คุณเพื่อนครับ...ผมอยากเล่นเพื่อน

บทที่ 3 หมาบ้า

"ไอ้เหี้ยวินมึงกล้าปิดประตูใส่หน้ากูเหรอ"

ดูความกวนตีนมันสิลากฉันออกมายังไม่ทันจะได้ดูหนังกับผู้ชาย มันบ้าป่ะเนี่ยป่านนี้พี่กายเป็นไงบ้าง ไม่รู้ว่ามันบังเอิญหรือตั้งใจไอ้วินมันลากเด็กของมันไปนั่งก่อกวนฉันกับพี่กายทำให้ฉันเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ฉันเดินฟึดฟัดอยู่หน้าห้องมันอยากอาละวาดใส่ให้หนักๆ

จ๊อก จ๊อก จ๊อก

ท้องก็ดันมาร้องตอนโมโห กองทัพมันต้องเดินด้วยท้องปล่อยมันว่างไม่ได้

ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊อง

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงที่ฉันต้องเก็บท้องรอเสียงกริ่งหน้าห้องมันดังขึ้นเหมือนเสียงสวรรค์ ฉันรีบวิ่งไปหน้าห้องทันที

"ไอ้วินโว๊ยมึงโอนค่าอาหารให้กูด้วยนะโทษฐานที่มึงทำให้กูกินข้าวไม่อร่อย"

เดลิเวอรี่มาส่งอาหารฉันหยิบถุงอาหารหลายสิบถุงด้วยดวงตาวาวโต ฉันถือถุงอาหารเดินไปแหกปากบอกมันหน้าห้องเรื่องอะไรฉันจะต้องจ่ายเงินเอง มันเป็นคนทำลายการนัดกินข้าวกับผู้ชายของฉันมันต้องรับผิดชอบ

"ยัยปรสิต บ้านแกก็รวยจะมาไถฉันทำไมนักหนาวะ"

นั่นไงมันได้ยินมันยังไม่นอนเหมือนที่บอกกับฉัน มันตั้งใจก่อกวนฉันชัดๆ แต่ความหิวไม่เข้าใครออกใครจะเถียงกับมันต้องมีแรงก่อน

"ไม่รู้ล่ะโอนให้กูสองหมื่นไม่งั้นมึงอย่าหวังว่ามึงจะได้นอนอย่างสงบสุข"

ฉันยังยืนตะโกนเสียงดังอยู่หน้าห้องนอนของมัน

ติ๊ง

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วยิ้มร่ากับจำนวนเงินที่ได้รับเริ่มวางแผนการใช้เงินที่ไถเพื่อนรักได้มาจำนวนหนึ่ง ไม่ได้กินของโปรดอย่างสบายใจอย่างน้อยของที่สั่งมาแบบไม่คิดว่าจะลงพุงล้วนเป็นของที่ฉันชอบกินทั้งนั้น คุ้มจะตายเงินไม่ต้องเสียแถมได้เพิ่มแลกกับการได้นอนของมัน กินจนอิ่มหนังตาก็เริ่มหย่อนอุตส่าห์แต่งตัวสวยออกเดตกับผู้ชายดันเจอมารเพื่อนร้ายผจญ

ฉันเดินกลับห้องตัวเองที่อยู่ไม่ไกลเพราะห้องของฉันอยู่ข้างห้องไอ้วินนั่นเอง แม่ฉันอยากให้ฉันมีเพื่อนคอยดูแลเลยบังคับให้ฉันมาอยู่ใกล้ๆไอ้วิน ฉันยังคิดในใจมันจะมีเวลาดูแลฉันได้ยังไงในเมื่อมันลากผู้หญิงมาเอาแทบทุกวัน แถมฉันต้องช่วยจัดการผู้หญิงของมันเวลางอแงฉันเหนื่อยใจจริงๆ อยากไปใช้ชีวิตลั้นลากับผู้ชายบ้างต้องมาติดแหง็กอยู่ข้างมัน

"ไอ้วินเมียมึงเดินมาโน่นแล้ว"

