“ฉันคงซื้อให้เธอทุกอย่างเหมือนในทีวีไม่ได้หรอกนะ กระเป๋าฉันฉีกพอดี”
“กระเป๋าฉีกคืออะไร?”
“กระเป๋าฉีกก็คือหมดตัวไม่เหลือเงิน ทีนี้เราสองคนก็ได้ไปนอนข้างถนนพร้อมกัน”
แสนดีส่ายหน้าพันละวัน “ไม่เอาเจ้าค่ะ ไม่นอนข้างถนนแล้ว”
“ทำไมล่ะฉันนึกว่าเธอชอบซะอีก”
ชอบบ้าชอบบ้ออะไรกัน ถ้าข้าเลือกได้คงไม่มาหาท่านในชาตินี้ด้วยสภาพแบบนั้น คิดแล้วก็โมโหเจ้ายมทูตลูคัสไม่หาย
“ไม่ชอบเจ้าค่ะ ข้าชอบบ้านนายท่านมากกว่า แล้วก็ชอบนายท่านด้วยเจ้าค่ะ”
ใบหน้าชายหนุ่มเห่อร้อนขึ้นมา สงสัยเขาจะอาการหนักเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัวกับคำพูดนั้น
“นายท่านยิ้มแล้วน่ารักจัง”
เทวินกระแอมในลำคอ “เธอไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน”
“ในทีวีเจ้าค่ะ ตอนข้าดูใบหน้าข้าร้อนเหมือนคนเป็นไข้เลย”
“พอเลยไปได้แล้ว คิดอะไรอยู่”
“ก็…”พูดไปเธอก็ยืนบิดซ้ายทีขวาทีภาพในทีวีก็ลอยเข้ามา ฉันชอบเธอ สิ้นคำพูดสองคนในทีวีก็จูบกันหวานหยดย้อย
ระหว่างที่ภาพ
