ตอนที่ 2
1226 Words
“แล้วยังไง นี่คือวิธีที่ดีที่สุดที่เจ้าคิดได้งั้นหรือ”
“เจ้าเป็นใครมาช่วยข้าทำไม ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาจึงปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ
“ในเมื่อเวลาผ่านไปแล้วเจ้าควรจะลืมมันไปซะสิ จะจดจำไว้เพื่ออะไร ในเมื่อเจ้าเลือกแบบนั้นเอง”
“ข้า…” หญิงสาวพูดไม่ออก ใช่แล้วมันเป็นอย่างที่คนตรงหน้าพูดเธอเป็นคนเลือกมันเอง
“เจ้าคิดว่าพอเจ้าตายแล้วทุกอย่างมันจะจบอย่างนั้นหรือ”
“อย่างน้อยมันก็คง…จะเจ็บปวดน้อยลงกว่านี้” หญิงสาวเลือกที่จะเดินกลับไปที่หน้าผาเช่นเดิม
“เจ้านี้มันอ่อนปวกเปียกกว่าที่ข้าคิดเอาไว้อีก คิดว่าเจ้าฆ่าผู้คนมามากมายแล้วมันจะทำให้เจ้าแข็งแกร่งแต่เปล่าเลยเจ้ามันอ่อนแอ”
“เจ้าเป็นใครถึงมาพูดกับข้าเช่นนี้ เจ้ามันจะไปรู้อะไร”
“ทำไมข้าจะไม่รู้”
“ข้าพยายามใช้ชีวิตต่อไป แต่ไม่มีวันไหนเลยที่ข้าไม่นึกถึงมันไม่มีวันไหนเลยที่ข้าไม่คิดถึงเขา” หญิงสาวเอ่ยไปน้ำตาก็รินไหล
อาบแก้มไป
“งั้นเหรอ นั้นข้าขอถามเจ้าอีกครั้ง ว่าหากเจ้าตายเจ้าคิดว่าทุกอย่างจะจบเหรอ” หญิงสาวก้มหน้ารับฟังสิ่งที่คนตรงหน้าพูด
ไม่เพียงแต่ความรู้สึกผิดที่อยู่ในใจ แต่เธอก็ไม่อยากตายเช่นกัน
“ข้าอยากมีชีวิตอยู่ ข้าก็ไม่อยากตายแบบนี้ แต่เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร ข้าอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้” หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตา
“นั้นข้าจะให้เจ้าอยู่”
“เจ้าเป็นใครกันแน่”
“ข้าเหรอ…ข้าก็คือยมทูตที่จะมาช่วยเจ้าไง”
“ไม่…จริง” หญิงสาวไม่ทันระวังจนเผลอพลาดท่าตกลงหน้าผาไป แต่แล้วก็มีคนอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน
“เจ้าจงมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อชดใช้สิ่งที่เจ้าทำ นับแต่นี้อีก365วัน เจ้าจงทำให้ชายที่เคยรักเจ้าจนหมดใจกลับมามีใจให้เจ้าอีกครั้ง หากเจ้าทำไม่สำเร็จข้าจะให้เจ้าตายอย่างทรมานซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกเป็นพันครั้ง นี่คือโอกาสและบทลงโทษของเจ้า”
“เจ้าทำได้เช่นไร” ชายหนุ่มพูดขึ้นระหว่างที่ลอยอยู่กลางอากาศ หญิงสาวถามขึ้นทันทีเมื่อเธอลงถึงพื้นดินย่างปลอดภัย
“เป็นไง ได้ร่วงลงมาเจ้ารู้สึกเช่นไรบ้าง” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
“......” หญิงสาวไม่ตอบ เธอแหงนขึ้นไปมองหน้าผาอันสูงชันนึกย้อนถึงอดีตที่เคยมีความสุข ไม่ว่าจะกับครอบครัวของเธอ หรือแม้กระทั่งกับชายผู้นั้น
“วันนี้ข้าไม่น่าจัดเต็มเสื้อผ้ามาเลย ช่างไม่สะดวกยิ่งหนัก” เมื่อไม่ได้รับคำตอบชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ที่เจ้าพูดเมื่อกี้หมายความว่าอย่างไร”
“ตอนไหน อ๋อ ตอนที่ร่วงลงมานะเหรอ ก็หมายความอย่างที่พูด”
“แต่…ข้า”
“ไม่มีคำว่าแต่ จงมีชีวิตต่อไป” สิ้นคำพูดนั้นก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมาจนเธอไม่อาจลืมตาขึ้นได้ ผ่านไปครู่หนึ่งแสงนั้นก็ค่อยๆ จางลงไป เมื่อลืมตาขึ้นมาเธอต้องอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
“ที่นี่มันที่ไหนกัน”
เริ่มนับวันที่หนึ่ง
“ลุค อันนี้ผมฝากคุณดูต่อหน่อยนะ”
