ตอนที่ 4

1228 Words

เช้าวันรุ่งขึ้นท่ามกลางแสงแดดที่สาดส่องลอดผ้าม่านผื่นโปร่งเข้ามา เทวินตื่นนอนออกมาวิ่งแต่เช้าเป็นกิจวัตรประจำในทุก ๆวัน แต่ในเช้าวันนี้ขาทั้งสองข้างหยุดลงทันทีเมื่อเห็นร่างบางของหญิงสาวที่นอนขดตัวอยู่บนม้านั่ง “คนเมื่อวานหนิ มาไกลเหมือนกันนะ”ชายหนุ่มนั่งลงตรงหน้าเธอ เผลอจ้องมองใบหน้าที่มีคราบติดอยู่อย่างมอมแมมโดยไม่ทราบสาเหตุ อยู่ดี ๆภาพของหญิงสาวที่สวมชุดพลิ้วสวยก็ผุดขึ้นมาในความคิด ทำให้เขาส่ายหน้าเบาๆก่อนจะลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นทีท่าคนตรงหน้ากำลังตื่น “นั้นมันนายท่าน”แสนดีงัวเงียตื่นขึ้นมา เธอปวดเมื่อยตามร่างกายไปหมดเพราะเก้าอี้ที่แข็งและไม่มีพื้นที่ให้ขยับตัว เธอตื่นเต็มตาเพราะเธอจำแผ่นหลังนั้นได้ดี “นายท่านรอข้าด้วย”เธอวิ่งตามชายหนุ่มไปพร้อมกับตะโกนเรียกให้คนด้านหน้ารอ แต่เขาเร่งความเร็วขึ้นบวกเธอก็ไม่มีรองเท้าใส่ ทำให้เธอวิ่งช้าลงจนตามชายหนุ่มไม่ทัน โอ๊ย!!! แสนดีล้มลงกับพื้นอย่างไม่ทันระวังตัว ทำให้ชายหนุ่มที่วิ่งอยู่ด้านหน้าต้องหันกลับมามองตามเสียงร้อง “เป็นอะไรไหม”เทวินวิ่งกลับมาดูเมื่อได้ยินเสียงร้องของเธอ “ข้าเจ็บนายท่าน”มารยาหญิงท่องไว้แสนดี เจ้าจะทำให้ตัวเองผิดหวังไม่ได้ “เธอเจ็บตรงไหน”เทวินถามขึ้น สงสัยเธอจะเจ็บที่ข้อเท้า เขาจึงพลิกเท้าของเธอไปมา สภาพมันเหมือนถูกสงครามมาไม่มีผิด ทำไมถึงมีแผลและรอยช้ำขนาดนี้ เธอคงเดินมาเยอะสินะ “เจ็บตรงข้อเท้าเจ้าค่ะ”ความจริงมันก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น แต่จะเรียกร้องความสนใจจากคนตรงหน้าเธอคงต้องแกล้งเจ็บหน่อย “ลุกเดินไหวไหม ฉันจะพาไปนั่งตรงเก้าอี้” “โอ๊ย!!”เสียงร้องดังขึ้น เทวินจึงช่วยพยุงหญิงสาวขึ้นไปนั่งที่ม้านั่ง “รอตรงนี้นะเดี๋ยวฉันมา”เทวินกำลังก้าวออกมาแต่กลับโดนเธอเรียกเอาไว้ “นายท่านจะไปไหนเจ้าคะ?”มือบางที่เปื้อนฝุ่นคว้าแขนชายหนุ่มไว้ทันที เธอกลัวว่าเขาจะทิ้งเธอไว้อีก จึงจับแขนชายหนุ่มไว้แน่นไม่ยอมปล่อย แสนดีแหงนหน้ามองส่งสายตาอ้อนวอน ผิดกับเทวินที่ขมวดคิ้วเข้าหากัน มองไปยังแขนที่โดนจับอยู่ ก่อนจะสะบัดแขนเบาๆให้มือเธอหลุดออก “นายท่าน!! ฮึก…”เสียงสะอื้นดังมาจากคนที่นั่งอยู่ แสนดียกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆ เหมือนจะร้องไห้ แถมปากยังเม้มเข้าหากันอีก เอ่อ…ทำไงล่ะทีนี้ เขาไม่เข้าใจเลยทำไมถึงไม่เดินออกไป แล้วเธอจะร้องไห้ทำไม เขาไม่ใช่คนทำเธอเจ็บสักหน่อยเดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดหมด “รอ...เดี๋ยวฉันมา”เหมือนว่าจะโดนดุเธอจึงก้มหน้าลงเล็กน้อยไม่เอ่ยปากพูดอีก เทวินจึงเดินออกมา เขาวิ่งไปที่ร้านยาในใจก็นึกขำตัวเอง ปกติเขาไม่ได้ดุแบบนี้ แต่ให้ตายเถอะเจอยัยคนบ้านี่ที่ไรเขาหยุดไม่ได้ทุกที ใจหนึ่งก็สงสารแต่อีกใจหนึ่งก็งงกับพฤติกรรมของเธอที่เอาแต่เรียกเขาว่านายท่านอยู่ได้ “ซื้อยานวดแก้เคล็ดหน่อยครับ” “เก้าสิบบาทค่ะ”เทวินรับยาแล้วรีบวิ่งกลับไปหาคนที่รออยู่ แสนดีนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ ถึงแม้ภายในใจจะกลัวว่าชายหนุ่มไม่กลับมา “นี่ยา ทาซะ”เขาส่งถุงยาให้เธอ “มันใช้ยังไงเจ้าคะ? แล้วทำไมมันไม่ใสขวดมาล่ะ แบบนี้จะใช้ยังไง” “นี่เธอหลุดมาจากยุคไหนเนี่ย เอามาฉันเปิดให้”เทวินตัดความรำคาญดึงหลอดยามาเปิดเอง “ข้ามาจาก…”ยังไม่ทันพูดจบก็โดนเสียงจากด้านหลังแทรกซะก่อน “คุณลุคครับมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้”ทิวากล่าวทักทายโดยไม่ทันหันมองว่ามีอีกคนนั่งอยู่ “นี่มันผู้หญิงคนนั้นหนิ” “อืม”เทวินตอบสั้นๆส่งยาให้หญิงสาวก่อนจะลุกขึ้นเตรียมเดินออกไป “นายท่านจะไปไหนเจ้าคะ?”แสนดีถามด้วยความกังวล ชายหนุ่มจะทิ้งเธออีกแล้วเหรอ อุตส่าห์เล่นใหญ่ทำไมเขายังทิ้งเธอได้ลงคอ ทำไม!! เขาช่างมีนิสัยต่างกับนายท่านของข้ายิ่งนัก “ฉันก็จะไปทำงาน เธอก็ทายาซะจะได้หาย”พูดจบเทวินก็เดินคุยไปกับทิวาโดยไม่ได้สังเกตด้านหลังว่ามีคนเดินตามเขาสองคนอยู่ ทำไงยังดี มันยากกว่าที่คิดไว้ซะแล้วสิ ถ้านายท่านมีนิสัยเปลี่ยนไปขนาดนี้ ต่อให้เธอใช้มารยามากแค่ไหนก็คงทำให้นายท่านหลงรักเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ แสนดีเดินตามไปคิดไป จนมาหยุดหน้าตึกสูงแห่งหนึ่ง เธอมองหาสองหนุ่มที่เธอเดินตามมาแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ทั้งคู่ ได้หายไปอีกแล้ว “หายไปอีกจนได้”เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ นั่งลงบนม้านั่งอย่างคนหมดแรง ก็ต้องใช่สิก็เธอทั้งหิวทั้งเหนื่อย แถมเหมือนจะนอนไม่พออีก “เป็นไง!! เจ้าอยู่ที่นี่มาสองวันแล้ว”เสียงเยือกเย็นจากด้านข้างดังขึ้น คงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร ยมทูตผู้ที่ส่งเธอมาตกระกำลำบากอยู่ ในสภาพนี้ “เจ้าไม่ควรถามนะ เห็นสภาพข้าไหม” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ลูคัสหัวเราะออกมาก่อนจะยิ้มกว้าง มันอดขำไม่ได้จริง ๆจากสาวงามแห่งยุคต้องมาอยู่ในสภาพขอทาน คิดยังไงก็ขำอยู่ดี “ใครให้เจ้าหัวเราะข้า เพราะเจ้าคนเดียวที่ทำให้ข้าอยู่ในสภาพนี้ นายท่านเลยเมินข้าอย่างไม่ไยดี”แสนดีขึงตาใส่ก่อนจะสะบัดหน้าหนี “แล้วใครให้เจ้าเลือกทำแบบนั้นล่ะ นี่คือผลที่เจ้าต้องรับ”ลูคัสลุกขึ้นเอ่ยบอก เขายักไหล่เล็กน้อย ไม่ว่าจะดูยังไงยมทูตตนนี้ก็ดู กวนประสาทไม่น้อย “แสนดีข้าจะบอกอะไรให้นะ ถ้าเจ้าอยากมีชีวิตรอดที่นี่เจ้าต้องปรับตัวให้เหมือนพวกเขา”พูดไปพลางชี้นิ้วไปยังผู้คนที่เดินอยู่ “ปรับตัว??”แสนดีงงกับคำพูดนั้น ก็เขาเล่นบอกให้เธอปรับตัว ยิ่งคนเมืองนี้ช่างแปลกประหลาดยิ่งนักแล้วจะให้เธอปรับตัวให้เหมือนพวกเขาเนี่ยนะ “ไม่มีทาง” “เจ้านี่มันเกินเยียวยาจริงๆ” “เจ้านั้นแหละเกินเยียวยา เจ้าให้ข้ามาทำอะไรที่เมืองนี้กันแน่” “ข้าบอกเจ้าไปแล้ว” “ลำพังข้าจะเข้าใกล้นายท่านยังยากเลย แล้วนี่เจ้าจะให้ข้าทำให้นายท่านหลงรักเนี่ยนะ เจ้าเอาอะไรคิด” “นั้นเป็นสิ่งที่เจ้าต้องคิดไม่ใช่ข้า”ลูคัสยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป แต่เขานึกบางอย่างขึ้นได้ก่อนจึงหันกลับมาคุยกับเธออีกครั้ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more