“คุณอยากลงไปเดินเที่ยวก่อนไหม ผมรู้มาว่าข้างล่างมีร้านอาหารร้านขนมหลายร้านเลยที่มีชื่อเสียง สนใจไหม”
“จะดีเหรอคะ จะเสียเวลารึเปล่า”
“ไม่หรอก ผมพาไป”
“เอาไว้ก่อนดีกว่าค่ะ ถ้าไปถึงเร็วฉันจะได้รีบทำอาหารแล้วก็ให้คุณพ่อกับคุณแม่คุณหมอได้พักผ่อนด้วย ไม่อยากให้ผู้ใหญ่รอค่ะ”
หมอดวินยกยิ้มมุมปาก ตอนนี้พวกเราอยู่ในห้องพักรับรอง รอขึ้นเครื่อง
มือใหญ่ยกมาวางบันหัวฉันเบาๆ
“เป็นเด็กดีจริงด้วย” เขาเอียงหน้ามองฉัน มุมปากมีรอยยิ้มกว้าง
“!!!!!”
นี่เป็นรอยยิ้มกว้างครั้งแรกที่ฉันเคยเห็น
เหมือนจะวูบ หล่อโคตรๆ ค่ะ ตาพร่าไปชั่วเวลาหนึ่ง
มุมปากหยักกระตุกยิ้มอีกครั้ง
“เขินผมขนาดนั้นเลย?”
ดวงตาคู่คมมองแก้มแดงๆ ที่เขารู้ว่ามันทั้งนิ่มและหอม
ถ้าไม่ติดว่ามีคนมองอยู่หลายคน เขาคงจะก้มไปพิสูจน์ความนิ่มและหอมนั้นไปแล้ว บอกตรงๆ ว่าติดใจเข้าแล้ว
“หมอชอบพูดอะไรไม่รู้นี่คะ” ฉันกุมแก้มตัวเองไว้หนีสายตาคมๆ
