ตอนที่ 5

1329 Words

“ข้าลูคัส ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการและข้าเฝ้ามองเจ้าอยู่ รีบทำสิ่งที่เจ้าต้องทำให้สำเร็จเจ้าจะได้หลุดพ้นอย่างที่เจ้าต้องการ” “เจ้า!!”แสนดีเรียกหาแต่พบกับความว่างเปล่ายมทูตจอมกวน ได้หายไปแล้วไม่นานมากนัก หญิงสาวที่เฝ้ารออย่างมีหวังก็พบกับชายหนุ่มสองคนเดินออกมาจากตัวอาคาร ไม่รอช้าเธอรีบวิ่งไปหาทั้งสองทันที “นายท่าน” “เธออีกแล้วเหรอ”ทิวาประหลาดใจ ทำไมเธอถึงคอยตามเพื่อนของเขาอยู่ได้ หรือว่ารู้จักกันมาก่อน นี่เพื่อนเขาคงไม่ได้เป็นอะไรกับเธอคนนี้หรอกใช่ไหม “เลิกคิดอะไรบ้าๆสักทีไอ้ทิว”เทวินเรียกสติทิวาก่อนที่เขาจะคิดเตลิดไปไกล “อะไร! กูไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย”ทิวาเลิกลักตอบจะไม่ให้เขาคิดได้ไง “มึงบอกกูมาตรงๆ มึงรู้จักเธอใช่ไหม”ทิวากระซิบถาม “กูไม่รู้จัก กูก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาเอาแต่ตามกูอยู่ได้”เทวินกระซิบตอบกลับ เขาก็เพิ่งเจอเธอพร้อมกับมันจะให้เขาไปทำความรู้จักเธอ ตอนไหน “นี่เธอ มาตามไอ้ลุคทำไมเหรอ แค่มันให้ข้าวเธอกินเมื่อคืนก็เลยจะมาพึ่งมันอีกเหรอ” ให้ตายเถอะ!! ข้าไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย แต่ถ้าเขาจะให้ข้าวข้ากินอีกข้าคงไม่ว่าอะไร ดวงตาทอประกาย ส่งรอยยิ้มให้น้อย ๆก่อนจะเอ่ยตอบออกไป “ไม่ใช่อย่างนั้นนะเจ้าคะ ข้าแค่อยากอยู่ใกล้นายท่าน” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ทิวาหลุดขำทันที “โทษทีว่ะ กลั้นไม่อยู่จริงๆ” “ทำไมเหรอเจ้าคะ? มันมีอะไรที่น่าขำยิ่งนัก”แสนดีเอียงคอถาม ตาใสซื่อเหมือนไร้เดียงสา ผิดกับเทวินที่ขมวดคิ้วจนแทบจะชนกัน ส่ายหัวเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ ชายหนุ่มหันหลังก้าวเดินออกแต่ไม่ทันจะได้ก้าว เท้าของเขาก็หนักขึ้นอย่างประหลาด เมื่อก้มลงมองพบว่าหญิงสาวนั่งลงกับพื้น เกาะขาเขาอยู่ “นี่เธอทำบ้าอะไรเนี่ย!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”เทวินใช้มือเขี่ยหญิงสาวออก แต่ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็ไม่ยอมหลุดออกสักที “อย่าทิ้งข้าเลยนะนายท่าน ข้ามีแค่ท่านเป็นที่พึ่งคนเดียว”แสนดีกอดขาชายหนุ่มแน่น ส่งสายตาออดอ้อนคนด้านบนไม่กะพริบ “นี่เธอ!! ปล่อยไอ้ลุคก่อน” ทิวาไม่รอช้าช่วยเพื่ออย่างเต็มที่ ไม่วายที่หญิงสาวจะส่งสายตาเขม่นไปให้ ก่อนจะใช้มือดันทิวาให้ออกห่าง แต่แรงเธอดันเยอะไปหน่อยเลยทำให้ทิวากระเด็นออกห่างไปไกลพอสมควร “ไอ้ทิว”เทวินดวงตาเบิกกว้าง มองตรงไปยังทิวาที่นอนอยู่ “ข้าเปล่านะเจ้าคะ คนผู้นั้นสำออยเอง ข้าแค่ผลักเบาๆ”แสนดีปล่อยมือทำท่าผลักให้ดู “เธอนี่มัน!!”เทวินชี้หน้าคาดโทษคนตรงหน้าก่อนจะเดินไปหาทิวาที่นอนอยู่ “เป็นไงบ้างมึง”สภาพคนตรงหน้าเหมือนคนโดนซ้อมอะไรปานนั้น “กูโอเค” “แม่ง!! แรงเยอะฉิบหาย”ทิวากระซิบเบาๆกลัวคนตรงหน้าได้ยินแล้วเขาจะเจ็บตัวอีก เทวินหัวเราะเบาๆ หันมองคนที่ยืนอยู่ด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้ แสนดีหลบสายตา ไม่ใช่เพราะรู้สึกผิดที่กระทำต่อเพื่อนเขา แต่เธอกลัวชายหนุ่มซะมากกว่า “ไปกันเถอะ”เทวินพยุงทิวายืนขึ้นก่อนจะพากันเดินออกไป ปล่อยแสนดีให้ยืนโดดเดี่ยวอยู่ตรงนั้น โคร๊กกกกก