พันธะวิศวะร้ายพ่ายรัก Set พันธะจัดหนัก

พันธะวิศวะร้ายพ่ายรัก EP.15 หนุ่มเสื้อช็อปวิศวะ

~ สัปดาห์ต่อมา ~

มาคัสหลังจากที่วันนี้กลับจากมหาลัย ผมก็มานั่งดื่มที่ผับกับไอ้ไทม์ ไอ้หมอมัน อีกอย่างช่วงนี้เฮียคาร์เรนไปต่างประเทศ ผมเลยต้องมาตรวจความเรียบร้อยในผับ ทว่าขณะที่พวกผมนั่งดื่มกันนั้น ไอ้ฟรอสต์มันพึ่งโผล่หน้ามาตอน 4 ทุ่ม ขณะที่ไอ้ไทม์และไอ้หมอมันจะกลับกันแล้ว

“ไง มึงพึ่งมาละวะ พวกกูจะกลับกันแล้ว” ไทม์ถามฟรอสต์

“โทษทีวะ กูพึ่งกลับมาจากส่งคุณย่าไปวันเกิดยัยเรนิส”

“น้องเรย์ เกิดวันนี้เหรอเนี่ย พวกเราพลาดได้ไงหว่า” ไทม์เอ่ยกับฟรอสต์

“น้องฉลองกับเพื่อนๆไง แต่มีพวกไอ้ ออฟโรเด็ก ม.SN ที่แข่งรถกับไอ้มาคัสที่พัทยาวันนั้นไปร่วมแจมด้วย” มาคัสที่นั่งเก็บรายละเอียด วันนี้วันคล้ายวันเกิดยัยเด็กนั่นงั่นเหรอ วันเกิดเรนิส เจ้าของวันเกิดไม่คิดจะบอกเขา มาคัสหงุดหงิดไม่พอใจ แต่ลืมไปว่าตนขอจบกับเรนิสเสียเอง

“พวกไอ้ออฟโร แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย” มาคัสที่นั่งจิบบรั่นดีไปพลางๆ ทว่าจู่ๆกับสบถเสียงขึ้นมาอย่างไม่น่าฟัง ทำเอาทั้งสามหนุ่ม ถึงกับหันมองมายังเขา

“ยัยเรนิส น่าจะสนิทกับพวกนั่นนะ” ฟรอสต์ตอบสิ่งที่เพื่อนสงสัย

“วันเกิดเรนิส น้องจัดที่ไหน” ภีมภพที่นั่งเงียบๆถาม

“ร้านอาหาร แถวหลังมอ สงสัยไปต่อ ร้านเหล้าแถว มอ SDN กับเด็กๆ กลุ่มพวกเพื่อนเธอต่อ ชวนกูแหละแต่กูจะมาดื่มกับพวกมึงวะ”

“ลุกริกกับป้านิวไปต่างประเทศ เนี่ยกูเลยไปรับคุณย่าไปวันเกิดยัยเรนิส ไปทานข้าวกับยัยเรย์ ” ฟรอสต์เอ่ยกับไทม์

“ไมมึงไม่ชวน น้องมาจัดที่นี่ละวะ เผื่อเจ้าของผับได้ใจ ได้ส่วนลด” ภีมภพถาม

“โธ่...ไอ้หมอ มึงช่างถามมาได้ ยัยเรนิส โดนพี่มึงโยนออกจากผับซะขนาดนั้น คิดเหรอว่า ยัยนั้นจะกล้ามาเหยียบที่นี่อีกเหรอ เป็นกูก็ไม่มาหรอก”

“อ๋อ ลืมไปน้องอายุยังไม่ถึง เข้าไม่ได้นิหว่า” ไทม์เอ่ย

“ไอ้ไทม์ ยังกะมึงไม่รู้ยัยเรนิส ไปหาที่แรดต่อจนได้แหละ ที่นี่เข้าไม่ได้มันต้องมีสักที่แหละ ที่สำหรับยัยนั้นแอบเข้าได้ กูว่าแม่งต้องโดนสักวันแล้ววะ ยัยเรย์จะได้เข็ดหลาบซะที” ฟรอสต์ได้แต่ต่อว่า น้องสาวหัวรั้นของตน

มาคัสเงียบนั่งเก็บรายละเอียด แต่นั้นเขากับนึกเสียดายที่ไม่มีโซเชียล ไว้ติดต่อเรนิส

กับเป็นเขาเสียเอง ที่บอกให้เธอลืม ทว่าคงมีแต่เขาเนี่ยแหละที่ลืมคืนนั้นของเราไม่ลง ยอมรับว่าเรนิสทำผมหลงใหล กลิ่นหอมๆ บนเตียงและไหนจะลีลาอันเร่าร้อนของยัยเด็กปากดีนั้นอีก เรนิสทำเอามาคัสหัวเสียอยู่หลายวันติด ที่วันนั้นเราบังเอิญเจอกันที่ห้างสรรพสินค้า แต่เธอกับเลือกที่จะเมินผม เรนิสไม่สนใจก็แค่เสียตัวให้เขาสินะ เธอคงไม่คิดอะไร

