พลาดรักยากูซ่า

ตอนที่6

1อาทิตย์ต่อมา

ช่วงค่ำของวัน

แต๊ก! แต๊ก! แต๊ก!

เสียงของน้ำฝนที่หยดลงมากระทบกับกะละมังที่เด็กสาวยกมันเอามารองน้ำไว้ ไม่ให้มันตกลงมาบนที่นอนของเธอและน้องชาย โดยมีแมวตัวสีขาวนั่งอยู่ในอ้อมกอดของเด็กน้อย

บ้านหลังนี้เป็นบ้านชั้นเดียวขนาดเล็กมีห้องนอนสองห้องนอน แต่ทว่าอีกห้องหนึ่งกลับใช้งานไม่ได้เพราะด้วยปัญหาเหมือนกันกับห้องนี้ก็คือหลังคารั่ว เธอจึงปิดตายไม่ได้ใช้ห้องนั้นมาเป็นเวลานานแล้วตั้งแต่พี่ชายเธอเดินทางไปญี่ปุ่น

"ฝนใกล้จะหยุดตกหรือยังครับพี่ลิ ผมง่วงจังเลย" เด็กชายตัวน้อยเอ่ยถามพี่สาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนที่จะเงยหน้าไปมองหลังคาตรงที่น้ำหยดลงมายกมือขึ้นมาปิดปากหาวหวอดๆ

มะลิหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างปรากฏว่าฝนยังตกหนักอยู่อีกสักพักใหญ่คงจะหยุด โชคดีที่วันนี้ฟ้าไม่ได้ร้องสร้างความหวาดกลัวให้เธอและน้องชาย ไม่อย่างนั้นคงได้นอนกอดกันร้องไห้แน่เพราะกลัวด้วยกันทั้งคู่

"คงจะอีกสักพักนะครับ มิกซ์เขยิบไปนอนตรงนู้นสิ หลับก่อนได้เลยพี่ยังต้องทำการบ้านอีก พี่แอลรองานต่อจากพี่อยู่"

เธอบอกน้องชายก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเดินไปอีกฝั่งหนึ่งของที่นอน จัดท่าทางให้น้องชายได้นอนอย่างสบายก่อนจะห่มผ้าให้เสร็จสรรพโดยมีมี่ลูกสาวของเธอก็มานอนซุกอยู่กับน้องชาย

"หลับซะพี่จะไปทำการบ้านก่อน"

"ฮะ" เด็กชายตัวน้อยหลับตาลงอย่างว่าง่าย ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มของพี่สาวจะกดจูบไปที่หน้าผากของน้องชาย แล้วหมุนตัวเดินมาที่โต๊ะทำงานยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิทอย่างแอล รอสายไม่นานอีกฝั่งหนึ่งก็กดรับ

"(ฮัลโหลว่าไงแก)"

"ฉันจะโทรมาบอกแกเรื่องรายงาน ฉันยังทำรายงานไม่เสร็จเลยรออีกหนึ่งชั่วโมงได้ไหม พอดีที่บ้านไฟดับเพิ่งจะติด?"

"(เออ...ฉันรอได้ไฟที่บ้านฉันก็ดับเหมือนกันเพิ่งจะมาเมื่อสักพักนี่แหละ แล้วจะเอายังไงจะให้ฉันเข้าไปเอาหรือแกจะเอามาให้ฉัน)"

"เดี๋ยวฉันปั่นจักรยานเอาไปให้แกดีกว่า แกบอกว่าจักรยานแกเสียยังไม่ได้ซ่อมไม่ใช่เหรอแกจะมาเอายังไง เดี๋ยวฉันเอาไปให้เองดีกว่า"

"(เออ...ฉันลืมไปเลยว่าจักรยานตัวเองเสีย แต่ฝนมันยังไม่หยุดเลยนะ)"

"อีกครึ่งชั่วโมงก็คงจะหยุดคงไม่มีปัญหาอะไรหรอก แกก็เตรียมส่วนที่แกทำได้ไว้ก่อนแล้วกันคืนนี้จะได้ไม่ดึกมาก"

"(เออๆ แล้วจะเอามิกซ์มาด้วยหรือเปล่าหรือว่าหลับแล้ว)"

"หลับแล้วหลับไปเมื่อกี้นี้เอง" พูดพร้อมกับปรายตาไปมองน้องชายที่ดูแล้วคงจะหลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นๆที่เธอห่มให้

