ถ่านไฟเก่า

ค้างคืน 1/2

เบียร์...

เหตุการณ์ก่อนหน้าที่บนเบาะข้างที่นั่งคนขับในรถของผมจะมีผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเก่าที่ผมรักมากที่สุดมานั่งอยู่ตรงนี้ก็คือ ผมตามเธอไปที่ผับเช่นเคยเหมือนกับที่ผมชอบสะกดรอยตามหรือชอบไปโผล่ในที่ๆคิดว่าเธอจะไป

เพราะอะไรผมถึงรู้ว่าในแต่ละวันเธอจะไปที่ไหนน่ะหรอ ถ้าแต่ละวันไม่มีเหตุการณ์อะไรหรือนัดกับใครที่ไหนเธอก็มักจะทำอะไรเดิมๆหรือไปในที่เดิมๆเพราะเธอไม่ค่อยชอบไปหรือทำอะไรใหม่ๆ

ก่อนหน้านี้ก็เช่นกันหลังจากที่ผมตามไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะเธอ ผมก็ได้ไปนั่งกับเธอและได้ยินว่าเธอจะมาที่ผับซึ่งเธอเป็นเจ้าของอยู่ ผมก็เลยตามมา

ผมสังเกตุเห็นว่ามีผู้ชายคนนึงที่น่าจะเป็นเพื่อนของใครสักคนในกลุ่มที่เธอมากินเหล้าด้วยมันชอบมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ผมหงุดหงิดนะอยากจะเข้าไปชกมันให้ล่วงแต่ก็กลัวจะโดนลุมซะก่อนก็เลยได้แต่นั่งมองห่างๆจนกระทั่งเธอเดินออกมาแล้วไอ้บ้านั่นก็ตามเธอมาด้วย จึงเป็นที่มาให้ตอนนี้เธอได้ขึ้นมานั่งอยู่บนรถผมตอนนี้นี่เอง

" หวังว่าไอ้เชี้ยนั่นคงไม่ตายนะ มันยิ่งแดกเหล้ามาด้วย "

ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ก็ผมมันบ๊อทไงไม่ค่อยมีเรื่องมีราวกับใครหรอกต่างจากน้องชายผมถ้ารายนั้นน่ะมีโครตบ่อย

" แน่ใจใช่มั้ยว่าเธอไม่ไปหาหมออะ เผื่อช้ำในหรือเป็นอะไรขึ้นมาจะแย่นะ "

ผมหันไปถามคนข้างๆที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ รู้แหละว่าเธอยังไม่หลับแต่คงเหนื่อยจากเหตุการณ์เมื่อกี้มากกว่า

" ฉันอยากกลับไปนอนพัก "

คนข้างๆบอกเสียงอ่อย

" หิวมั้ยอยากกินอะไรก่อนหรือเปล่า "

ผมถามเธอ

" ไม่อะ "

" เธออยากกลับไปค้างที่บ้านมั้ย ฉันจะไปส่ง "

ผมถามเธออีก เพราะถ้าอยู่คอนโดคนเดียวมันคงไม่ดีกับสภาพเธอตอนนี้เท่าไหร่ อย่างน้อยเธอกลับบ้านไปก็ยังมีพ่อแม่และคนงานในบ้านดูแล

" ไม่อะ ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ "

นิสัย

" จะบอกเพื่อนเธอมั้ยเรื่องนี้อะ "

" ค่อยบอกวันหลัง "

พบรัก...

ไม่นานรถของเบียร์ผู้ชายที่เรียกได้ว่าเป็นแฟนเก่าของฉันก็เลี้ยวเข้ามายังลานจอดรถของคอนโดที่ฉันพักอยู่

ตอนนี้ฉันโอเคขึ้นมากแล้วแต่ยังรู้สึกปวดและจุกที่ท้องอยู่นิดหน่อยและรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยเท่านั้น ฉันยังรู้สึกกลัวด้วยนะแต่ก็แค่นิดเดียวเท่านั้นแหละ ความกลัวที่มีอยู่ตอนนี้ไม่ใช่กลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะตามมานะเพราะไม่มีใครขึ้นไปชั้นที่ฉันพักอยู่ได้หรอกแต่ที่กลัวตอนนี้ก็คือฉันกลัวว่าตัวเองจะเป็นอะไรต่างหากแต่ก็ไม่อยากไปหาหมอ

" ถึงแล้ว เธอเดินไหวมั้ยให้ฉันขึ้นไปส่งหรือเปล่า "

