“เธอคงกลัวมาสินะ ฉัน…ขอโทษที่ให้เธอกลับบ้านคนเดียว”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้นแสนดีโอบกอดร่างโตแน่นขึ้นอีก เธอกลัวว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้จะเป็นเพียงความฝัน แต่ถึงแม้จะเป็นความฝันเธอก็อยากจดจำช่วงเวลานี้ไว้
“กลับบ้านกัน”เขาเอ่ยชวนก่อนจะจับมือหญิงสาวพาไปขึ้นรถกลับบ้าน
เมื่อถึงบ้านแสนดีวิ่งเข้าห้องตัวเองทันที ปล่อยให้คนตัวโตยืนสับสนกับความรู้สึกตัวเองอยู่ตรงกลางห้อง
แสนดีนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงหลังจากเธอจัดการอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เรื่องที่เกิดขึ้นมันกวนใจเธอทำให้เธอนอนไม่หลับ เธอจึงเดินออกไปด้านนอกหวังเปิดทีวีดูอะไรเพลินๆจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่าน
ด้านชายหนุ่มก็เช่นกันเขาคิดว่าอาบน้ำจะทำให้สดชื่นและหลับลงได้แต่เปล่าเลย ภาพที่แสนดีร้องไห้ยังติดตาเขาอยู่ เขาเดินออกไปนอกห้องหวังหยิบน้ำแต่พบร่างบางนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี
“ทำไมยังไม่นอนล่ะ”
“นายท่าน! เอ่อ…คือว่าข้านอนไม่หลับเจ้าค่ะ แล้วนายท่านล่ะเจ้าคะ
