บ้านของฟางข้าว
เจ้านาง พรรณนิชา...
“อีเจ้ามึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย!!”อีฟางข้าวโวยใส่ฉันหลังจากที่ฉันขับรถมาบ้านมันและก็ไม่ยอมกลับบ้านตัวเองมาหลายวันแล้ว มหาลัยก็ไม่ได้ไป
“เป็นคนสวย”นั้นไม่ใช่เสียงของฉันแต่เป็นเสียงของอีฟางข้าวเองนั้นแหละ ฉันทำได้เพียงชำเลืองสายตามองมันแค่นั้นและก็หันไปมองท้องฟ้าตามเดิม
“เฮ้อ!แล้วพรุ่งนี้มึงจะไปเที่ยวไหมเนี่ย?”อีฟางข้าวมันถอนหายใจบาวเหยียดและทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนขนาดใหญ่ของมัน ฉันก็ไม่ได้ตอบมัน ไม่รู้สิฉันไมาอยากไปเลย ไม่อยากไปเจอเฮียทั่น
“พวกรุ่นพี่ปีสามไม่ค่อยมีใครไปเลยมึงมีพี่รหัสมึงแล้วก็เพื่อนเขาอีกสองคนเห็นว่าปีสามมีงานใหญ่เข้ามากระทันหัน”อีฟางข้าวบอกฉันแล้วมันก็หยิบโทรศัพท์ของมันมาเปิดเล่น ปีสามก็คือเพื่อนๆของเฮียทั่นนั้นแหละ ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลยโทรศัพท์ก็อยู่ที่บ้านขาดการติดต่อจากใคร ไม่มีใครรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนนอกจากอีฟางข้าวท