คนที่เดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้ฉันถามขึ้นพลางปลดเบลท์ให้ เขาก็ยังเป็นเขาแม้ว่าเราจะเลิกกันไปแล้วก็ตาม

" ถ้านายไม่รีบไปไหน ขึ้นไปส่งก็ได้ "

ฉันบอกเขาพลางค่อยๆก้าวขาลงจากรถโดยมีคนตัวสูงตรงหน้าช่วยพยุงเอาไว้

" แน่ใจนะว่าไม่ไปหาหมอ ตรงท้องที่โดนชกมันอันตรายนะรู้มั้ย "

คนตัวสูงยังคงถามเรื่องนี้อีกทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาก็ถามไปแล้ว

" ไม่อยากไปถ้าวันนี้ไม่ดีขึ้นฉันจะไปหาหมอพรุ่งนี้ "

ฉันหันไปบอก

ตลอดทางที่เราสองคนอยู่ในลิฟต์ที่เคลื่อนตัวขึ้นมาชั้นบน ทั้งฉันและเขากลับไปมีใครพูดอะไรออกมาอีกและก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรดลใจให้ฉันต้องเอ่ยคำนี้ออกไปหรือเพราะเขาคือผู้ชายที่ฉันไว้ใจมากที่สุดก็ไม่รู้

" ถึงแล้ว เธอจะนอนพักเลยมั้ยเดี๋ยวฉันปิดประตูปิดไฟให้ "

คนตัวสูงที่พาฉันมานั่งตรงโซฟาถามขึ้น

" นายอยู่กับฉันก่อนได้มั้ย ค้างที่นี่เลยได้หรือเปล่า "

ฉันถามแบบไม่ได้หันไปมองคนข้างๆแต่กลับเอาแต่มองมือสองข้างที่ประสานกันอยู่บนหน้าตักตัวเอง

" ไม่กลัวฉันข่มขืนหรือไง "

คนข้างๆพูดติดตลก

" ถ้านายคิดจะทำจริงๆนายคงไม่ปล่อยให้ฉันรอดมาได้ถึงสองปีหรอก "

ฉันว่า

" หรือว่าเธอวางแผนจะข่มขืนฉันใช่มั้ยพบ "

" กลับไปเลยเบียร์ ฉันไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว "

ฉันว่าด้วยเสียงหงุดหงิดก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น

หมับ!!

" นี่ปล่อยนะ "

ฉันว่าคนที่ดึงมึงฉันให้เซจนต้องนั่งลงบนตักเขาตอนนี้

" ตอนเป็นแฟนกันฉันไม่ได้ทำแต่ตอนนี้ฉันอาจจะทำก็ได้นิ "

เสียงทุ้มข้างหูกระซิบบอกพลางส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้

" นี่!! "

" โอเคๆ ฉันไม่แกล้งเธอแล้วก็ได้ ป่ะไปนอนกันเถอะ "

คนที่ฉันนั่งตักเขาอยู่พูดยิ้มๆพลางช้อนตัวฉันขึ้นอย่างรวดเร็วจนฉันต้องรีบเอาแขนคล้องคอเขาเอาไว้

" ปล่อยเลยนะฉันเดินเองได้ แล้วที่ให้ค้างที่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าให้นายนอนเตียงเดียวกับฉันซะหน่อย "

" อุตส่าห์ช่วยทั้งทีขอนอนกอดเฉยๆไม่ได้หรือไง "

คนที่ล้มตัวนอนลงข้างๆฉันพูดขึ้นพลางดึงตัวฉันไปกอดเอาไว้โดยไม่ได้รับอนุญาต

" เบียร์ นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะปล่อยเลย "

ฉันว่าพลางดิ้นไปมาแต่ก็ทำได้เพียงแค่ดิ้นเบาๆเพราะยังคงเจ็บและจุกท้องอยู่

" ไอ้นั่นมันจูบเธอใช่มั้ย "

คนที่กอดฉันเอาไว้พูดขึ้น

" อะ อืม "

คำถามของเขาทำให้ฉันรู้สึกจะอวก มันน่าขยะแขยง

พรึบ!!

" นะ นายจะทำอะไร ออกไปนะ "

ฉันพูดด้วยความตกใจเมื่อคนที่กอดฉันอยู่ก่อนหน้านี้พลิกตัวขึ้นมาคร่อมฉันเอาไว้แทน