ตอนที่ 8

1472 Words

เช้าวันรุ่งขึ้น แสนดีที่นั่งตรากตรำทั้งคืนเพื่อดูซีรีส์หลายต่อหลายเรื่อง ขอบตาดำคล้ำแถมบวมเป่งเหมือนผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน หน้าตาอิดโรยเหมือนคนจะหลับเต็มทน อ้ากกกกกก อร้ายยยยย “อะไรเจ้าคะนายท่าน ผีเหรอเจ้าคะ?”แสนดีวิ่งไปเกาะแขนชายหนุ่มอย่างไว ตาที่กำลังจะปิดตื่นขึ้นทันที ชิบหายแล้ว ผีบ้าผีบ้ออะไรละก็เขาดันลืมตัวว่ามีอีกคนอยู่ในห้อง ด้วยความเคยชินจึงสวมผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกจากห้องนอนซะงั้น “ไม่…มีอะไร” “ห๊ะ!! ไม่…มีอะไรแล้วนายท่าตะโกนซะลั่นทำไมเจ้าคะ?” “ทำไมเธอยังอยู่ข้างนอกนี้ แล้วดูสภาพเธอได้นอนแล้วยัง”เทวินกระแอมเล็กน้อยก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการดุหญิงสาวแทน “ยังเจ้าค่ะ” “ยัง! แล้วเธอมัวทำอะไรอยู่” “ก็ในกล่องนั้นมีผู้ชายที่หล่อเหลาเอาการตั้งหลายคนเลยเจ้าค่ะ”ใบหน้าที่เห่อร้อนแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางเขินอายบิดซ้ายทีขวาที มันช่างน่าตีซะเหลือเกิน “บ้าผู้ชาย” “ที่ไหนล่ะเจ้าคะ ถึงแม้ผู้ชายพวกนั้นจะหล่อเหลาเอาการ แต่ไม่มีใครสู้นายท่านได้สักคน ดูนายท่านตอนนี้สิเจ้าค่ะ”มือบางยกขึ้นสัมผัสหน้าอกหนั่นแน่นของชายหนุ่มทันที “ทำ…อะไร”เทวินรีบจับมือบางออกอย่างไวก่อนที่เธอจะไต่ลงไปต่ำกว่าอก มือปลาหมึกจริงๆ เห็นทีฉันต้องแต่งตัวให้รัดกุมกว่านี้แล้ว อยู่ใกล้เธอแล้วรู้สึกไม่ปลอดภัย “ก็มันอดไม่ได้…”หน้าแดงก่ำขึ้นเรื่อย “อย่าแม้แต่จะคิด”ชายหนุ่มดุเสียงแข็ง ร่างสูงกอดอกมองคนตรงหน้า ก่อนจะรีบเดินออกไปห้องน้ำทันที “ชิ นายท่านไม่น่ารักเลย” ทั้งคืนที่ผ่านมาแสนดีเอาแต่ดูซีรีส์เลยทำให้เธอรู้ศัพท์ใหม่ๆมากยิ่งขึ้น และซึมซับนำมันมาใช้ “นี่สินะคือการปรับตัว อย่างที่ลูคัสบอก” “คิดถึงข้าเหรอ” “ตาเถร!!”แสนดีอุทานเสียงลั่นด้วยความตกใจ “เจ้าเป็นบ้ารึไงลูคัส มาไม่ให้สุ่มให้เสียง”ตาคู่สวยมองแรงอีกฝ่ายจนลูคัสต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “เจ้านี่ตลกชะมัด” “ไม่ต้องมาหัวเราะเลย จะมาแบบคนปกติไม่ได้รึไง” “นี่ก็ปกตินะ”ลูคัสหยักไหล่เล็กน้อยส่งยิ้มร้ายมุมปากหาอีกฝ่าย “ยมทูตเขาไม่มีอะไรทำเหรอ เจ้าถึงตามข้าอยู่ได้” “ก็มี” “แล้ว…” “เธอคุยกับใครนะ”เทวินตะโกนถามจากห้องน้ำ “เปล่าเจ้าค่ะ ทีวีนะ” “อย่าเปิดให้มันดังมากนัก