ข้าวชุดนักศึกษามึงดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้วเหรอ บ้านมึงก็รวยนะทำไมไม่ซื้อให้มันดีกว่านี้หน่อย มึงเอาบัตรกูไปรูดซื้อใหม่ไหมเอาที่ดีกว่านี้มึงจะเอากี่ชุดตามใจมึงเลย"
ผมยืนโวยวายอยู่หน้าห้องไอ้ข้าวเมื่อมันเปิดประตูออกมาประจัญหน้า ก็ดูชุดที่มันใส่สิหดมองเห็นอะไรต่อมิอะไรของมันหมดแล้ว ผมไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นได้มองมันเหมือนผม
"ไม่ล่ะ กูว่าชุดกูมันดีอยู่แล้ว ถ้าให้กูรูดอย่างอื่นก็ได้นะกูไม่ติด"
รอยยิ้มของมันเหมือนตัวร้ายในละครไม่มีผิด ผมได้แต่แสดงอาการฟึดฟัดทำอะไรมันไม่ได้ ผมตกเป็นเบี้ยล่างและต้องยอมให้มันเสมอตั้งแต่เด็กจนโต
"ไม่ต้องเลยรองเท้ากับกระเป๋ามึงจะกองทับหัวกูอยู่แล้ว มึงจะซื้อไปถมที่หรือไง กระโปรงที่มันยาวกว่านี้ไม่มีเหรอกูว่าตัวนี้มันสั้นไปมึงใส่แล้วมันไม่สวยเชื่อกูดิ"
ผมบ่นไปสำรวจตัวมันไปยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดหนักเข้าไปอีก ชุดที่มันใส่เซ็กซี่เกินเบอร์ขนาดผมยังน้ำลายหกแล้วคนอื่นล่ะไม
