ฉันอุตส่าห์วางแผนเลือกรองเท้าคู่ที่แพงและสวยที่สุดกะจะแก้เผ็ดไอ้วินให้มันจุกอกเล่นนับว่าโชคเข้าข้างมันมาก จะว่าไปรองเท้าคู่นี้ก็สวยถูกใจฉันมากๆฉันแอบผิดหวังที่ไม่ได้เป็นเจ้าของ แต่ที่น่าเจ็บใจมากกว่านั้นก็ตอนฉันเห็นใบหน้าของไอ้วินมันเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์สงสัยมันคงจะดีใจสะใจมากที่ไม่ต้องควักบัตรออกมารูด
"แล้วมึงจะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานไหมทำไมไม่เข้าห้องมึงล่ะ"
ฉันหันมาตั้งถามแล้วแหงนมองหน้าไอ้วินด้วยความสงสัย เพราะมันยืนเบียดอยู่ข้างหลังตอนฉันกำลังจะเปิดประตูเข้าห้องตัวเอง มันยืนนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะเดินไปเปิดประตูห้องมันสักที วันนี้ฉันยิ่งไม่มีกะจิตใจกวนประสาทหรือทะเลาะกับมันด้วย
"พอได้ของที่อยากได้มึงก็ถีบหัวส่งกูเลยนะไอ้ข้าว ตอนอยากได้ของนี่อ้อนกูเหมือนลูกหมา มึงนี่ไม่มีน้ำใจจริงๆไหนมึงบอกมีอะไรดีๆกูก็อุตส่าห์ทิ้งทางโน้นตามตูดมึงต้อยๆพาไปช็อปปิ้งสุดท้ายแล้วพอหมดผลประโยชน์มึงก็ไล่ก