มันรบกวนคนอื่น” “….” “ได้ยินรึเปล่า” “เจ้าค่ะ” “ชายคนนั้นก็ดุเหมือนกันนะเนี่ย ยังไงเจ้าก็สู้ๆนะ” “แล้วข้าต้องทำไงต่อ หรือเจ้ามีอะไรพิเศษให้ข้าไหม” “ไม่มี แต่ดูจากตอนนี้เจ้าก็ได้เข้าใกล้เขาแล้ว แถมยังปรับตัว ปรับเปลี่ยนภาษาที่คนที่นี่ใช้กันแล้ว เจ้าก็จัดการต่อสิ” “จัดการบ้าอะไรของเจ้า” “ก็…กุมหัวใจของหมอนั้นไง” “ถ้ามันง่ายขนาดนั้นข้าจะมากลุ้มอยู่ทำไม” “ไม่เห็นมีไรต้องกลุ้ม เจ้าก็แค่ทำตัวปกติ ดูเจ้าสิอาบน้ำแล้วดูเป็นคนขึ้นนะ”ลูคัสหัวเราะทิ้งท้ายก่อนจะหายวับไป “เจ้า!!...” “ข้าก็เป็นคนเหอะ ยมทูตบ้า” “เป็นอะไรของเธออย่างกะโกรธใครมา”เทวินเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นหญิงสาวนั่งหน้าบึ้งอยู่คนเดียว “เปล่าเจ้าค่ะ” “นายท่านจะออกไปข้างนอกเหรอเจ้าคะ ข้าขอไปด้วยสิ” “ไม่ได้”ชายหนุ่มตอบกลับเสียงเข้ม “ทำไมล่ะเจ้าคะ”แสนดีขมวดคิ้ว น้ำเสียงออดอ้อน “ฉันให้เธอมาอยู่ที่นี่ทำไม” “เอ่อ เป็นแม่บ้านเจ้าค่ะ” “ใช่ แล้วเธอเป็นรึยัง” “แล้วมันต้องทำยังไงเจ้าคะ แม่บ้านนะ” “ก็กวาดห้อง ปัดฝุ่น ถูพื้น ล้างจาน เช็ดกระจก ล้างห้องน้ำ ซักผ้า ทำกับข้าว” “เอ่อ…”แสนดีพูดไม่ออก นี่เหรองานแม่บ้านที่เขาว่า ถ้าเป็นเมื่อสมัยเธอต้องใช้หลายคนในการทำแต่ล่ะอย่างแต่นี่เขาใช้เธอคนเดียวเนี่ยนะ ขอเป็นลมก่อนได้ไหมนายท่าน “ฉันไปล่ะ กลับมาบ้านต้องเรียบร้อย” “ไม่นั้น…”เทวินเดินเข้าไปใกล้แสนดี “ไม่นั้น…อะไรเจ้าคะ?”เสียงติดขัดขึ้นทันที แสนดีรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนที่เป่ารดต้นคอเธออยู่ ก่อนที่เทวินจะกระซิบบอก “เธอก็ไปนอนข้างถนนเหมือนเดิม เพราะเธอไม่มีประโยชน์กับฉัน” “เจ้าค่ะ”แสนดีรับคำอย่างไว “ฉันลืมถาม เธอชื่ออะไรเหรอ?” “แสนดีเจ้าค่ะ”แสนดีเหรอ เคยได้ยินที่ไหนมาก่อนนะ ทำไมฟังดูคุ้นหูจัง “อืม ฉันลุค”บอกจบชายหนุ่มเปิดประตูห้องเดินออกไปทันที “เฮ้อ ทำไมแม่บ้านงานเยอะจัง” “เริ่มจากกวาดบ้านก่อนแล้วกัน”ไม้กวาดอยู่ไหนนะ หญิงสาวเดินหาไม้กวาดจนทั่ว แต่เธอไม่พบไม้กวาดสักอัน “หรือที่เมืองนี้เขาไม่ใช้ไม้กวาด แล้วเขาใช้อะไรล่ะ ข้าจะรู้ได้ไง ปวดหัวชะมัด”แสนดีขยี้หัวตัวเองไปมา “อรุณสวัสดิ์เจ้านาย”เสียงเล็กดังขึ้น “เสียงใครนะ ผีเหรอข้ากลัวนะ อย่ามาหลอกข้าเลย”แสนดียืนตัวสั่น ก่อนที่จะมีบางอย่างมาแตะที่เท้าของเธอ อร้ายยยย!! เสียงกรีดร้องดังสนั่น ตาที่ปิดสนิททำให้แสนดีไม่ทันระวังวิ่งชนโต๊ะเล็กข้างโซฟา