คุณเพื่อนครับ...ผมอยากเล่นเพื่อน

บทที่ 6 วิน(ไม่)น้อย

พวงไข่ผมกำลังสั่นได้ที่แต่แล้วก็ต้องมีเรื่องให้ต้องอารมณ์เดือดเหมือนกาน้ำร้อนที่รอพุ่งออกเพราะเพื่อนตัวแสบที่ห้ามอะไรไม่เคยจะฟัง ไอ้กัสเพื่อนในกลุ่มสะกิดให้ผมหันไปดูยัยข้าวเน่ากำลังเต้นเลื้อยอยู่กับไอ้รุ่นพี่หน้าหม้อแทบจะสิงเป็นร่างเดียวกัน แค่นั้นยังไม่สุดชุดที่ยัยนั่นใส่ยาวแค่สองฝ่ามือแถมใส่เสื้อระเบิดนมทำตาผมมันก็ลุกเป็นไฟ ผมลุกขึ้นกระทันหันลืมคนบนตักเทกระจาดลงที่พื้นเดินไปลากยัยเพื่อนตัวแสบแบกกลับห้องกินเหล้าไม่เป็นก็ยังจะยัดห่าเมาเรื้อนไม่ระวังตัว

"ไอ้ข้าวแกเมาหรือแกนอนตายกันแน่วะ กูไม่ไปงานศพมึงนะบอกไว้ก่อน"

ผมตะโกนถามไอ้ข้าวในตอนที่กำลังเดินออกจากห้องน้ำด้วยผมที่ยังเปียกชุ่ม มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพันรอบเอวสอบแล้วปล่อยให้ท่อนบนที่ยังมีเม็ดน้ำเล็กๆเกาะติดเดินโทงๆไปยังโซฟาที่แล้วชะโงกหน้ามองไอ้ข้าวที่ยังแน่นิ่ง สภาพเสื้อผ้าของผมมันเละจนไม่สามารถใส่กลับเข้าไปได้ ไม่ได้บริหารเอวไม่ว่ายังต้องแบกไอ้ข้าวขึ้นห้องเล่นเอาเหนื่อยหอบหมดแรง นอกจากจะไม่สำนึกยังสร้างปัญหาอ๊วกใส่ผมจนเหม็นหึ่งไปหมด ผมต้องรีบไปอาบน้ำล้างตัวออกมาจากห้องน้ำกะจะไล่มันไปอาบน้ำแต่สภาพมันนอนอืดเหมือนศพจนผมต้องตะโกนเรียก

"กูห้ามไม่เคยจะฟัง"

ผมบ่นอุบแล้วโน้มตัวลงไปดูมันใกล้ๆแต่มือของมันดันซนคว้าหมับเข้าที่วินน้อย ความนุ่มนิ่มของมือมันกำลังสาววินน้อยเล่นเหมือนรูดแท่งไอติมทำเอาวินน้อยขยายตัวเต็มไม้เต็มมือ

"อะ ไอ้วิน...ของมึง"

ไอ้ข้าวมันร้องเสียงหลงเมื่อเจอพิษวินน้อยพ่นน้ำ มือนุ่มนิ่มของไอ้ข้าวกำลังจะชักมือออกจากวินน้อยที่มันถูกเลี้ยงจนตัวอ้วน แต่ความไวของผมคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของมันทันที

"เออลูกชายกูเอง...ทีนี้มึงเชื่อกูแล้วใช่ไหมว่าของกูมันไม่เล็กเหมือนที่มึงเคยสบประมาทไว้...ไอ้ข้าวมึงทำลูกชายกูตื่นมึงต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด"

เสียงสั่นสะท้านด้วยความสาดเสียวย้ำชัดออกไปว่ามันต้องเป็นคนรับผิดชอบกับความซนของมัน

"ระ... รับผิดชอบอะไรของมึงได้วินกูไม่เล่น"

ไอ้ข้าวมันพยายามชักมือออกเหมือนจะรู้แล้วว่ากำลังเล่นอยู่กับอะไร และผมก็ไม่มีทางปล่อยให้มันเอามือออกไปง่ายๆ

"กูก็ไม่เล่นข้าว มึงต้องช่วยกู"