“ได้ครับ ศาสตราจารย์”เทวินตกปากรับคำ ศาสตราจารย์คือคนที่ผมนับถือและเป็นคนเชิญชวนเขาเข้ามาทำงานวิจัยยาที่บริษัทแห่งนี้
งานของชายหนุ่มคือวิจัยและคิดค้นยาชนิดหนึ่งที่ช่วยยืดอายุและช่วยเหลือชีวิตผู้ป่วยให้พ้นจากโรคร้าย เป้าหมายคือการพัฒนาสุขภาพและทำให้ผู้คนมีชีวิตที่ดียืนยาวมากขึ้น ฟังดูอาจจะเพ้อเจ้อไปหน่อยแต่เขากำลังจะทำให้มันเป็นจริงให้ได้
“คุณลุคครับ เมื่อไรจะเลิกงานผมหิวจะแย่แล้วนะครับ”เสียงทิวา หนุ่มไอทีสุดหล่อเพื่อนสนิทของเทวินตั้งแต่มัธยม สาเหตุทิวามักจะพูดเพราะกับเขาไม่ใช่เพราะลุคที่ดูเนิร์ดๆแต่อย่างใด แต่ทิวาชอบแดกดันเพื่อนอย่างเขาซะมากกว่า
“อะไรของคุณครับคุณทิว หิวก็ไปหาไรกินครับ”
“โธ่...ไอ้ลุค กลับเหอะ กูหิวแล้วไปหาไรแดกกัน”
“กูไม่หิว”
“มีร้านเปิดใหม่แถวริมแม่น้ำ บรรยากาศดีมากเลยนะมึง ไปเหอะ”ทิวาตีหน้าอ้อน ก็เขาหิวลำพังจะไปคนเดียวก็เหงา เขามันคน
ไร้คู่
“เอ่อๆ เลิกทำหน้าแบบนั้นสักที”เทวินส่ายหน้าเก็บของเดินไปถอดเสื้อกาวน์ออก ไม่วายทิวาก็ยังคงเดินตามมา
“ไม่น่ารักเหรอ เขาว่ามันออกจะน่ารัก”ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุทิวายังคงทำหน้าซื่อตาใสเดินตามเทวินอยู่แบบนั้น
“ไอ้ทิวเลิกทำ ขนลุก”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า มึงนี่ตลกชะมัด”สองหนุ่มเดินทอดน่องคุยกันออกจากตึกไปยังร้านอาหาร
“ร้านนี้มันได้จริงว่ะ บรรยากาศโคตรดี”เทวินมองบรรยากาศรอบ ๆ อย่างสบายตา ตลอดทางที่เดินมาร่มรื่น เพราะเป็นสวนสาธารณะที่ไว้พักผ่อน เขามองไปเรื่อยก่อนที่หางตาจะไปสะดุดกับอะไรบางอย่างเข้าแต่ก็ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก
“อาหารมาแล้วจ้า ทานให้อร่อยนะ”
“ขอบคุณครับ”ทั้งสองกล่าวคำขอบคุณก่อนจะเริ่มลงมือทานอาหารอย่างพอใจ
“อร่อยว่ะ”ทิวาตาลุกวาวไม่รู้ว่าเพราะความหิวรึเปล่าแต่อาหารตรงหน้าช่างอร่อยสมการรอคอย
มุมหนึ่งของริมแม่น้ำที่ให้บรรยากาศดีในยามเย็น สายลมกำลังพัดผ่านครู่หนึ่งก่อนจะปรากฏร่างของหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นมา
“ที่นี่มันที่ไหนกัน”แสนดีลืมตาขึ้นพบกับสถานที่ไม่คุ้นเคย หญิงสาวทอดสายตามองไปตรงหน้าพบตึกสูงมากมายตั้งตระหง่านอยู่ เธอโผล่มาใต้สะพานเก่าๆแห่งหนึ่ง ก่อนจะก้มลงมองสภาพตัวเองในตอนนี้
นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย!! ไอ้บ้านั้น!! อร้ายยย!!
หญิงสาวกรีดร้องออกมาดังก้องไปทั่วบริเวณ ใครจะไปทนไหวดูสภาพเธอในตอนนี้สิ ขอทานดี ๆ นี่เอง เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดี
แค่ปกปิดร่างกายเธอได้ก็บุญแล้ว ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเหมือนคนไม่ได้สางมาพันปี หน้าตามอมแมมเหมือนใครจงใจเอาถ่านมาป้ายหน้า
แสนดีเดินออกมาจากใต้สะพานเพื่อมองให้ชัดว่าที่นี่คือที่ไหน แล้วเธอต้องมาทำบ้าอะไรที่นี่ ก่อนจะย้อนกลับไปคิดถึงคำพูดของ
ชายหนุ่มในตอนที่เธอตกลงจากเขา
“ไอ้บ้านั้นพูดว่าอะไรนะ”
เจ้าจงมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อชดใช้สิ่งที่เจ้าทำลงไป นับแต่นี้อีก 365 วัน เจ้าจงทำให้ชายที่เคยรักเจ้าจนหมดใจกลับมามีใจให้เจ้าอีกครั้ง หากเจ้าทำไม่สำเร็จข้าจะให้เจ้าตายอย่างทรมานซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกเป็นพันครั้ง นี่คือโอกาสและบทลงโทษของเจ้า
- Writer