ฉันได้ยินเสียงเพื่อนไอ้วินมันแซวเสียงดังทำให้ทุกคนหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว ฉันแบกร่างสวยๆเดินมาหามันที่คณะเพราะมันไม่ยอมอ่านข้อความของฉัน

"เมียเหี้ยไรกูไม่ตาถั่วจับยัยนี่ทำเมียกูหรอก ดูนิสัยความแสบของมันกูนึกว่าผู้ชาย"

หนอยแน่ดูปากพิตบูลมันสิมันน่าถอดส้นรองเท้าสี่นิ้วฟาดปากแตกดีไหมนะ

"นั่นปากหรือส้วมที่พูด เอาตะกร้อสักอันไหมกูจะลงทุนควักตังค์กูซื้อให้มึงไว้ใส่สักอัน มึงฟังดีๆกูก็ไม่เอามึงทำผัวกูให้เสียของกูหรอก แล้วทำไมมึงไม่อ่านข้อความกูให้เดินเหงื่อแตกมาหามึงที่คณะนี่"

ฉันเริ่มเปิดศึกชักธงรบกับไอ้ปากหมามุ่ย โดยมีเพื่อนของมันนั่งหัวเราะและคอยเชียร์อยู่ข้างๆว่าใครจะชนะ

"แล้วมึงจะเดินมาทำไมไม่รอที่คณะเดี๋ยวกูก็ไปหามึงเองแหละ แล้วแต่งตัวเหี้ยไรมาคณะกูมีแต่ผู้ชายมึงคิดว่ามึงสวยหรือไงใส่เข้าไปได้ไงขามึงกูนึกว่าต้นกล้วย แตะผู้ชายคณะกูตายได้ทั้งคณะ"

ไอ้วินปากปีจอมันมองขาฉันแล้วก็จิกกัดไว้หน้าฉันเลย

"เหมือนต้นกล้วยตรงไหน กูว่าเหมือนหยวกกล้วยทั้งขาวทั้งเนียนน่ากินจะตาย"

เพื่อนไอ้วินที่นั่งอยู่ข้างๆแซวขึ้น คนนี้พูดจาดีขึ้นมาหน่อยตาถึงของดีอย่างฉัน ฉันหันไปส่งยิ้มหวานให้เพราะถือว่านั่นคือคำชม

โป๊ก

เสียงตบหัวดังขึ้นมาไม่ใช่ฝีมือใครไอ้หมาบ้าวินมันหันไปตบหัวเพื่อนมันที่พูดชมฉันทันที

"ไอ้เหี้ยวินมึงตบหัวกูทำไมวะเนี่ย" ผู้ชายเสื้อช็อปสีแดงคนนั้นเอามือลูบหัวแล้วหันไปด่า

"กูตบให้มึงมีสติเผื่อมึงตาบอดมองผิด แล้วพวกมึงก็เลิกมองขาไอ้ข้าวได้แล้วเดี๋ยวคืนนี้มึงได้พากันล้างตาเพราะตาอักเสบกันหรอก"

ฉันอยากเดินเอามือไปตบหัวมันอีกคนให้ปากทิ่มไปกับโต๊ะให้เข็ด

"ไอ้วิน"

ฉันตะโกนเรียกชื่อมันด้วยความโมโหที่มันกล้าพูดดูถูกขาหน้าฉันต่อหน้าเพื่อนมัน

"แล้วมึงจะมายืนทำไรตรงนี้รีบไปได้แล้ว อย่ามาทำตัวเป็นมลภาวะทางสายตาต่อหน้าผู้ชายคณะกูเดี๋ยวได้รักษาตาอักเสบกันหมด"

มันด่าฉันเสร็จแล้วลากแขนฉันเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนมัน ฉันต้องถลาเดินตามเพราะไม่ได้ตั้งตัว

"ไอ้วินมลภาวะตรงไหนวะเพื่อนมึงโคตรงานดีจะตาย" ยังมีเสียงของเพื่อนมันตะโกนดังตามหลังมา

"ไอ้เหี้ย ตาบอด"