น้ำเสียงของผมตะกุกตะกักสั่นเครือออดอ้อนมันให้ช่วยเพราะของผมขึ้นเพราะมันจะปล่อยให้มันคอหักไปเปล่าๆไม่ได้ ผมต้องได้ระบายความอัดอั้นออกมาไม่งั้นผมต้องตายแน่ๆ และไอ้เพื่อนตัวแสบของผมมันต้องเป็นคนรับผิดชอบที่ทำวิน(ไม่)น้อยของผมตื่นกลางดึก

"ไอ้วิน..มึงปล่อยมือกูเดี๋ยวนี้"

ไอ้ข้าวตะโกนโวยวายเสียงดังและยื้อยุดกับผม นอกจากผมจะไม่ปล่อยมือมันแล้วผมยังเอามือมันสาววิน(ไม่)น้อยไม่หยุด

"มือมึงโคตรดีเลยข้าว"

เสียงกระเส่าด้วยความหฤหรรษ์ครางแผ่วเบาออกมาโต้ตอบกับมัน มือไอ้ข้าวทำลูกชายผมตื่นตัวอย่างหนักแถมยังทำผมเสียวจนขนลุกซู่ซ่าไปทั้งตัว

"ไอ้หื่น" ดูเหมือนไอ้ข้าวมันคงเริ่มสร่างเมาเพราะลูกชายของผม

"มึงก็หื่นไม่ต่างจากกูหรอกข้าว ไม่งั้นมึงคงไม่เอามือมาลูบของกูอยากจับก็ไม่บอกกูดีๆ อ๊าา.."

ทั้งอยากแกล้ง ทั้งเสียวจนบอกไม่ถูก

"ไอ้วิน..มันใหญ่ขึ้นอีกแล้ว" ไอ้ข้าวเสียงสั่นอย่างคนไม่ประสา

"ไอ้ข้าวมึงทำให้มันใหญ่ได้มากกว่านี้อีก ไม่เชื่อมึงลองพิสูจน์ดู"

ผมท้าไอ้ข้าวเพราะเมื่อก่อนมันชอบดูถูกของผมว่าเล็ก

"ทำไมกูต้องพิสูจน์ของมึง ค เคียวๆกูไม่อยากจับ"

ไอ้ข้าวมันเบ้หน้าทำท่าทางรังเกียจของผม

"กูว่าแล้วมึงดีแต่ปากที่แท้ก็ปอด มึงยอมรับมาดีๆว่ามึงไม่เคยจับของใคร"

มันเคยพูดกับผมว่ามันเคยเจอของที่ใหญ่กว่าของผมเสียอีก ซึ่งอันนี้ผมยอมไม่ได้เพราะมันเป็นของขึ้นชื่อของผมจะให้เพื่อนปากดีอย่างมันดูถูกไม่ได้ เรื่องอื่นผมยอมให้มันเพราะรำคาญแต่เรื่องนี้มันต้องยอมรับว่าของผมคือที่สุด

"คนอย่างไอ้ข้าวนี่นะปอด กูจะพิสูจน์ให้มึงพูดไม่ออกเอง เด็กมึงที่แน่ๆยังต้องยอมให้กู"

ไอ้ข้าวมันฮึดสู้แล้วมันรีบดันตัวเองขึ้นมานั่งสบตาผมใกล้ๆในขณะที่ผมยังคุกเข่าบนโซฟาคร่อมทับอยู่แถวสะโพกของมัน ผมแอบยิ้มกริ่มเจอยุทีไรมันหลงกลผมทุกที

"งั้นพิสูจน์มาสิถ้ามึงทำให้กูเสร็จเพราะมือมึงได้ มึงอยากได้อะไรบอกมาได้เลย"

ไอ้ข้าวมันยิ้มอย่างผู้ชนะทั้งที่มันยังไม่รู้ความจริงว่าเรื่องนี้ผมอึดมากแค่ไหน

"มึงพูดแล้วนะได้วิน ห้ามกลับลำเด็ดขาดกูจะถลุงมึงจนขนหน้าแข้งแข็งๆของมึงร่วงระนาว"

