กว่าฉันจะจัดการไล่ไอ้วินมันกลับไปใส่เสื้อผ้าเล่นเอาไมเกรนฉันขึ้นปวดหัวตุบตุบเลือดขึ้นหน้า มันทำหน้าอึนๆไม่รู้ไม่ชี้จนฉันหัวเสีย ฉันสู้รบตบมือกับมันจนถึงบ่ายจึงได้รีบแต่งตัวออกไปมหาลัยเพราะเพื่อนๆโทรมาตาม ตอนแรกจะขับรถมาเองแต่ไอ้หน้าตึงมันงอแงไม่ยอมท่าเดียวจะให้ฉันมากับมันให้ได้ ไม่เข้าใจจริงๆหรือสมองมันกลับกันแน่แทนที่มันจะดีใจไม่ต้องวุ่นวายมาส่งแต่มันดันเกาะติดยิ่งกว่าตุ๊กแก เมื่อก่อนมันเคยบ่นให้ฉันอย่างโน้นอย่างนี้คราวนี้มันกลับทำเสียเอง
"ไอ้วินมึงจะเดินตามกูมาทำไมเนี่ยทำไมไม่กลับไปคณะมึงโน่น"
ฉันพยายามไล่ไอ้หน้าตึงไปห่างๆ จริงๆวันนี้ฉันไม่มีเรียนแต่ต้องออกมาช่วยเพื่อนๆจัดซุ้มเพราะใกล้วันงานออกบูธเข้ามาทุกที ถึงแม้ร่างกายจะอ่อนเพลียเพราะถูกไอ้เพื่อนตัวแสบที่เดินตามติดมาข้างหลังเล่นจนยับขาสั่นอย่างที่มันพูดไว้จริงๆ ต่อไปนี้ฉันจะไม่หลุดปากท้าทายไอ้วินเรื่องนี้เด็ดขาดเพราะมันไม่อ่อนโยน