เสียงดังมาจากท้องของคนที่เดินอยู่ แสนดีต้องเดินเร่ร่อนไปเรื่อย ๆ อีกครั้ง ด้วยความไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เช้า ความหิวเข้าครอบงำจนเธอตาพร่ามัว นี่ก็เย็นมากแล้วข้าจะหาอะไรกินได้จากที่ไหน เธอได้เดินต่อไปโดยไม่มีจุดหมาย หมับ!! “อืออออ”เสียงร้องดังจากลำคอของคนที่โดนปิดปาก มือหยาบปิดปากหญิงสาวไว้ก่อนที่จะฉุดกระชากลากถูให้เธอไปถึงจุดหมายใต้สะพานอันแสนชื้นแฉะ มีชายร่างสูงยืนอยู่รอบข้างรายล้อมไปด้วยชายฉกรรจ์อีกสามคน ท่าทางน่ากลัวแต่การแต่งตัวไม่ต่างจากเธอมากนัก “มาแล้วเว้ยพวกมึง”ชายคนหนึ่งยิ้มเยาะอย่างพอใจ “ทำดีมาก” “ว่าไงจ๊ะน้องสาว มาใหม่เหรอพี่ไม่เคยเห็นเลย”มือหยาบจับคางหญิงสาวยกขึ้น ไม่วายแสนดีสะบัดหน้าหนี “ทำมาเป็นเล่นตัวนะ อีขอทาน” ร่างสูงเจ้าของมือหยาบเอ่ยบอกน้ำเสียงดุดัน เงื้อมือขึ้นฟาดไปที่หน้าของแสนดีดังสนั่น แรงตบทำให้แสนดีหน้าหันไปตามแรง “จับตัวมันไว้”ชายอีกสองคนเดินเข้ามาจับขึงตัวเธอเอาไว้ ก่อนชายที่ตบเธอจะเดินแทรกตัวเข้ามาตรงกลาง สายตาน่ากลัวกับใบหน้าที่แดงก่ำทำเอาแสนดีอดกลัวไม่ได้ “โอ๊ย!!”มือหยาบบีบเข้าที่กรามของแสนดี จนปากเธอประกบติดกัน เขาส่งใบหน้าหยาบกร้านเข้าแนบชิดกับลำคอของหญิงสาว จนเธอได้ยินเสียงลมหายใจหอบที่น่าขยะแขยง แสนดีทนไม่ไหวใช้เท้าเหยียบไปยังเท้าของคนที่จับเธออยู่ ก่อนจะอ้าปากกว้างกัดเข้าไปที่แขนของชายคนนั้นอย่างเต็มแรง ทำให้เธอหลุดออกจากการจับกุม “จะไปไหนอีขอทาน”เธอก้าวเท้าจะวิ่งหนีแต่ไม่ทันโดนชาย อีกคนจับแขนไว้เสียก่อน “ปล่อยข้า!”แสนดีสะบัดมือที่เกาะกุมอยู่ แต่ไม่ว่าจะสะบัดยังไง มันก็ไม่ยอมหลุดออก สงสัยต้องใช้ไม้ตายซะแล้ว ข้าว่าจะไม่ทำแบบนี้แล้วนะ เพี๊ยะ!! แสนดีสะบัดมือฟาดเข้าที่หน้าของคนตรงหน้าเต็มแรง หน้าที่โดนฟาดหันไปตามแรงทำให้มือที่เกาะกุมหลุดออก เมื่อคนอื่นเห็นเช่นนั้นจึงหวังเข้ามาช่วยผู้เป็นหัวหน้าแต่ไม่วายก็โดนฟาดไปตามๆกัน ใครให้มาเล่นกับแสนดีรู้ไว้ซะว่าข้านะมือหนึ่ง แสนดีปัดมือเข้าหากันเมื่อจัดการเสร็จ ทุกคนลงไปนอนกองกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ ผู้เป็นหัวหน้ามีทีท่าจะไม่ยอมแพ้ แสนดีเลยซัดหมัดสุดท้ายเข้าที่หน้าอย่างจังจนร่างสูงล้มลงกับพื้น “จำไว้ว่าอย่ามายุ่งกับข้า”ร่างบางนั่งลงข้างชายร่างสูง ก่อนจะก้าวเดินออกไปแต่สายตาดันเหลือบไปเห็นถุงอาหารที่วางอยู่จึงหยิบติดมือมาด้วย “อีขอทาน!! ฟาดพวกกูไม่พอมึงยังเอาข้าวพวกกูไปอีก”เสียงตะโกนไล่หลังดังขึ้น แสนดีไม่สนใจเดินต่อไปหาที่นั่งกินอาหาร แสนดีนั่งลงตรงม้านั่งเปิดถุงอาหารออกอย่างรวดเร็ว “หิวเป็นบ้า ไหนมีอะไรให้กินบ้าง” เธอหยิบก้อนกลมๆออกจากถุงพลิกไปพลิกมาอย่างช่างใจ แสนดีกัดเข้าเต็มคำด้วยความหิว “หืม?” รสชาติออกจะงงๆหน่อยแต่โดยรวมก็อร่อยอยู่ ไม่รู้ว่าเพราะเธอหิวหรือมันอร่อยจริง ๆเธอ ก็แยกไม่ออกตอนนี้ได้แต่ก้มหน้าก้มตากิน เทวินที่ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาขับรถผ่านมาทางนี้ทั้งที่มันไม่ใช่ทางประจำที่เขาใช้กลับบ้านเหลือบสายตาไปเห็นร่างคุ้นๆตรงข้างทาง “นั้นมัน”สายตาเหลือบเห็นตอนติดไฟสัญญาณจราจรอยู่ “เห้อ! ทำไมฉันถึงได้เจอเธอตลอดเลยนะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more