มันพูดอย่างกับมันจะเอาชนะผมได้ ผมยิ้มมุมปากพร้อมกับดึงผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวออกเผยให้เห็นความใหญ่โตจนมันอ้าปากค้างนิ่งไปเลย

"มึงทำให้ได้ก่อนเถอะไอ้ข้าว แค่เห็น ค กูใหญ่ขึ้นมือมึงยังสั่นไม่แน่จริงมึงอย่าพูด"

ผมจ้องลึกเข้าไปในแววตาไหวระริกที่ยังพอมองเห็นได้ลางๆจากแสงไฟในห้องน้ำที่สาดส่องออกมา

"มึงคอยดูไอ้วินกูจะจัดการลูกชายมึงให้คอพับคออ่อนด้วยน้ำมือกูเอง"

มือนุ่มนิ่มที่เคยถูกผมกดแช่ทับไว้กับลูกชายเริ่มขยับสาวช้าๆทำหน้าที่ที่ผมเฝ้ารอคอยโดยไม่ได้ผ่านการชักนำของผม

ความสาดเสียวตรงเข้าเล่นงานจนตัวผมเกร็งกระตุกไม่คิดว่าเพื่อนซี้มันจะทำหน้าที่ได้ดีขนาดนี้

"อ๊าา~~ข้าว... โคตรฟินเลยว่ะ..อืม~~"

ผมครางลั่นห้องหลับตาเคลิ้มตัวสั่นเทาจนต้องใช้มือสองข้างจับประครองไหล่ไอ้ข้าวเพื่อทรงตัวรับความสาดเสียวที่พุ่งทะยานจนถึงขีดสุด

"กูทำได้ดีกว่าที่คิดใช่ไหม"

ไอ้ข้าวถามผมเสียงแผ่วยิ่งปลุกอารมณ์หวามไหวให้ลุกโชน ผมก้มหน้ามาสบตาคมของไอ้ข้าวที่ตอนนี้ใบหน้าของมันแทบจะแนบติดท่อนเอ็นลำเขื่องเหยียดตัวตรงจนเกือบชนริมฝีปากบางที่ผุดไปด้วยรอยยิ้มอย่างผู้ชนะ มันยิ่งสร้างความกระสันจนผมแทบจะควบคุมท่อนเอ็นไม่ให้มันแตกก่อนถึงเวลาอันควร

"อ๊าา~~ดีมากเลยข้าว"

เสียงแหบพร่าครางกระเส่าตอบมันออกมา แต่แล้วสายตาเจ้ากรรมของผมดันเลื่อนมองจากใบหน้าเจ้าเล่ห์ของมันไล่ต่ำลงไปสะดุดเจ้าก้อนกลมขนาดใหญ่ที่ดันเกาะอกและหลุดโผล่พ้นออกมาโชว์ความขาวล่อหน้าล่อตา

"อะ ไอ้วิน มึง...อืม~~"

ผมยิ้มมุมปากเมื่อไอ้ข้าวหลุดเสียงครางวาบหวิวพร้อมคำพูดโต้ตอบที่ขาดๆหายๆ เมื่อมือของผมที่ประครองบนไหล่บางเลื่อนต่ำลงมานวดเฟ้นเค้นคลึงตรงเต้างามอย่างแผ่วเบาด้วยความชำนาญงานตามสัญชาตญาณตอบสนองของร่างกายที่มันถูกปลุกเร้าให้ตื่นโดยไม่ได้เอื้อนเอ่ยขอคนที่เป็นเจ้าของมัน

"มึงชอบไหมข้าว..."

ผมโน้มตัวเข้าใกล้แล้วเลื่อนใบหน้าไปตรงซอกคอของมันขบเม้นติ่งหูเบาๆแล้วกระซิบถามด้วยเสียงกระเส่า

"อ๊าา~~อะ~~อ๊ายย~~"

ไม่ต้องมีคำตอบแค่เสียงครางกระเส่าของมันก็บ่งบอกได้ดีว่ามันชอบนิ้วมือของผมที่กำลังคลึงเคล้นวนเล่นกับจุกเล็กๆที่ตั้งชูชันให้ปลายนิ้วของผมได้หยอกล้ออย่างมันมือ

"ข้าว...มึงอยากลองมากกว่านี้ไหม..."

"วะ..วิน"