ตอนที่ 3

1175 Words

“ให้ตายเถอะขนลุกชะมัด” “แล้วข้าจะไปหานายท่านได้จากไหนเนี่ย” เมื่อคร่ำครวญจนพอใจหญิงสาวที่ไร้ทางเลือกจึงต้องทำตามที่ยมทูตตนนั้นบอกไปโดยปริยาย ในขณะที่แสนดีเดินขึ้นมาจากใต้สะพานผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองมาที่เธอด้วยความประหลาดใจ บ้างก็ส่งสายตาสงสาร บ้างก็หลีกหนีถอยห่างอย่างหวาดกลัว แต่เธอก็ยังคงเดินไปเรื่อย ๆอย่างไร้จุดหมายได้แต่สงสัยว่าที่แห่งนี้คือที่ใด ทำไมผู้คนช่างแต่งตัวประหลาดยิ่งนัก “ถอยออกไปนะ อีขอทาน อย่ามาใกล้ฉัน”ด้วยความหิวโหยกลิ่นความอร่อยของอาหารที่ลอยมาในอากาศทำให้เธอให้เดินตามกลิ่นนั้นมาจนมาเจอกับต้นเหตุของกลิ่น “ขอข้ากินหน่อยนะ ข้าหิว”แสนดียื่นมือขอแต่กลับถูกปัดออกอย่างไม่ไยดี “ออกไปนะ อีบ้า”หญิงสาวที่กำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่มีท่าทีรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกับเอ่ยปากไล่แสนดีไม่หยุดปาก “นี่เธอ!”เสียงเรียกจากชายหนุ่มด้านหลังทำให้หญิงสาวหันกลับไปมองทันที ภาพตรงหน้าเป็นสิ่งที่เธอเฝ้าแต่ภาวนาให้ตนเองได้เจอ ไม่รีรอเธอรีบเดินไปหาชายหนุ่มตรงหน้าทันที “ท่านจริงด้วย ข้าเจอท่านแล้ว นายท่านสบายดีหรือไม่ หน้าตาท่านช่างหล่อเหลาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะเจ้าคะ”ไม่เพียงแต่คำพูดเท่านั้นที่ถูกพ่นออกมา แต่มือเรียวของเธอยังยื่นไปจับหน้าชายหนุ่มหันซ้ายหันขวาอีกด้วย เพล้ง!! เสียงช้อนหล่นจากมือทิวาที่นั่งมองตั้งแต่ต้น เมื่อเขาเห็นหญิงสาวเอามือไปจับหน้าเพื่อน ช้อนที่อยู่ในมือก็หล่นทันที เช่นเดียวกับคนที่โดนจับ เทวินสะดุ้งตกใจก่อนที่จะรีบจับเอามือของหญิงสาวออก “เอ่อ… นี่เอาไปกินซะ หิวไม่ใช่เหรอ”เทวินทำตัวไม่ถูก เขาเพิ่งเคยโดนผู้หญิงจับหน้าครั้งแรก ปกติแล้วจะไม่ยอมให้ใครมาจับใบหน้าเขาเลยโดยเฉพาะผู้หญิง “ขอบใจท่านเจ้าค่ะ นายท่านก็ยังดีกับข้าเหมือนเดิมเลยนะเจ้าคะ”หญิงสาวรับจานอาหารมาก่อนที่นั่งลงกับพื้นข้างๆโต๊ะ “ไอ้ลุค กูว่ามึงเจอคนบ้าของจริงเข้าแล้ว แถมหลงยุคอีกต่างหาก”ทิวายกเก้าอี้ของตนไปนั่งใกล้เทวินเพื่อที่เขาจะได้กระซิบบอกโดยไม่ให้คนด้านล่างได้ยิน “เงียบไปเลย เขาน่าสงสารออกมึง”เทวินจ้องมองไปยังหญิงสาวที่นั่งกินข้าวอย่างสงสาร “ก็จริง ดูสภาพสิ”ทิวาส่ายหน้าเล็กน้อย แต่ก็อดสงสารไม่ได้ เมื่อทานอาหารเสร็จเทวินกับทิวาจึงลุกขึ้นจ่ายเงินก่อนจะเดินออกไปจากร้าน ทั้งคู่ต้องประหลาดใจเมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินตามมา ไม่ห่าง หรือเป็นเพราะที่พวกเขาให้อาหารเธอเมื่อกี้เลยทำให้เธอเดินตามมา แสนดีเดินตามชายหนุ่มทั้งสองคนไปอย่างใกล้ชิด ในเมื่อเธอหาเขาเจอแล้วอีกไม่นานเธอคงได้หลุดพ้นจากคำสาป และที่สำคัญหลุดพ้นจากชุดบ้าๆนี้สักที คันชะมัด คิดยังไม่ทันจบหญิงสาวก็ใช้มือเกาทั่วร่างกาย ในขณะที่เธอเผลอก้มหน้ามองตัวเองอยู่นั้นชายหนุ่มทั้งสองที่ยืนมองอยู่สบโอกาสรีบเดินหนีไปอย่างไว “เอ้า! หายไปไหนแล้ว”แสนดีเงยหน้าขึ้นมามองแต่กลับไม่พบทั้งสองคนแล้ว เธอจึงเดินตามทางไปเรื่อย ๆเพื่อตามหาคนทั้งสอง เทวินกับทิวารีบเดินไปที่รถบิ๊กไบค์คู่ใจก่อนจะขับกลับบ้าน ระหว่างทางที่ขับออกมาสายตาก็ดันไปเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินอยู่ริมถนนเหมือนตามหาอะไรอยู่ คงไม่ได้ตามหาพวกเขาหรอกใช่ไหม? ไม่หรอกคิดมากนะ เทวินส่ายหัวไปมาสลัดความคิดเมื่อครู่ออกก่อนจะขับรถกลับบ้านต่อ “นี่เธอ”เสียงเรียกจากหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังยื่นถุงขนมให้แสนดี เธอเห็นแสนดีนั่งอยู่ตรงนี้มาพักใหญ่ด้วยความสงสารเลยแวะไป ซื้อขนมที่มินิมาร์ทใกล้ๆมาให้ “อะไรเหรอเจ้าคะ?”แสนดีเงยหน้าขึ้นมองนิ่งไม่กล้ารับ “ขนมไง เอาไปกินสิ คงหิวแย่”หญิงสาวส่งยิ้มบางให้ สื่อถึงความเป็นมิตรเพราะคนตรงหน้ามีท่าทีกลัวเธอ “อย่าเข้ามานะเจ้าคะ”แสนดีตั้งการ์ดค่อยๆถอยหลังเมื่อเห็นหญิงสาวแปลกหน้าเดินเข้ามาใกล้ “ไม่เป็นไร รับไปเถอะ อร่อยน๊า”เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าลังเล เธอเลยหยิบขนมในถุงมาแกะออกกินให้ดูเป็นตัวอย่าง “อร่อยจังเลย! เธอลองชิมดูไหม?”แสนดีเอียงคอมองรับเอาถุงขนมก่อนจะขมวดคิ้วขึ้น “มาฉันจะทำให้ดู แกะอย่างนี้นะ”แสนดีทำตามอย่างว่าง่ายนั่งกินขนมเงียบๆ ก่อนเธอจะต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น “อะไรนะเจ้าคะ ทำไมคนถึงไปอยู่ในเครื่องเล็ก ๆ นั้น มันจับคนไปขังไว้เหรอเจ้าคะ”แสนดีถอยหลังกรูทันทีที่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า “ไม่ใช่ๆ เจ้านี้นะไม่ได้จับคนไว้หรอกนะ”หญิงสาวพยายามอธิบายแต่เหมือนจะไปได้ผลเท่าที่ควร “ไม่จริงข้าเห็นมีคนอยู่ในนั้น เจ้าเป็นใครกันแน่ จะมาจับข้าเหรอ”แสนดีไม่รอฟังคำตอบรีบวิ่งหนีหายไปทันที “ทำไมผู้คนเมืองนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก มีเครื่องจับคนแบบนั้นด้วย”แสนดีส่ายหน้าเบาๆด้วยความเหนื่อยล้า จะว่าไปตอนนี้เธอเดินมา จนเกือบจะครบชั่วโมงแล้ว แล้วนี่ข้าจะนอนที่ไหนล่ะ เธอเดินไปเรื่อย ๆจนมาเจอกับที่แห่งหนึ่ง ซึ่งมีผู้คนนอนอยู่สองสามคนจึงเดินเข้าไปทักทาย “ท่าน ข้าขอพักที่นี่สักหนึ่งชั่วยามได้หรือไม่?” “คนจะนอนอย่ามายุ่ง”คนที่ถูกกวนเวลานอนตอบกลับด้วยน้ำเสียงงัวเงีย “นั้นข้านอนแล้วนะเจ้าคะ”แสนดีหาที่นอนที่ไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก เธอพบม้านั่งที่กว้างและยาวพอสำหรับตัวเธอก่อนจะล้มตัว ลงนอนลง อากาศที่หนาวเหน็บในตอนกลางคืนทำให้เธอต้องกอดตัวเองไว้แน่นด้วยแขนทั้งสองข้าง “เราไม่ทำเกินไปเหรอครับท่าน”ไม่ใกล้ไม่ไกลกันนั้นมีชายสองคนกำลังมองตรงมายังหญิงสาวที่นอนขดตัวอยู่บนเก้าอี้ “นี่คือผลกรรมของนาง ฟ้าลิขิตมาแล้วเราทำได้แค่มองอยู่จากตรงนี้ เจ้าห้ามแทรกแซงกิจของมนุษย์เด็ดขาด” “ครับ ท่านยม”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more