มันแหกปากลั่น แล้วนี่มันเป็นบ้าอะไรมาลากฉันอย่างกับจูงควายขาฉันขวิดแทบล้ม

"ทีหลังมึงนั่งรอกูที่คณะไม่ต้องเดินมาเป็นให้ภาระกูที่คณะอีก"

ไอ้วินมันตะคอกฉันเสียงดังอย่างกับกินรังแตนมา

"มึงเป็นเหี้ยไรต้องตะคอกกูด้วยวะ ก็มึงไม่อ่านข้อความกูแล้วกูก็รีบด้วย"

ฉันรีบสะบัดแขนออกจากมันจนมันต้องหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมามองฉันที่ยืนหน้าตึงพร้อมด่า อยู่ๆก็อารมณ์เสียหน้าบึ้งขึ้นมาซะงั้นมันเป็นบ้าผีเข้าผีออกอะไรของมัน

"แล้วมึงจะรีบไปไหนของมึงวะ"

พอเจอฉันด่ากลับมันก็เริ่มเสียงอ่อนลงทันที

"แม่กูบอกให้กูรีบกลับไปกินข้าวที่บ้านเห็นบอกมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย กูส่งข้อความเป็นสิบๆมึงไม่อ่าน มึงรู้ไหมว่ากูทั้งเหนื่อยทั้งร้อนเพราะมึงคนเดียว"

ฉันเปิดฉากด่ามันสวนกลับบ้างไม่ปล่อยให้มันว่าฉันอยู่ฝ่ายเดียว

"เออๆกูไม่ได้ยินเสียงแจ้งเตือน เลิกบ่นได้แล้วไปขึ้นรถมึงตัวภาระจริงๆ" มันบ่นไม่หยุดแต่ก็เปิดประตูรถแล้วเร่งแอร์ให้เย็นฉ่ำ

"รถใครวะเยอะแยะไปหมด"

มันเริ่มบ่นอีกครั้งเมื่อขับรถเข้ามาในบ้านแล้วเห็นรถจอดในโรงรถบ้านฉันเต็มไปหมด

"คงเพื่อนแม่กูมั๊งเห็นบอกชวนเพื่อนกับลูกชายมากินข้าวด้วยเลยอยากให้กูมารู้จักไว้"

ฉันตอบคำถามไอ้วินด้วยน้ำเสียงเรียบๆไม่ได้สนใจเรื่องที่แม่โทรบอกสักเท่าไหร่ท่านอยากให้กลับฉันก็แค่กลับ

"เหี้ยนี่เหรอธุระสำคัญมึงแล้วเร่งกูยิกๆ"

ฉันก้มหน้าลงปลดล็อคเข็มขัดพอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีมันก็ทำหน้าตึงแล้วบ่นไม่หยุด จนอยากเอามือข่วนหน้ามันไม่รู้ก่อนหน้าใครไปเหยียบหางมันหรือเปล่าถึงได้พาลเป็นหมาบ้าหาเรื่องฉัน

"ก็แม่กูบอกสำคัญก็สำคัญสิ ส่งกูเสร็จก็ไปได้แล้วบ่นอยู่ได้รำคาญว่ะ"

ฉันก็นึกโมโหมันเหมือนกันทีสาวโทรมามันรีบขับรถไปหาทันที ทีกับฉันให้มันมาส่งบ้านมันบ่นอิดออดตลอดทาง

"อ้าว!!แล้วนั่นมึงจะไปไหน"

มันตั้งท่าจะเปิดประตูลงจากรถเลยทำให้ฉันสงสัย

"กูจะเข้าไปสวัสดีป้าอรไม่ได้เจอกันตั้งนาน"

มันพูดเสร็จก็ปิดประตูรถใส่หน้าฉัน

"แล้วมึงไม่กลับบ้านมึงล่ะเห็นบ่นหิว"

ฉันรีบเปิดประตูออกมาแล้วตะโกนถามมันเพราะเห็นมันบ่นตลอดทางว่าหิวแต่เอาไปเอามามันจะเดินเข้าบ้านฉันไม่รีบกลับไปกินข้าว

"กูไม่ได้กินกับข้าวฝีมือป้าอรนานล่ะ"