"(แล้วแบบนี้แกก็ต้องมาคนเดียวน่ะสิ)"

"แกพูดทำเหมือนกับฉันไม่เคยปั่นจักรยานไปหาแกคนเดียวอย่างงั้น"

"(เมื่อก่อนกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน เมื่อก่อนซอยที่แกอยู่มันไม่ได้เปลี่ยวขนาดนี้...ฉันเป็นห่วง)"

"แกอย่าพูดให้ฉันกลัวสิแอล คงไม่มีอะไรหรอก เอาเป็นว่าฉันจะระวังตัวแล้วกัน"

"(โอเค...ก่อนออกจากบ้านก็ส่งข้อความมาบอกหน่อยแล้วกัน)"

"อืม...แค่นี้ก่อนนะเสร็จแล้วจะส่งข้อความไปบอก"

หลังจากตัดสายเพื่อนสนิทไปมะลิก็จัดการเปิดโน๊ตบุ๊ค ค้นคว้าหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตเอามาเสริมกับข้อมูลในหนังสือเรียน ที่เธอขีดตรงเนื้อหาหลักเอาไว้ตั้งแต่ก่อนที่ไฟจะดับ

จากนั้นก็เอาเนื้อหาทั้งหมดมารวบรวมสรุปก่อนที่จะพิมพ์เข้าไปในโน๊ตบุ๊ค จากนั้นก็ปริ้นออกมาเรียงกระดาษเข้าไปในแฟ้มสีชมพู ที่แบ่งหมวดหมู่ครึ่งหนึ่งเป็นของเธออีกครึ่งหนึ่งเป็นของเพื่อนสนิท

"เสร็จสักที" ปากเล็กบ่นพึมพำเกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าเธอจะทำรายงานเสร็จ

ร่างบางยันตัวลุกขึ้นยืนบิดซ้ายขวาไล่ความเมื่อยล้าจัดการเอาแฟ้มเอกสารใส่กระเป๋าผ้า แล้วหันมามองน้องชายที่ยังหลับตาพริ้มอยู่ในห้วงนิทรา

ฝนที่ตกหนักตอนนี้ก็ได้หยุดตกทิ้งไว้เพียงแต่อากาศที่เย็นสบาย จนเธอเองก็อยากจะล้มตัวนอนตามน้องชาย

"ไปแป๊บเดียวคงยังไม่ทันตื่นหรอกมั้ง" เธอละสายตาจากน้องชายที่ยังนอนหลับสนิท ยกโทรศัพท์กดพิมพ์ข้อความหาเพื่อนสนิท จากนั้นก็คว้ากระเป๋าผ้าเปิดประตูเดินออกมาจากห้องนอนเดินไปทางหลังบ้าน จัดการล็อคประตูบ้านให้เรียบร้อยจากนั้นก็ปั่นจักรยานไปหาเพื่อนสนิท

"หนาวเหมือนกันแฮะ" เด็กสาวคิดในใจปล่อยมือข้างหนึ่งออกจากแฮนด์จักรยาน สอดเข้าไปในใต้เสื้อยืดสีขาวพอดีตัวออกแรงปั่นจักรยานให้เร็วขึ้น เมื่อเริ่มปั่นเข้ามาซอยเปลี่ยวก่อนที่จะถึงบ้านของแอล

"อึ๋ย!น่ากลัวชะมัด" เมื่อปั่นออกมาจากซอยแล้วเจอกับไฟตามท้องถนน ร่างบางถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หลังจากที่เผลอกลั้นหายใจด้วยความกลัว

บางครั้งก็คิดว่าตัวเองใจกล้าเกินไปหรือเปล่าที่ปั่นจักรยานในซอยเปลี่ยวที่ไม่มีแม้แต่แสงไฟ แถมยังมีตึกร้างตั้งตระหง่านแซมด้วยต้นไม้ใหญ่ดูรกร้างจนน่ากลัว

ทว่าดีอย่างเดียวก็คือเป็นทางลัดไปถึงบ้านเพื่อนสนิทได้เร็วขึ้น

"หนาวเหรอแก เข้าไปในบ้านฉันก่อนไหม?" แอลที่ยืนรอมะลิอยู่หน้าบ้านถามขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนสนิทเอาแขนซุกเข้าไปในเสื้อ

