ไม่รู้ว่าไอ้วินมันโกรธหรือไม่พอใจอะไรฉันหรือเปล่า ฉันไปปลุกมันเหมือนทุกวันแต่มันก็หายหัวไปเลยทั้งที่มันเป็นคนขี้เซามาก และถึงแม้มันจะชอบบ่นไม่อยากไปส่งสุดท้ายมันก็ขับรถไปส่งฉันอยู่วันยังค่ำ และมันจะเป็นอย่างนี้เสมอมาถึงเราสองคนจะทะเลาะกันแทบเป็นแทบตายแต่มันก็ไม่เคยหนีหายไปไหนยังอยู่ที่เดิมให้ฉันหาเจอ แต่เช้านี้ในห้องของมันฉันกลับพบแค่ความว่างเปล่ามันทำให้ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันเดินใจลอยคิดเรื่องของมันที่หายออกไปจากห้องก่อนไม่โทรบอกไม่ไลน์ตามจนกระทั่งได้ยินเสียงของน้อยหน่าทำให้ฉันถึงกับสะดุ้งตกใจ
"ข้าวแกเป็นอะไรของแกทำไมถึงได้เดินคอหักเหมือนไก่โดนเชือดมาอย่างนั้นล่ะ"
น้อยหน่าถามฉันเสียงดังตอนกำลังจะเดินผ่านโต๊ะประจำของกลุ่มเราไป ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเลยว่าเผลอแสดงใบหน้าออกไปแบบไหนน้อยหน่าถึงได้ทำหน้าสงสัยและถามคำถามนี้กับฉันได้
"คอฉันก็ปกติดีนี่ทำไมแกถามฉันแบบนั้นล่