วันต่อมาที่มหาลัย ด้านมาคัส หลายวันมานี้ ยอมรับว่าผมลืมเรนิสไม่ได้ ทว่าขณะที่ทั้งสองหนุ่มนั่งเรียนนั้น

“ฟรอสต์ น้องมึงเรียนที่ไหน” ฟรอสต์ที่จู่ๆ มาคัสถามเช่นนั้น คนถูกถามถึงกับทำหน้างงงวย

“ยัยฟร้อนท์ ก็อยู่ออสเตรเลียไง หรือมึงจำไม่ได้แล้ว” ฟรอสต์ถึงกับยกมือขึ้นมาเกาหัว

“ไม่ใช่น้องฟร้อนท์ เรนิสน่ะน้องมึงเรียนโรงเรียนไหน” สุดหนทางแล้วเท่านั้น คนปากหนักอย่างเขาถึงถาม

“เฮ้ย... นี้อย่าบอก ว่ามึงจะตามไปด่าน้องกู เรื่องยัยเรนิสป่วนผับมึง มันนานแล้วนะโว้ย ปล่อยวางซะบ้าง ผับมึงไม่ได้กำไร แค่เดือนเดียว ขนหน้าแข้งมึงไม่ร่วง ผับพวกมึงไม่เจ๊งหรอกน่า” เมื่อมาคัสถามถึงเรนิส ฟรอสต์ถึงกับเดือดใส่เพื่อนทันที เมื่อไม่ได้ผล ทว่าขณะที่เลิกเรียน มาคัสเหลือบมองนาฬิกาอีกไม่กี่นาทีจะบ่ายสามโมง

วันนี้เขามีเรียนแค่วิชาเดียว ปกติหลังจากว่างเขามักจะกลับไปพักผ่อนที่คอนโด ทว่าขณะที่มาคัสแยกกับฟรอสต์ ร่างสูงขับรถสปอร์ตพ้นอาณาเขตมหาวิทยาลัยนั้น เมื่อถามฟรอสต์เรื่องเรนิสไม่ได้ความอะไร มาคัสจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปยังพรีน น้องสาวของภีมภพแทน

[ว่าไงคะ พี่ชาย]

[พรีน เรนิสเรียนที่ไหนเหรอ] พรีนที่พี่ชายถามถึงเช่นนั้น ใบหน้าเรียวสวยน่ารักถึงกับงงงวย

[พี่มาคัส ไม่ชอบหน้าพี่เรนิส ถามพรีนทำไมคะ]

[เถอะน๊า พี่มีธุระกับยัยนั่นนิดหน่อย] มาคัส จำใจโกหกน้องสาว เมื่อมาคัสได้คำตอบจากพรีน มาคัสถึงกับหักพวงมาลัยรถ เปลี่ยนเส้นทางตามที่พรีนบอกเขาทันที

เรนิสวันนี้หลังจากเลิกเรียน ฉันมีไปติว หนังสือกับเพื่อนกับยัยมาเบล ส่วนยัยอิ๊ฟที่นัดไว้ ตอนนี้นางเทพวกฉันสองคนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทว่าขณะที่สองสาวเดินออกจากโรงเรียน เพื่อจะโบกแท็กซี่ไปยังร้านคาเฟ่สถานที่ประจำ ที่ฉันไปติวหนังสือนั้น กับเห็นเพื่อนๆและรุ่นน้องที่ยืนออกันอยู่หน้าประตูของโรงเรียน

“แก เขาดูอะไรกันน่ะ” ฉันถามยัยมาเบล

“เขาดูคนหล่อไหมอะแก ไม่แน่ใจว่าใช่เขาคนนั้นหรือเปล่า พระเจ้าหล่อ เท่ ออร่าพุ่งมาก” ยัยมาเบลเอ่ยมาเช่นนั้น ฉันหันไปตามเสียงที่สาวๆกำลังพูดถึงกัน แต่แล้วกับต้องชะงักเมื่อคนที่เพื่อนๆ และสาวๆ ที่พูดถึงอยู่ตอนนี้นั้น

“พี่มาคัส” เรนิสหลุดเสียงครางในลำคอ อย่าไม่เชื่อสายตา มาคัสร่างสูงเสื้อยืดสีดำ ทับด้วยเสื้อช็อปสีน้ำเงินกางเกงยีนส์สีเข้ม ตัดกับผิวขาวสว่าง ออร่อพุ่งมาในระยะ 380 องศา แผ่นหลังพิงกับรถสปอร์ตเปิดประทุนสีขาว มือกอดอก สวมแว่นกันแดดสีชาปิดบังใบหน้าอันหล่อเหลา แต่นั้นใช่ว่า ดีกรีความหล่อเหลาของหนุ่มวิศวะ จะลดน้อยลง

‘อย่าว่าแต่ยัยมาเบลและสาวๆ คนอื่นที่ตกตะลึงในความหล่อ ความเท่ของเขา ฉันในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากคนพวกนั้นนักหรอก’ มันเกิดคำถามมากมายในใจของฉัน

