนี้”
“เจ้าคงไม่รู้สินะ ว่าพ่อเจ้าฆ่าครอบครัวของข้า แถมยังพยายามฆ่าข้าตั้งแต่เด็ก ข้ารอดมาได้ก็ดีเท่าไรแล้ว”
“ข้า…ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน”
“ท่านเป็นคนดีไม่ควรเกิดมาเป็นลูกของคนผู้นี้เลย”
“เจ้าหยุดแค่นี้เถอะนะ เรียกหมอเข้ามาเถอะ”
“ไม่มีทาง เรื่องนี้จะไม่จบแค่นี้แน่ ข้าจะตามฆ่าพวกมันที่สมรู้ร่วมคิดกับพ่อเจ้าแล้วฆ่ามันให้หมด”
“หยุดเถอะนะ นี่มันอาจจะช้าไป แต่ข้าอยากบอกว่าข้ารักเจ้ารักเจ้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น” ชายหนุ่มเอ่ยบอก เขาไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เอ่ยบอกความในใจอีกหรือไม่ เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย
“ท่านว่าอย่างไรนะ ไม่จริงหรอก อย่ามาหลอกข้า” หญิงสาวมีท่าทีสับสน หลังจากชายหนุ่มบอกความรู้สึกกับเธอ
“แสนเจ้าอย่าไปนะ” ชายหนุ่มใช้ลมหายใจสุดท้ายเรียกหญิงสาวไว้ แต่ไม่มีทีท่าว่าเธอจะหันหลังกลับมามองเขาเลย
“ข้า…” หญิงสาวอยากเอ่ยปากว่าขอโทษแต่คำนั้นมันจุกอยู่ในอกจนเธอพูดไม่ออกได้แต่ยืนหลบอยู่หลังประตู ไม่นานข้ารับใช้ก็วิ่งกรูเข้ามาเมื่อรู้ข่าว หญิงสาวรีบวิ่งหลบออกไปทางด้านหลังซึ่งก่อนหน้านี้ในยามค่ำคืนเธอมาดูลาดเลาแล้วอยู่หลายครั้ง
“ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมดคอยดู” หญิงสาวไล่ไปตามบ้านแต่ละหลังที่เป็นเป้าหมายในยามค่ำคืน จนในที่สุดเธอก็ชำระแค้นจน
หมดสิ้น
หญิงสาวเดินออกจากเมืองไปตามภูเขาหวังกลับไปยังที่ที่เธอเคยพำนักอาศัยอยู่กับท่านลุง แต่ภายในใจนั้นกลับร้อนรุ่มเมื่อเธอนึกถึงหน้าของชายหนุ่ม
“ทำไมข้าไม่รู้สึกดีขึ้นเลย” ทั้งที่หญิงสาวชำระแค้นได้สำเร็จเธอกลับไม่รู้สึกยินดีกับมัน แต่กลับทำให้เธอรู้สึกแย่ลงกว่าเดิม
วันแล้ววันเล่าที่เธออยู่กับความรู้สึกผิด จนเธอไม่เป็นผู้เป็นคน ในที่สุดเธอก็เลือกที่จะตัดสินใจทำสิ่งที่สิ้นคิดลงไป
เสียงร้องไห้ดังขึ้น น้ำตาที่รินไหลอาบแก้มด้วยความรู้สึกผิดไหลเข้ามาร่วมในคร่าเดียว เธอไม่รู้เลยว่าการกระทำของเธอจะเป็นผล
ให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้ หญิงสาวไม่รู้ว่าพาตัวเองมายืนอยู่ที่หน้าผาสูงได้ไง
“ทำไม ทำไมข้าต้องมารู้สึกผิดด้วย ฮือออ” หญิงสาวมองลงไปยังหน้าผาสูง เมื่อเธอตั้งท่าท่าจะปล่อยตัวลงไป อยู่ดี ๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาจับมือของเธอเอาไว้
- Writer
