ผมหัวเสียตั้งแต่ตอนที่ไอ้ข้าวใส่กระโปรงนักศึกษาสั้นเท่าฝ่ามือ ไหนจะเสื้อนักศึกษาระเบิดนมนั่นอีก ไอ้ข้าวมันดื้อผมบอกให้มันเปลี่ยนชุดใหม่ตั้งแต่อยู่ที่ห้องแต่คำตอบที่ผมได้จากมันทำให้จุกอก
"เป็นแค่เพื่อนไม่ใช่ผัวไม่มีสิทธิ์สั่งให้กูเปลี่ยน"
หรือผมจะยอมให้มันมากเกินไปมันถึงได้ใจข่มผมทุกวันจนเป็นเบี้ยล่างหรือทาสมันไปแล้ว ที่สำคัญกว่านั้นเอาจนเตียงโยกเดินขาขวิดมันยังให้เป็นแค่เพื่อน นี่ผมต้องเอามันขนาดไหนถึงจะได้เป็นผัวตัวจริงหรือต้องเอาจนเตียงหัก
ผมหัวเสียยิ่งกว่าเดิมตอนเดินไปส่งมันที่คณะอุตส่าห์เดินคุมเชิงไอ้พวกผู้ชายยังจะมองขาขาวๆเหมือนหยวกกล้วยของมันอีก มันทั้งหวงเพื่อนสนิททั้งงุ่นง่านแต่ทำอะไรไอ้ข้าวมันไม่ได้มันว่าไงผมก็ต้องยอมตามนั้น ไม่น่ายอมมันตั้งแต่ต้นเป็นได้แค่เพื่อนที่เดินตามมันต้อยๆ
"มึงมาได้แล้วเหรอไอ้วิน กูนึกว่าจะต้องจุดธูปเรียกมึงกลับคณะวิศวะแล้วเสียอีก"
แค่เห็นหน้าผมไอ้อ