‘เขามาที่นี่ทำไม หรือจะมารับเด็กเขากันน๊า’ เรนิส ใบหน้าสวยขมวดคิ้วด้วยสีหน้าสงสัย พอคิดเช่นนั้น ทว่าในใจกับจุกแน่นไปหมด ร่างบางที่กำลังจะหันหลังกลับเข้าโรงเรียนนั้น

“เรนิส เรนิส” เสียงเรียกของมาคัส ทำเอาเรนิสหันกลับไปมอง ฉันสบตากับเขาในระยะไกล

“ว้าว...ใครอะแก”

“หนุ่มมอ Bxmax หล่อมากขนาดนี้เลยเหรอ”

“ตอนแรกไม่อยากเข้ามอบี แต่ตอนนี้เริ่มคิดแล้ว”

“เท่ห์มากหล่อจึ้ง ความหล่อกระแทกตาฉันไม่ไหว จึ้งๆงานดี ใช่เจ้าของผับที่เป็นไวรัลในโซเชียลปะ” สาวๆ ถามกัน

“น่าจะใช่นะแก ตัวจริงคือหล่อ ออร่าพุ่งมาก”

‘เรนิส เหรอ เมื่อกี้หูไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม พี่มาคัสเรียกฉัน’ เรนิส จากที่ตั้งใจจะหันหลังกลับเข้าเขตโรงเรียน พอมาคัสเรียกเท่านั้นแหละ ร่างบางในชุดนักเรียนนานาชาติ เสื้อเชิ้ตสีขาวผูกไท้สีเข้ม กระโปรงสั้นเลยเข่า ใบหน้าสวยสวมด้วยหมวดแก๊ปสีดำ ถึงกับรีบวิ่งไปหาคนที่เรียกชื่อเธอ ท่ามกลางสายตาหลากหลายคู่ที่จับจ้องมายังเรนิส และมาคัส

เรนิสที่ วิ่งไปหามาคัส ราวกับลืมนัดเพื่อนของเธอ มาเบลถึงกับงง ละสองคนนี้ ไปสนิทกันตอนไหน วันนั้นฉันจำได้ มาคัสยังจับพวกเธอโยนออกจากผับ มาเบล มึนงงงวย

“พี่เรียกฉันทำไมเหรอ...” เรนิส ดีใจมาก ที่ได้เจอ มาคัสในรอบหลายวัน เขามารับเธองั้นเหรอ มาคัสตกเป็นเป้าสายตาของสาวๆ ที่ทยอยกันเลิกเรียน

เรนิสเขินไม่น้อย ที่มีหนุ่มหล่อกล้ามโตเสื้อช็อปวิศวะ มาดักรอหน้าโรงเรียน สาวๆ กรี๊ดหนุ่ม แต่นั้นก็ไม่ชอบนัก ที่สาวๆร่วมสถาบัน เอาแต่พูดถึง ความหล่อ เท่นั้นของมาคัสในตอนนี้

มาคัสไม่ตอบ ทว่ากับเขากับกับชำเลืองมองชุดนักเรียนเล็กน้อย แอบขัดใจกับ กระโปรงลายสก็อตสั้นๆ ของเรนิสไม่ได้

“ชุดเด็กอินเตอร์ มันสั้นขนาดนี้เลยเหรอ”

“เปล่า สั้นแค่กับเรย์นี้แหละ เพราะเรย์สูงขึ้น”

“พี่มาที่นี่ทำไม คะ” เรนิสแปลกใจไม่น้อยที่มาคัส ปรากฏตัวที่หน้าโรงเรียนของเธอ เขารู้ด้วยเหรอว่าฉันเรียนที่นี่

“แค่ขับรถผ่านมาแถวนี้ เลยจะแวะรับเด็กไปดูหนัง”

“ใครเหรอคะ เด็กที่พี่กำลังหมายถึงคงไม่ใช่เรย์แน่เลย”เรนิสถาม คงไม่ใช่ฉันหรอกมั้ง ร่างบางเอ่ยหน้ามุ้ย

“ไปดูหนังไหม เรนิส” เขาชวนเธอเหรอ ทว่าเมื่อมาคัสเอ่ยเช่นนั้น เรนิสเขย่งเท้าเข้าหามาคัสถึงเนื้อถึงตัว เขาสบตาเธอผ่านเลนส์แว่นตา เรนิสใบหน้าสวยหลุดยิ้ม ที่มาคัสเซอร์ไพรส์เธอมากที่เขามาหาเธอที่โรงเรียน เรียวแขนโอบต้นคอคนตัวสูง เมื่อมาคัสตกเป็นเป้าสายตาของสาวๆที่ทยอยกันเลิกเรียน

“ห้ามมองนะ”

“พี่มาหาฉันแล้ว ก็ต้องมองแค่ฉันสิ” มือเรียวล็อกหน้ามาคัสเอาไว้ ไม่ให้สายตาเขาเหล่ไปมองใคร ให้มองแค่หน้าฉันคนเดียว ใบหน้าหล่อเหลาของคนยิ้มยาก หลุดยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว ‘ชอบนักถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้เนี่ย’

อ่านให้สนุกฝากกดไลท์คอมเม้นต์ ให้คิมด้วยน๊าา ขอบคุณค่ะ 🙏🏻