โอ๊ย!! เจ็บชะมัด ดวงตาที่ปิดสนิทเบิกกว้างขึ้นมาก่อนจะก้มมองพื้น พบมีบางอย่างที่เคลื่อนที่อยู่บนพื้นไปมา เธอจึงนั่งมองมันเดินไปมาอย่างสนใจ “นี่มันที่เราเห็นในกล่องนั้นเมื่อคืนหนิ อะไรนะ”แสนดีครุ่นคิดถึงซีรีส์ที่เธอดูเมื่อคืนซึ่งมีเจ้าตัวที่พื้นนี้อยู่ด้วย “ใช่แล้ว โรบอทดูดฝุ่น ของจริงเป็นแบบนี้นี่เอง”แสนดีจับเจ้าโรบอทมาพลิกไปมาอย่างสงสัย “เจ้าพูดได้ด้วยเหรอ ข้าแสนดีนะ เจ้าล่ะ”ไม่มีสัญญาณตอบกลับแต่อย่างใด “เจ้าตายแล้วเหรอ”แสนดีไม่เข้าใจเมื่อกี้เจ้าตัวนี้ยังพูดอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ไม่เห็นตอบกลับเธอ เธอจึงปล่อยมันลง เจ้าโรบอทจึงเดินต่อไป “เอ้า!! เมื่อกี้เหมือนตายตอนนี้เดินได้ซะงั้น” “ไม่มีไม้กวาด นั้นถูพื้นเลยก็ได้ ผ้าอยู่ไหนนะ...อยู่นี่เอง”แสนดีเดินไปที่ระเบียงพบเสื้อตัวหนึ่งแขวนอยู่ เธอจึงหยิบมา แสนดีนำผ้าไปชุบน้ำหมาดในกะละมังที่เตรียมไว้ ก่อนจะลงมือถูพื้นไปมาทั่วห้อง จนไปถึงห้องของชายหนุ่ม เมื่อถูเสร็จแสนดีก็นำผ้าไปตากไว้ที่เดิม จากนั้นแสนดีก็ไปซักผ้าต่อ การซักผ้าของเธอแน่นอนว่าต้องใช้มือในการซัก แสนดีหาไม้ที่สามารถนำมาทุบผ้าได้เหมือนตอนที่เธอไปซักที่ริมคลอง ไม้ทรงกลมยาวอันหนึ่งที่แสนดีดันเจอในครัว บัดนี้ถูกนำมาทุบผ้า “นายท่านจะใส่เสื้อผ้าเยอะไปไหน ข้าชักจะเหนื่อยแล้วนะ” ปากบางขยับบ่นไม่หยุด มือยังคงใช้ไม้ทุบไปที่ผ้าอย่างตั้งใจ “เสร็จสักที ปวดไปหมด” ร่างบางบิดซ้ายขวาคลายกล้ามเนื้อจากการซักผ้ากินเวลาไปนานพอสมควร แสนดีตากผ้าเสร็จ ยืนครุ่นคิดถึงงานต่อไปที่ชายหนุ่ม ได้สั่งไว้ “ต้องไปล้างห้องน้ำต่อสินะ”ล้างห้องน้ำเหรอ ถ้าเหมือนในที่กล่องนั้นทำต้องหาขวดม่วงนั้นให้เจอก่อน แล้วเทลงไปก่อนจะถูๆ “ว่าแต่ขวดนั้นมันอยู่ตรงไหนอีกเนี่ย”แสนดีค้นหาในลิ้นชักก็ไม่เจอ เธอเลยเปิดตู้ด้านบนก็ไม่มี หรือว่าจะเป็นขวดนี้ ขวดสีม่วงที่แสนดีตามหาแต่ไม่ใช่สิ่งที่แสนดีต้องการ เพราะขวดที่เธอถืออยู่คือแชมพูที่ชายหนุ่มเพิ่งซื้อมาใหม่ แต่เพราะเขาอาบน้ำหลังเธอ หญิงสาวเลยไม่เห็นมันตอนเขาแนะนำของใช้ในห้องน้ำ แสนดีจึงจัดการเปิดฝาบีบราดเจ้าขวดม่วงลงบนพื้นจนทั่ว “ในกล่องเมื่อคืนบอกว่าต้องทิ้งไว้ ไปทำอย่างอื่นก่อนดีกว่า” จากนั้นแสนดีเข้าไปดูความเรียบร้อยภายในห้อง เธอนั่งพักที่เตียงของชายหนุ่มครู่หนึ่งก่อนจะเผลอหลับไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more