"ไม่...ฉันแค่เอางานมาให้แกเดี๋ยวก็จะกลับเลย ไม่อยากทิ้งมิกซ์ไว้นานๆ อีกอย่างก็ง่วงแล้วด้วยหรือแกอยากให้ฉันช่วยทำงานส่วนที่เหลือก่อน"

"ไม่ต้อง แกกลับไปหามิกซ์เถอะ ตอนที่แกยังไม่มาฉันก็หาข้อมูลไว้เกือบจะหมดแล้วเหลืออีกนิดหน่อยเท่านั้นเอง ว่าแต่แกเถอะเมื่อกี้มาทางไหนอ่ะ ทำไมถึงมาได้เร็วจัง?" แอลถามอย่างสงสัยเพราะคำนวณเวลาดูแล้วถ้ามาทางปกติ กว่ามะลิจะปั่นจักรยานมาถึงบ้านเธอต้องบวกไปอีกเกือบจะ10นาที

"ฉันมาทางลัด ตรงตึกร้าง"

"แกจะบ้าเหรอลิ แกมาทางนั้นได้ไง มันน่ากลัวจะตายไป"

"อย่าบ่นน่าแอล ฉันก็มาได้แล้วนี่ไงไม่มีอะไรหรอกน่า...ถึงจะน่ากลัวไปหน่อยก็เถอะ"

"พูดแบบนี้แสดงว่าจะกลับทางเดิมอีกแล้วล่ะสิ ลิแกกลับไปทางปกติเถอะนะ กลับทางนั้นมันอันตรายเกินไป...มืดก็มืด แกไม่เคยได้ยินหรือไงว่ามีคนถูกฆ่าตายในนั้น"

ได้ยินสิทำไมมะลิจะไม่ได้ยิน ก็คนที่ถูกฆ่าตายคือคนเมาที่อยู่ในซอยเดียวกันกับเธอ ได้ยินข่าวลือว่าไปเหยียบเท้าพวกยากูซ่าเลยโดนอุ้มมาฆ่าที่ตึกร้าง

"แกอย่ามาพูดให้ฉันกลัวหน่อยเลยแอล"

"ฉันไม่ได้พูดให้แกกลัว แต่มันอันตรายจริงๆนะลิ อย่ากลับทางนั้นเลย"

"ไม่มีอะไรหรอกนะแอล ฉันคงไม่ดวงซวยไปเจอเรื่องแบบนั้นหรอกน่ะ ตอนมาก็ไม่เห็นจะมีอะไรตอนกลับก็ต้องไม่มีอะไรสิ"

"แกมันดื้อ ดื้อยิ่งกว่าเด็ก3ขวบ จะไปก็ไปเลยฉันพูดอะไรแกก็ไม่เคยฟัง ถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาบอกด้วยนะฉันเป็นห่วง"

"โอเค...รับทราบ พรุ่งนี้เจอกัน บ๊ายบาย"

สุดท้ายแล้วเด็กดื้ออย่างมะลิก็ไม่ฟังคำเตือนของเพื่อนสนิท เลือกที่จะปั่นจักรยานกลับมาทางเดิม ตรงซอยเปลี่ยวและรกร้างด้วยความคิดที่ว่า ตอนมาก็ไม่เห็นมีอะไร ตอนกลับก็ต้องไม่มีอะไรด้วยสิ

"อย่าไปกลัวมะลิ ห้ามคิดไปเองไม่มีอะไรหรอก อย่าหลอกตัวเอง" เด็กสาวพูดพึมพำกับตัวเองกำลังปั่นจักรยานเข้ามาในซอยเปลี่ยวตรงช่วงต้นซอย

คำพูดของเพื่อนสนิทอย่างแอลทำให้มะลินั้นจินตนาการไปต่างๆนานา แล้วยิ่งเห็นต้นไม้รกทึบสองข้างทางแล้วด้วยยิ่งทำให้เธอกลัวเข้าไปใหญ่

"เห็นไหมไม่มีอะไรเลย" เด็กสาวพูดขึ้นเมื่อปั่นจักรยานมาได้เกือบจะครึ่งซอย

แค่เลี้ยวซ้ายแล้วปั่นอีกแป๊บเดียวก็จะพ้นจากซอยที่เปลี่ยวและน่ากลัวแห่งนี้

ปัง! ปัง! ปัง!